– Te starożytne limfy w sercach udzielnych książąt [...] osobliwe dotąd rościły swych godności delektacyje [...] ile kropel, tyle mężnych Herkulesów i odważnych wydając Achillesów [mowa o rodzie Wielopolskich]. HugLacPrag 20.

– Gdy wschodni wiatr zacznie z Afrykiem wojować, już musi i północny tobie ustępować [Plutonowi]. HugLacPrag 58.

– Katarzyno, Agnieszko, Urszulo i inne pułki panien! O dusze czyste i niewinne! Was ja, przez miłość, która serdecznie złączyła z Oblubieńcem, proszę, bym wysłuchana była! HugLacPrag 141.

– Jak więc pragnie dekretu aktorowa strona, tak i ja mych ojczystych dóbr żądam patrona, zaczym proszę, Patronem bądź mojej opieki i głupstwa mego Stróżem zostawaj na wieki. HugLacPrag 34.

– Szyję [Jezusa] białą olejki pancheńskie skropiły, asyryjskie zaś rosy ramiona zmoczyły; ambrozyjskie spływają na ręce słodkości, a na palce libijskie wychodzą wonności. HugLacPrag 99.

– [...] pewien-em tego, że w pragnieniach Twoich anielskich naśladujesz duchów i czego widzieć nie możesz, będąc śmiertelności zasłoniona szatą, tego koniecznie widzieć pragniesz. [do Konstancji Wielopolskiej] HugLacPrag 22.

– Jeśli jednak ten sposób ma być pożyteczny, niech się fortel przemienia w antydot skuteczny. HugLacPrag 25.

– O nadziejo, o Boże! Oto-ć moją mękę, wpół umarłą, pod Twoję świętą skłaniam rękę. Zdrowy Apolinowej ręki nie wygląda, chory zaś Machaonowej nauki żąda. HugLacPrag 37.

– Szyję [Jezusa] białą olejki pancheńskie skropiły, asyryjskie zaś rosy ramiona zmoczyły; ambrozyjskie spływają na ręce słodkości, a na palce libijskie wychodzą wonności. HugLacPrag 99.

– Gdy Jagnieszkę, grzeczniejszą z rzymskich panien wiela, chciał kawaler auzoński wziąć za przyjaciela, rzekła: "Nie miej nadzieje, bym twoją być miała, bom słowo niebieskiemu Młodzianowi dała!" HugLacPrag 136.

– Jest tak wielą mój żywot fatyg sturbowany, jako balon do góry wielą rąk miotany. HugLacPrag 114.

– Ledwie dziecinnego wieku wypuszczając listeczki, one na zakwit pierwszej młodości z ochotą Bellonie ofiarował i [...] sławne w Marsowym polu odprawował prymicyje [ojciec Konstancji Wielopolskiej]. HugLacPrag 21.

– Często na swym łonie prezentujesz [Plutonie] żeglarzom marmurowe błonie, a jak [...] z szyprami na okręt Fawonijusz wsiada, [...] zaraz cale burzliwe wkoło okręt otaczają fale. HugLacPrag 58.

– Wiejska mysz otrzeźwiawszy, już więcej nie chciała biesiadować [u miejskiej myszy], lecz do wsi co prędzej bieżała, a spojrzawszy z pagórka na mury bogate, rzekła: "Bogdaj przepadły! Wolę swoją chatę". HugLacPrag 95.

– Wolę swoją chatę [tytuł] Wiejska mysz otrzeźwiawszy, już więcej nie chciała biesiadować [u miejskiej myszy], lecz do wsi co prędzej bieżała, a spojrzawszy z pagórka na mury bogate, rzekła: "Bogdaj przepadły! Wolę swoją chatę". HugLacPrag 95.

– Umocnij chodzenie moje na ścieżkach Twoich, aby nie drżały stopy moje. HugLacPrag 82.

– ciemnockliwe łoże HugLacPrag 36.

– [...] z dołków powyrywał [...]. HugLacPrag 89.

– [...] pewien-em tego, że w pragnieniach Twoich anielskich naśladujesz duchów i czego widzieć nie możesz, będąc śmiertelności zasłoniona szatą, tego koniecznie widzieć pragniesz. [do Konstancji Wielopolskiej] HugLacPrag 22.

– Często na swym łonie prezentujesz [Plutonie] żeglarzom marmurowe błonie, a jak [...] z szyprami na okręt Fawonijusz wsiada, [...] zaraz cale burzliwe wkoło okręt otaczają fale. HugLacPrag 58.

