– Absalonowe włosy i kędziory śmiertelną widzę kosą ogolone [u zabitego Pirama]. LubSPir 38.

– I tak jej w on czas dodawała tyle Zła miłość serca i męskiej śmiałości, że afrykáńskie miedzy krokodyle Poszłaby była okrom wątpliwości. LubSPir 22.

– Ciało z pieszczonych lilij ułożone Niebiosa same na zazdrość budziło, Alabastrową cerą ozdobione [u Pirama]. LubSPir 6.

– A skoro w warkocz włosy [Tyzbe] powiązałá/ I ich pieszczone powściągnęła błędy, Krotsze skręciwszy/ w pierścienie zebrała I pięknych kwiatkow natknęła w nie wszędy. LubSPir 17.

– Przebog! zagaście ognie i pożogi, Ktore się w piersiach tak waszych zajmują, Że wam niedługo wezmą żywot drogi! Jako z siarczystej Etny wyskakują, Lub jakie bucha Wezuwijusz srogi Promienie, takie wam i serca psują. LubSPir 8-9.

– Co za grzech miłować? Nie mieszkaj a idź, gdzie cię myśl zawodzi A nie wierz, aby miał być tak surowy. LubSPir 23.

– I tak jej w on czas dodawała tyle Zła miłość serca i męskiej śmiałości, że afrykáńskie miedzy krokodyle Poszłaby była okrom wątpliwości. LubSPir 22.

– Już ci jej wargi schną i żółknie cera, Już ci i suche storczem marzną kości, Już teraz Kloto — co była Wenera. LubSPir 36.

– Usta koralem i rubinem spięte Już Parki biorą na zguby zawzięte [o krwi]. LubSPir 36.

– Ach! coż mi potym, że śpiewam daremnie I niezliczone wychwalam piękności? Nad tym ja tylko proznuję nikczemnie, Co wkrótce potym poszło w odmienności. Szczęście z nieszczęściem żeni się wzajemnie, Tysiąc świat nędzny ma w sobie zazdrości! One wabiki i słodkie kanary O śmiertelne się zagasiły mary. LubSPir 7.

– Już ci jej wargi schną i żółknie cera, Już ci i suche storczem marzną kości, Już teraz Kloto — co była Wenera. LubSPir 36.