– Póki świat młody i jeszcze był nowy, między ślepemi król był jednooki Kto się opiece dostał Homerowéj, choć nie było co, wyniósł pod obłoki [...] Dzisia, gdy świat lat stoi sześć tysięcy, znalazłby takich Aleksandrów więcej. PotMuzaKarp 59.

– [Dorosz, hetman kozacki] na wszelkie względy psie oko zamruża, mając nadzieję pewną w Perekopie, że go z rąk wydrze dziedzicznemu panu, gdy wiosna porę otworzy atłanu. PotMuzaKarp 32.

– go [króla Jana III] co dzień insza zdobi szata, niech mu się pocą balsamy na stole; co wschód i zachód łowi, kopie, zbiera, niechaj to wszytko jego dom zawiera. PotMuzaKarp 20.

– A ten się na mdłej napastwiwszy czerni jakby wielkiego dostał Babilonu, nabrawszy niewiast i siermiężnych bierni, bo inakszego nie mógł tam mieć plonu. PotMuzaKarp 17.

– Niech on szerokie monarchije świata i złotopiaskie niech trzyma Paktole, gdzie bombiks gniazda jedwabne zaplata [...] niechaj to wszystko jego [króla Jana III] dom zawiera. PotMuzaKarp 20.

– Drugi [żołnierz polski] w połowie ledwie uszedł burki, u wszytkich zgoła prożne były troki [po bitwie z Turkami]. PotMuzaKarp 51.

– Z Tataryć ty to idziesz na wytrwaną, którzy od leśnych bestyj się nie rożnią. Zdrowie i krew swą nieoszacowaną równo kładziesz z tą haramzą bezbożnią. PotMuzaKarp 37.

– Aż na nich wsadzieł Bóg Belleforonta, który obiema umie rządzić razem, słodkie do lekkiej przybierając chodze Orłowi buje, Pegazowi wodze. PotMuzaKarp 15.

– Niech pustej ziemie poganin niesyty tu wszytkę swoję zgarnie armaturę, niech się odyma, niech się jak chce puszy, jemu [odważnemu sercu] nadzieja w Bogu dobrze tuszy. PotMuzaKarp 16.

– Niech pustej ziemie poganin niesyty tu wszytkę swoję zgarnie armaturę, niech się odyma, niech się jak chce puszy, jemu [odważnemu sercu] nadzieja w Bogu dobrze tuszy. PotMuzaKarp 16.

– Pod dwa tysiąca tych wilków chowanych, ośmset tureckich janczarów tam było. PotMuzaKarp 29.

– Kiedy garść wojska tak szczupła, tak licha, z wodzem cnotliwym, swej ojczyzny synem, z strasznej imprezy pohanina spycha, mało ma wojny z ordą i z Turczynem, że im na tabor koło ono czyha, plotkami ślepo zajuszonym gminem; więc gdy ich coraz te nowiny straszą, przyszło uwodzić biedne wózki z kaszą. PotMuzaKarp 15.

– Ostatnia praca do Ra[s]zkowa wzywa, kędy poganin wyniosłemi duchy, ufając liczbie, sobie pochutnywa. PotMuzaKarp 33.

– Szczycąc piersiami ojczyznę kochaną, srodze niewczesną odprawiasz podrożnią. PotMuzaKarp 37.

– Toli za waszę krew, za wasze śmierci, wielcy, odważni, cni bohatyrowie, za tyle darmo przesłużonych ćwierci, za trud, za niewczas i stracone zdrowie nagroda papier, co go mól powierci? PotMuzaKarp 35.

– Jako tygrysie pozbierawszy dzieci, gdy matka próżne zastanie łożysko, ucieka łowiec, a ta za niem leci i kiedy już, już dopada go blisko, jedno jej rzuca, z którym gdy na śmieci uboga się mać wraca, ten igrzysko z niej uczyniwszy raz, czasem i drugi, z ostatkiem ginie, dopadszy żeglugi. PotMuzaKarp 30.

– A ty, wielki Janie, na prędko przyszłą sposobiąc się burzą, kiedyć już z oczu zginęli poganie i cić twą ziemię krwią swą upurpurzą, racz na poddanych uprzejme żądanie włożyć koronę, niech się nie kapturzą. PotMuzaKarp 53.

– Gotujcież szory, uzłacajcie wozy, już nasz król jedzie do swojej korony! PotMuzaKarp 55.

– Niechaj jej co chce, jak chce, wstrętem stawa, nie straszna jej śmierć i nieprzyjaciele; i nim się z betów wczasownik wykopie, o niej już w całej wiedzą Europie. PotMuzaKarp 24.

– I zdarzy jeszcze jedyny Syn Boży, że nie z Kamieńca, lecz z całej Ewropy tę Chimerę, co okrąg świata trwoży, za morskie kędy zażenie zatopy, skoro się w nię nasz Bellerofon wdroży; i gdzie deptały święte Twoje stopy, jeszcze Betleem i Jerozolima może mieć, Panie, mieszkańca z pielgrzyma. PotMuzaKarp 16.

– Minęły kwiatki i wesoła wiosna zwykłej kolei ustąpieła latu, wyprówszy swoje zapaszyste krosna z modrych fijołków, z róży i z szarłatu. PotMuzaKarp 25.