– Takiem drogo dostana, odtąd oczy moje gorzkich łez ustawicznie wylewają zdroje, albowiem gdy mi potym dziecinną sprawiono pstrą sukienkę i w cyrki grawać pozwolono, chwytałam się nauki, alem nie wskórała, bom zaraz nad niedolą moją zapłakała. HugLacPrag 151.

– Gdy Jagnieszkę, grzeczniejszą z rzymskich panien wiela, chciał kawaler auzoński wziąć za przyjaciela, rzekła: "Nie miej nadzieje, bym twoją być miała, bom słowo niebieskiemu Młodzianowi dała!" HugLacPrag 136.

– Leniwych dzieci do ksiąg biczem zaganiają, którzy pochop przez karę do prac lepszy mają. Patrząc często na czarne dziateczki Kadmowe, każdej córce imienia naznaczają nowe i lubo czarny kolor wszytkim twarzy kwaczy, osobnym przecię znakiem każdej czoło znaczy. HugLacPrag 86.

– Pewnie tych - ach, niestetyż! - rozjątrzenia nowe nie zaleczą już zioła i Machaonowe, bo się te rozszerzają tak bardzo w mym ciele, jak od broni pogańskiej gdy więc ginie wiele; rany, które rabują skrytych myśli końce i pod ciężką doktorską ręką bolejące, albowiem zbytnie grzechy zraniły mi duszę, przywiódszy ją już cale o ciemne katusze. HugLacPrag 37.

– Tam ku niebu latarnia wywiedziona stała, która wszytkim okrętom drogi oświecała. HugLacPrag 139.

– Ale czas niedościgły leci jako strzała i lat śliskich od bystrych rzek różnica mała [...]. HugLacPrag 65.

– Ach, jakom często potym łzami twarz zlewała, gdym po piaskach libickich nogi mordowała! HugLacPrag 115.

– Aleć też nie dziw, że te starożytne limfy w sercach udzielnych książąt i wysokich monarchów osobliwe dotąd rościły swych godności delektacyje, gdyż też z dawna, przed Ludowikiem jeszcze, węgierskim i polskim królem, drogie z siebie wydawając metale, i nam samym w sarmackich równinach wiekopomnym swej sławy rozłojem tychże drogich udzieliły chryzelitów, ile kropel, tyle mężnych Herkulesów i odważnych wydając Achillesów. HugLacPrag 20.

– Albo dlatego, że najpierwszy z herbownych limf Twoich na ozdobę wszytkiego wyniknął świata, albo też z tych przyczyn, że w[s]szedszy raz i światu zaświeciwszy, więcej nie gaśnie, ale zawsze w przezacnych żyjąc potomkach i na wieki wschodząc, a jakoby słonecznego wschodu atrybuta sobie przywłaszczając. HugLacPrag 19.

– [Niech mi się godzi] tę lotną tryremę, która po troistych przezacnych przodków Twoich cnót i sławy nieśmiertelnej rzekach nienaruszonym żegluje styrem, pobożnego i świątobliwego pragnienia napełnić towarami [...]. HugLacPrag 17.

– [...] żaden lotnym godzinom wodzów nie ukróci, a która już minęła, nazad się nie wróci. HugLacPrag 65.

– Takiegom Mu łóżeczka szczyrze nażyczyła, na którym by i Westa swą głowę skłoniła, acz bez betów łabędzim puchem nasypanych i bez wezgłów egipską wełną przetykanych. HugLacPrag 105.

– Nie ochronią i Etny siarczyste płomienie ani skryte łogowisk dzikich bestyj cienie. HugLacPrag 62.

– Na łóżeczku moim przez całą noc szukałam, którego kocha dusza moja. HugLacPrag 104.

– Ale ciało mocniejsze za fawor od świata otrzymała już owa zgraja łuszczkowata, którą Dorys wodnista (jeśli wierzać temu) z morskiej piany zrodziła ojcu zielonemu. HugLacPrag 43.

– Tantalus w morzu garłem łyka, gębą wodę chwytając, która się umyka, i gdy już tylko połknąć jest nadzieja bliska, wiatr połyka, a woda upływa mu śliska. HugLacPrag 163.

– Gdy się chce pływać uczyć pierwszy raz dziecina, nie ćwiczonego zrazu znosić musi trzcina, której więc przepomniawszy, z wodą przecię płynie, lubo mu się też nieraz w gębę woda łynie; lecz skoro pojmie fortel ręką dwoić wody, suchym barkiem przebędzie i najgłębsze brody. HugLacPrag 83.

– Wtąż i twoja, Jessyde, łaźnia nie pomoże, w której się zawsze kąpie łzawe nocne łoże [...]. HugLacPrag 49.

– Zdrowy Apolinowej ręki nie wygląda, chory zaś Machaonowej nauki żąda. HugLacPrag 37.

