– Ach, moi mili sąsiedzi, będąc wam zawsze zycliwym i scyrym psyjacielem, upominam was i psestzegam, nie dopuscajcie synackom po swej wolej chodzić, zwłasca na dziwy do cudzej ziemie, boć i tu u nas cudaków dosyć, jakich indzie ani widać. PerMaćGrzesz 324.

– PerMaćGrzesz 321.

– Więc sie połozyli obozem za rzeką, a ci byli za wodą; tamci byli w płachtach, a ci w łoktusach, tamci do nich nie chcieli, a ci do nich nie śmieli. PerMaćGrzesz 318.

– Pomyśliłem był dalej iść jesce, za jęcmienny świat, ale mi o klusięta i o cielęta sło, bo mi wsytko marsęta na myśli były. PerMaćGrzesz 318.

– [...] Śliśmy śmiele do tej brony, barzo mocnej, z komorowych goleni; zwód był z twarogowego kołaca, krata z psepiorcych sieci, kłodka pętna z łycaka, a wrotny z samego twarogu, mąż siwy i wielki na piądź od ziemie, a broda na łokieć. PerMaćGrzesz 313.

– Tam korzyść odnieśli niemałą, bo tam było starych kopyt niemało, scecin sewskich na kilka tysięcy, prawie psednich, a co starych podesew z ćwieckami, gnepów, pocięglów i insych rzecy barzo wiele, skąd się barzo pachołcy zbogacili. PerMaćGrzesz 319.