ESJP XVII i XVIII wieku

Informacja o "ciasteczkach" i przetwarzaniu danych osobowych

Ta strona przetwarza Twoje dane osobowe takie jak adres IP i używa ciasteczek do przechowywania danych na Twoim urządzeniu.

Z jednej strony ciasteczka używane są w celu zapewnienia poprawnego funkcjonowania serwisu (np. zapamiętywania filtrów wyszukiwania zaawansowanego czy ustawień wybranych w tym okienku). Jeśli nie wyrażasz na nie zgody, opuść tę stronę, gdyż bez nich nie jest ona w stanie poprawnie działać.

Drugim celem jest gromadzenia statystyk odwiedzin oraz analiza zachowania użytkowników w serwisie. Masz wybór, czy zezwolić na wykorzystywanie Twoich danych osobowych w tym celu, czy nie. W celu dokonania wyboru kliknij w odpowiedni przycisk poniżej.

Szczegółowe informacje znajdziesz w Polityce Prywatności.

Wyrażam zgodę na "ciasteczka":
Tylko niezbędne do działania serwisu
Wszystkie (także służące gromadzeniu statystyk odwiedzin)

Wacław Potocki

PotPis 1669-1696 wydanie wtórne

Pisma wybrane

Odnotowano 30 cytatów z tego źródła

– Pan, co tysiącem pługów orze niwy, Do Wisły abo bierze się do Sanu. Już ma we Gdańsku skarby i archiwy, A miasto Lwowa patrzy ku Fordanu. PotPis II, 8.

patrz: ARCHIW, ARCHIWUM

– Zginąć w nierządzie jako miotła rozwiązana Wolą [Polacy] niż mieć na tronie dziedzicznego pana. (Gdyż, jąwszy od Augusta, byli arendarze). PotPis II, 77.

patrz: ARENDARZ, ARENDARZ, HARENDARZ

– Nie jedenże katolik nie wierzy z Kościołem - Czemuż mu wsi niebiorą z aryjany społem? PotPis I, 313.

patrz: ARIAN, ARIANIN

– Błogosławiony, kogo jako w ogniu Lota Czystym sumnieniem jego ubezpieczy cnota. Dopieroż komu ziemskich pociech bałamutnie Zebrawszy śmierć, jako mnie dzieci z świata utnie. PotPis II, 150.

patrz: BAŁAMUTNIA

– Nie zhardziała [Lidia] przyszedszy z kondycyjej równej Do stanu wysokiego, do Fortuny głównej, Ani jej to, kiedy mąż we wszystkim wygadza, Znosi, pieści, folguje, na barzego wsadza. PotPis I, 212.

patrz: BARZY

– [...] biada to, gdy zły nie pozwala Na dobre i tym słówkiem [veto] ojczyznę rozwala. Źle zażywasz, bękarcie, wolności sekretu. PotPis II, 79.

patrz: BIADA, BIEDA

– Kto ścierwem żył na świecie swemu k'woli ciału, Cudzy chleb jadł bez prace, bez słońca upału, Zostanie w piekle diabłu na wieki bigosem, Kiedy anioł otrąbi boży bankiet głosem. PotPis II, 32.

patrz: BIGOS

– Gdy pogaństwo w odmęcie coraz łowi ryby, [...] Wszyscy się bisurmanią, co żywo się rzeże, Giną one owczarnie Chrystusowej grodzy. PotPis I, 311.

patrz: BISURMANIĆ SIĘ

– Herkulesowe ciżmy dziecku przywdziewać. PotPis 144.

patrz: CIŻMA, CIŻMA, CZYŻMA

– Ogolił one staropolskie wąsy, Kortezyjanka właśnie tak szepleni, Patrzcie, gdy pójdzie w galardy i w pląsy! Jeśli mu zganisz, że się tak odmieni, (Cóż komu na tym?) zaraz w sapy, w dąsy! PotPis II, 9.

patrz: DĄS

– [...] chodzić w swej starej rozkazał [synowi] delorze. PotPis I, 240.

patrz: DELIURA, DELORA, DELURA, DELURA

– Przecię mi gospodyni pomaga w dopadki. PotPis I, 265.

patrz: DOPADEK

patrz: GŁOS

– Dobrym się tego domu widzi posługaczem, Synowskim dziewosłębem, ojcowskim siepaczem, Co gorsza gwałcicielem, bywszy mu za stroża,(O grzech nie odpuszczony!) pana swego łoża. PotPis I, 245.

