– Więc do Ciebie Najjaśniejszy i niezwyciężony Królu, który dwojaki pogrzeb antecesorów swych bytnością swoją uszlachetniłeś, do Ciebie Jaśnie Oświecony Stolicy rzymskiej nuncjusie, do ciebie najwielebniejszy i oświecony Króla JMci chrześcijańskiego pośle, do was jaśnie oświeceni, oświeceni Korony Polskiej senatorowie i biskupi, do was Wielkiego Księstwa Litewskiego także jaśnie oświeceni, oświeceni przewielebni prymasowie i do was wszystkich, którzy tej żałośnej dopomagacie ceremoniej, królów naszych opłakując ześcia, co więcej rzekę, nic więcej tylko to, co niegdy waleczny król Dawid, mąż według serca Bożego, rzekł do mężów Jabez, którzy pogrzebili Saula z Jonatą: [...].
JemPam 452-453.