~ Srebra, złota i pereł, i kamieni drogich,
jedwabiu rozlicznego, klejnotów chędogich
pełno wszędy, orszak sług, pieszczone bławaty,
drogotkane szpalery, rumiane szarłaty,
wezgłowia teletowe, kołdry haftowane,
materac z altembasu, złotem opisane
łoże, pokój obity, w nim z srebra litego
wszystko, czego się jedno
tkniesz
, gwałt dobra wszego. MorszHRoz A2v.
~ Niechayże iedno brzytwá tknie się dyámentu/ pádáć się pierwey przydzie/ á niż tego dokaże ná co się zániosłá. BirkNiedz22.
~ I rzekł król: Będzieli kto mówił przeciwko tobie, przywiedź go do mnie, a potem nie
tknie
się ciebie więcej. BG2Sm14, 10.
~ Nie
tknie
się go ręka, ale kamieniem ukamionują go; albo strzelając zastrzelą go; bądź bydlę, bądź człowiek, nie będzie żył. BGWj19,13.
~ I położył się, a zasnął pod onym jałowcem, a oto w tenże czas
tknął
go Anioł i rzekł mu: Wstań, a jedz. BG1Krl19,5.
~ Potem wrócił się Anioł Pański powtóre, i
tknął
go, a rzekł: Wstań, jedz, albowiem daleką masz drogę przed sobą. BG1Krl19,7.
~ Z sześciu ucisków wyrwie cię, a w siódmym nie
tknie
się ciebie złe. BGHi5,19.
~ I rzekły wszystkie książęta do całego zgromadzenia: Myśmy im przysięgli przez Pana, Boga Izraelskiego; przetoż teraz nie możemy się ich
tknąć. BGJoz9,19.
~ Jedná cię/ z trzech siostr/ drągiem piekilnym snadź tknęła / y iádu násyconą gádziną nátchnęłá. OvOtwWPrzem406.
~ Rzadko po tych zniewagach przychodzi do zgody:
gdy kogo
tkną
w poczciwe, tam niemasz nadgrody. CorMorszACyd29.
~ Zniewaga
tknęła
i mnie, i pomsty potrzebę
włożyła była na mnie, i bez wszego sporu
musiałem bronić ojca i swego honoru. CorMorszACyd51.
~ Nie tknęło ciebie złoto ani obietnice Co ludzi iako Szwiéc bot wywraca na nice PotWojXIX.
~ Koniom takze u nich [Turków] wielka iest wygoda [...] bo tez nie pod Niebem ale pod namiotem sucho y pięknie Stoi. Chodza na krywaią Dery Ciepłe Przescieradła iedwabiami y złotem szyte, Zgoła w co tylko tchiesz[!] towszystko specyał. PasPam261.
~ Boże rzekszy [Alfeus] którego nie tknąwszy natury, W różne afekt miłości przetwarzał figury! PotZabKuk I543.
~ Nikt nie da po sobie baczyć/ aż go w sádno tkną. GdacPrzyd73.
~ Boy go domowy nie tknie w chałupinie. LucChrośPhar156.
~ [Na wieść o romansie męża z Kleopatrą] Fuluia iako w snadno tknięta Ktorą y miłosc y nienawisc grzeie Wziąwszy na łono małe Antonięta Zrze się; y z gniewu ledwie nie szaleie. ChrośKon342.
– Co się tknie Allegoriy: Rupertus przez te dwie Trąbie/ rozumie dwoie przyszcia Chrystusowe. BirkOboz66.
– A co się
tknie
słowa, które posłał synom Izraelskim, opowiadając pokój przez Jezusa Chrystusa, który jest Panem wszystkiego, BGDz10, 36.
– Co się tedy
tknie
żywota mego od młodości, jaki był od początku między narodem moim w Jeruzalemie, wiedzą wszyscy Żydowie,
5. Będąc mi świadkami z dawna, (gdyby świadectwo wydać chcieli), iż według najdoskonalszej sekty nabożeństwa naszego żyłem, będąc Faryzeuszem. BGDz26, 45.
– Albowiem i to, co chwałę miało, nie miało chwały w tej części, co się
tknie
onej przewyższającej chwały. BG2Kor3, 10.
– Bo co się tknie sukien, nie ták prędko słotá, mroz, y niewczás, źołnierzowi Polskim kroiem odźiánemu, douczy, iáko Niemcowi. FredKon37.