– Bojąc się rozbójnika, nie śpiąc, leżeć muszę, o owym zaś nie myślę, co zabija duszę – tak jako więc gdy ptaszek, uchodząc straszydła na lepowej gałązce wikli swoje skrzydła i jak jeleń, ujrzawszy znagła lada pióro, strwożony, w zgraję chartów wpada nader skoro; wtąż piaski marmaryckie lwom strach taki dają, że przed nimi w ogniste kraje uciekają. HugLacPrag 86.

– O, jak częstom westchnienia ciężkie przerywała, piersi bijąc, gdym skargi milczkiem pokryć chciała! HugLacPrag 72.

– W ostatku, kto chce moje zrozumieć boleści, dla mnóstw w mym ciele chorób nie dojdzie tej wieści. HugLacPrag 36.

– Gdym już tedy wnurzona w takie niefortuny, na cóż mię namawiają na wesołe struny? HugLacPrag 123.

– Jak wiele Hybla ma pszczół, jak w ateńskim lesie zajęcy, jak Pallady drzewo fruktów niesie, jak konch na brzegu morskim - tyle trosk w miłości; miłość pełna frasunków, pełna nieszczerości. HugLacPrag 133.

– Rękę podaj, Palinurze. HugLacPrag 60.

– Tchnienia Twe orontejskiej łąki zapach mają, usta zaś słówka wdzięczne jak różą wydają. Szyję białą olejki pancheńskie skropiły, asyryjskie zaś rosy ramiona zmoczyły. HugLacPrag 99.

– Choćby wdzięczni słowicy po drzewach śpiewali lub helikońskich bogiń parnaska gromada i Apollo, delfickich stron muzyk nie lada, nie uśpią i opia trosk mych na swym łonie. HugLacPrag 109.

– Pomnią i czują dotychczas okryte swawolnych rebelizantów kościami pola, wspominają spustoszone multańskie ruiny, lękają się tym podobnych paroksyzmów moskiewskie i tureckie kraje, obawiając się, by jeszcze bystro płynące Komorowskich rzeki, niezahamowanym na wiarołomnych adwersarzów nie wylały impetem. HugLacPrag 20-21.

– Z piórnonożną Kamillą w zawód bym puściła, co po wodach suchymi nogami chodziła. HugLacPrag 83.

– Tenże to był planeta mego urodzenia. HugLacPrag 71.

– Ach, zimna krew wszytkieggo odbiegała ciała, kiedy trąba sadnego strachu głos wydała. Nie inaczej, jako gdy na plac wywiedziony, ucieka, cięciem miecza będąc pochybiony. HugLacPrag 56.

– Za małym pociągnieniem bieżeć bym wolała. HugLacPrag 98.

– Wzniecą w sercu mym treny krwią włosy zbroczałe, pobudzą do lamentów wargi poczerniałe. HugLacPrag 120.

– Choć wietrzyk południowy powienie na wodę, często ty wałmi swymi wzniecasz niepogodę; które skoro delfinom skocznego zagrają, wnet okręty i maszty taniec zaczynają; tam pozwalasz prócz wody okowanym nosem i żaglom grzbiet poddajesz siwy hucznym głosem, który gdy wielą wioseł bywa ucierany, jak z twardego zda się być kruszca odkowany. HugLacPrag 58.

– Ach, leżą afektami wszystkimi złożone, niesnadno te defekty w nich będą zleczone, bo choćby chciały małe cnót ponieść podróże, spracowany wnet umysł nóg podnieść nie może, które by wątłe były, jak twój papier, Nile, i jak trzcina, co czołem bije wodnej sile. HugLacPrag 83.

– Ów zdrój, którym twarz swoją zawsze skrapiał stary, nie ma słusznej ze łzami moimi pomiary. HugLacPrag 49.

– Śmiejesz się, żem w mych żądzach skutku nie uznała, chcesz, żebym odnowione prośby ponawiała? HugLacPrag 154.

– Tam złote powabiły i zachęciły łupy, że nie tylko ogromne monstra i morskie chimery za fraszkę się być zdały, ale też i samych śmierci widome ponęki z jednym prawie dziecinnym igrzyskiem porównane były. HugLacPrag 17.

– Mniemałam, że mym troskom (nie w tym jednak lesie, Dyjanno) nieco folgi przejażdżka przyniesie; aleć zjadli brytani nie nadszczekiwali i ogarzy niechętni w kniejach nie szperali; ani wierzchom tagiejskim postrach trąba dała, ani lanca zjadłego dzika ponękała. HugLacPrag 52.

– Co mi to czoło poorało! HugLacPrag 92.