patrz: GWAŁCICIEL

– Nie zaraz idzie szlachcic bez intercesora Do możnego książęcia albo senatora. PotPis I, 329.

patrz: INTERCESOR, INTERCESSOR, INTERCESSOR

– Żebym uszedł zgryźnego na swe wiersze Moma, Rachowałem się z nimi przez długi czas doma. PotPis 112-113.

patrz: MOM, MOMUS

– [Florydan] skoro się w swej dawnej stancyjej rozgości, Puścił cugle żalowi [...]. Tu ojcowska niemiłość wskroś serce przebada, Tu tak straszna Gardowa przeciw niemu zdrada [...]. PotPis 286.

patrz: NIEMIŁOŚĆ

– Dość na rynku zatrąbić, wszyscy wiedzą zatem, Kto posłem na sejm, na sąd będzie deputatem, Choć do obojga z żadnej niepodobien miary. PotPis II, 90.

patrz: NIEPODOBIEN, NIEPODOBNY

– Więc żeby trzeźwi mogli o ojczyźnie radzić, Wypchnąć, jeśli się nie da pijak wyprowadzić. Niech brat szlachcic tymczasem z swą protestacyją, Gdy rady nie chce pomóc, palakietę piją. PotFrasz3Kuk II 589 PotPis II, 79-80.

patrz: PALAKIETA

– Rzekłbyś, że nieme dzwony bez serca, bez ucha, Aż skoro gęby wino abo palakieta Otworzy - wszyscy krzyczą, jakby rzekł: efeta. Wszyscy oraz, a każdy inszego co gada. PotPis II, 66.

patrz: PALAKIETA

– To [co morze wyrzuca na brzeg] żniwo, to u nich chleb, to kasza, to krupy, Co przy nich znajdzie, który w daleki kraj noszą, Tym się żywią, niestotyż, i tym się panoszą. PotPis I, 267.

patrz: PANOSZYĆ SIĘ

– Sława, mówię, nie całon, co nie idzie z ciałem. Ta w piórku i papierku, obojgu nietrwałem. PotPis II, 168-169.

patrz: PAPIEREK, PAPIEREK, PAPIREK

– Widzieć podobnych i dziś tak wiele Zoilów, którzy paragonują z orłami motylów, Ani się ludzi wstydzą, ani Boga boją, Przez cudzą hańbę z pracą chcąc popisać swoją. PotPis II, 206.

patrz: PARAGONOWAĆ

– Bieży [uciekająca Lidia], nie uważając przykopy i rowu. Często na łeb z urwiska, często się korzeni Chwytając pnie z paryi, choć się potem spieni, Której ze krwią zmieszanej od głowy do stopy Czyni, gdzie się obróci, purpurowe tropy. PotPis I, 232.

patrz: PARYJA

– Toż ją wziąwszy do izby podpłomień upiecze, Kasze w mleku uwarzy, ser położy młody I poczęstuje krużlem kryształowej wody. PotPis I, 234.

patrz: PODPŁOMIEŃ

– Płaci im i odziewa lecie i na zimnie, Jako zmówi którego przyjmując; tamtym nie. Potaz, blomuz, frykazie, sztuka mięsa przy tem, Jeden i drugi wina kieliszek ich mytem. PotPis II, 31.

patrz: POTAS, POTAZ, POTAŹ

– Tedy co najwarowniej pieczętuje i z tem Każe w skoki drugiemu słudze bieżeć Do Paryża... PotPis I, 271.

patrz: WAROWNIE, WAROWNO

– Skoro skonczy swe modły, znowu się na słomie Swojej wczołgawszy kładzie i czuje widomie, Że mu się poprawiło, lepiej ręką władnie... PotPis I, 273.

patrz: WCZOŁGAĆ SIĘ

– Kiedyć szkodzi wędzanka i słonina w grochu, Siedź w Krakowie przy żabie i sałacie Włochu. PotPis II, 107.

patrz: WĘDZANKA, WĘDZONKA, WĘDZONKA

– Cóż jeśli dożywotnym król go honoruje? Nie będzie wiedział, jako stąpać, w niebo pluje; Opieka mu wysokie wstawiła napiętki. Niespodziany początek miewa koniec prędki, Chyba żeby, jak począł, synowców wymorzył, Już nie z prawem, ale z dyjabłem, będzie storzył. PotPis 167.

patrz: WYMORZYĆ