– Co się
tknie
inszgo robotnika, mianowicie beczkowych, dolnych,
których in nro 10 w Starych i w Nowych Górach także 10, ci mają
zachować według teraźniejszej ustawy zwyczaj, nie umniejszając
ani też na potym nie przyczyniając myta, powinni każdy z nich na
swą osobę nabić beczek nro 5 bądź rumowych, bądź stochmalowych,
co uczyni na dziesiąciu nro 50. InsGór36.
– Co się tknie nowey Biblijey Polskiey we Gdańsku y Amsterdámie wydrukowáney/ w tej się zgołacz nie wspomináją trzewiki; jákoć y in Bibliis Tremellii o tym głucho. GdacPrzyd18.
– Co się tknie oschłych assygnacyi woyska zaciągu cudzoziemskiego, y niektorym chorągwiom Polskim, w ktorych to assygnacyach oschłych, nie iest im satisfactum, postanawiamy, iż Woiewodztwa y Ziemie, ktore tych assygnacyi nie wypłaciły po Seymikach Relationem […] wypłacą. VolLeg V62.
– Co się tknie Aktu tego Pogrzebnego/ chętnie się rad na czas naznacżony [...] stawię. DobrPolII, 198.
– Oto cię samę jego cień za gardło chwyta: ostatni raz pewnie tchniesz, pewnie musisz one wyrzygnąć z gardzielów swych dusze pochłonione. RożAPam95.
– Dycháwicznym dobre [wino dzięgielowe]. Y tym ktorzy gwiżdżotchną/ to iest/ szyię wyciągnąwszy wzgorę/ a vstá otworzywszy ciężko y gwiżdżąc tchną/ bárzo vżyteczne. SyrZiel95.
– A to rzekłszy
tchnął
na nie i rzekł im: Weźmijcie Ducha Świętego. BGJ20.
– Niepodawajże mię na wolę nieprzyjaciół moich; albowiemci powstali przeciwko mnie świadkowie fałszywi, i ten, który
tchnie
okrucieństwem. BGPs27.
– Wszystko, którego
tchnący
duch żywota był w nozdrzach jego, ze wszystkiego, co na suszy było, pomarło. BGRdz7, 22.
– Nátchnąć kogo/ propriè et tr. Inspirare amorem alicui, [...] Inspirauit animum Deus, [...] Afflatu diuino mentem alicuius concitare. Oracula instinctu afflatuque diuino funduntur [...], Infussio alicui spiritum: infussio in aliquem, in SS libris. Tchnie ná kogo. Kn479.
– Tamże w [Lemnie], kędy Wulkanus pod ciężkim tchnie młotem, sławną tę kopią glinę [...] Tamże, gdzie tej rudery nabiorą sowito, znaczne pewnie przychodzi cesarzowi myto, dopiro szyby one beglerbek alzerbu cesarskiego sygnetem pieczętuje herbu. TwarSLegK118.
– On [Piton] tchnął płomieńmi nieugaszonemi/ Łeb Gorgonámi uwił mu się Smoczy/ Grzywę trząsł wściekłą padálcy sprosnemi/ Pewnieby pewnie/ co się tylko w ciáłá/ zápráwił ludzkie/ ręka mu zádrzáła. TwarSDaf70-71.
– Tym nas większa, chwyciła otucha Zes Człowiek Chrzescianski, Ze iednego Ducha Z nami tchniesz: chocieś ciałem w Bissurmanskiey Lidze. PotWoj186.
– Jáko Bąbel dziecinnymi/ znika Usty udęty: Ták Swiát ustámi Páńskimi/ ostoji się rozpięty: Tchnie Pan w swey Mocy/ ali Swiat się z Gruntu obáli. KancPol302.
– Bog [...] Duszę mu [człowiekowi] dał rozumną, odzienie aniele. Uzłocił i uczynił godną szczyptę mułu, Z nieoszacowanego szaty karbunkułu, Gdy, tchnąwszy, ducha swego cząstkę w człeka puścił. Długoż w tej lamie chodził? Zaraz ją utłuścił, Zaraz poszła na pychę. PotFraszBrück II, 385-386.
– Kwieciem tchną wędzidła; Ambry y wszelkie przechodząc kadzidła. ClaudUstHist54.
– Bywało y to, że go [błogosławionego Michała Gedroyca] biesi po kościele włoczyli, targali: zkąd bracia, gdy do kościoła na jutrznią przychodzili, miotełki otrzaskane znaydowali, iego zaś w kącie gdzie, albo za obrazem ledwo tchnącego. NiesKor II197.
