1.
przen.
»przyprawa do potraw, cynamon; smakowita przyprawa, przysmak«
– Niech kto Małmazyą/ Niech leie y Cymenty: tylko nie zábiegą/ Ale tym zarzy więcey/ tym więcey zażegą. TwarSLeg71.
– Choc by tez y z chymentu Co naisłotszego było Milsza iednak kropla Oyczyzny swoiey. HerbOr249.
– Tłuste mięso z chrzanem Gdy zdrowie iest: bez Pieprzu, bez Cymentu Panem. PotWoj73.
– Nie znanosz dawno Pieprzu, Kanaru, Cymentu, Appetit był kazdemu miasto condimentu. PotWoj74.
– Dobrą sobie nasi kolligaci obrali sortem [cząstkę] iak owe z Cymentem y słotkiemi kondymentami dobrze zaprawną portionem [część]. PasPam278v.
– Nie maprzystępu złe zdrowie, y do mnie, Kwita z Cymentow z mchowych materacy, Y razu o nich podobno nie wspomnie. PotSyl20.
– Pocą sie te cymentem, a pod srebrem się gną; Cukrowe piramidy tragarzow dosięgną; Wina w kryształach srogi dostatek; tak kładę, Że Tarcalę i wszytkę sprowadzono Madę. PotFraszBrück II152.
2.
bot.
»roślina używana jako przyprawa, szafran, krokus; Crocus«
– Do tego przydáć z kilká pior Cementu/ álbo Moráwskiego száfránu. SyrZiel1293.
– Konfekt. Z tego ziela korzeniá/ z odwárzonego Soku y przekláryfikowánego/ wziąć trzy funty/ Cukru Kánáru przedniego funt/ Száfránu Cymentu/ á możeli być Moráwskiego łotow sześć. To wárzyć do zgęszczenia Konfektá. SyrZiel140.