– Często ptak klatki swojej okna oblatuje, dziurki jakiej, którą by uciec, upatruje, trącając noskiem swoim pręcia poplecione, co w skok pragnie nawiedzić kraje przyrodzone. HugLacPrag 159.

– Gdyby mi wasze Dedal chciał skrzydła przyprawić, pewnie bym nie myśliła czasu w bagnach trawić, nie zniżałabym lotu nad wodnymi skały ani by się me skrzydła cichych wód tykały; ani bym wkoło jezior tak krążyła blisko, jako zwykły jaskółki piórmi prać bagnisko. HugLacPrag 171.

– Aliści coraz jeszcze większe smutki nowe niż w rozstaniu małżeńskim, łzy gorzkie, grobowe, którymi ośm miesięcy z słusznych przyczyn wiela oblewa żona w domu stratę przyjaciela, a gdy miesiąc dziesiąty już osusza oczy, płachtę z siebie złożywszy, rąbkiem głowę toczy. HugLacPrag 72.

– O nadziejo, o Boże! Oto-ć moją mękę, wpół umarłą, pod Twoję świętą skłaniam rękę. Zdrowy Apolinowej ręki nie wygląda, chory zaś Machaonowej nauki żąda. HugLacPrag 37.

– Mówcie mu, że tak mdleję miłością Onego, jako kwiat asyryjski od słońca srogiego, albowiem gdy dopiero strzały swe wyronił, zaraz się między nimi i sam kędyś schronił i przebiwszy me serce wskroś trójrożnym grotem, parteńskim kształtem rozpruł krzywej strzały lotem. HugLacPrag 108-109.

– Częstom się do afektów pierwszych wracać chciała, bym zdrętwiała do lutni palce prostowała, albo żebym żałośnie grała na grzebieniu lub w cytarę brzękała w moim roztargnieniu albo też wdzięcznym wierszem myśl smutną cieszyła i swym głosem zgodliwym skrzypice zdobiła [...]. HugLacPrag 122.

– Ach, lubom z rozlicznego morza nazbierała pereł i brzegi wszytkie pilnie wyszperała - jaspisów, chryzolitów i rubinów siła mając - jednak ma żądza jeszcze chciwszą była. HugLacPrag 142.

– Pierś skrzypice, pięść smyczek, plankt struny wyraża. HugLacPrag 72.

– [...] Częstom się do afektów pierwszych wracać chciała, bym zdrętwiała do lutni palce prostowała, albo żebym żałośnie grała na grzebieniu lub w cytarę brzękała w moim roztargnieniu albo też wdzięcznym wierszem myśl smutną cieszyła i swym głosem zgodliwym skrzypice zdobiła [...]. HugLacPrag 122.

– Jak więc pragnie dekretu aktorowa strona, tak i ja mych ojczystych dóbr żądam patrona, zaczym proszę, Patronem bądź mojej opieki i głupstwa mego Stróżem zostawaj na wieki. HugLacPrag 34.

– Choćby woda szemraniem w wdzięcznych swych strumykach sen zwabiała z gór przykrych, lecąc po kamykach, choćby lasów wierzchołki szumem spać kazały, choćby wdzięczni słowicy po drzewach śpiewali [...] nie uśpią i opia trosk mych na swum łonie [...] HugLacPrag 109.

– Umocnij chodzenie moje na ścieżkach Twoich, aby nie drżały stopy moje. HugLacPrag 82.

– Jak jabłoń szkarłatnymi ściężała fruktami chełpi się, uśmierzając pragnienie jabłkami [...] HugLacPrag 120.

– Choćby mi łańcuchami barki skrępowano, choćby ręce i nogi kajdany skowano, przecię by Cię ujęły mocno palce moje, ściślej, niż gdy krępują winny list powoje. HugLacPrag 113.

– Niech się zbieg, jak chce, skarży, na więzów srogości, że mu do ucieczenia dały sposobności, ja bym wielką łaskawość niebu przypisała, bym do nieba przynamniej choć dziurką zajrzała. HugLacPrag 158.

– Z tej mowy wnet też moje wnętrzności pałały i głosu niebieskiego zraniły mię strzały, a lubom zostawała morzem otoczona i zimnymi skałami wkoło uciśniona, tak-em jednak topniała od ognia dokoła, jako się więc rozpuszcza w ciepłym piecu smoła. HugLacPrag 140.

– Gardziel mu uschły pała z suchości języka i szuka, udyszany, dla chłodu, strumyka. HugLacPrag 163.

– Cichusieńko, ukradkiem będę całowała Twe oczka, lecz ostrożnie, bym Ci snu nie brała. HugLacPrag 102.

– Tym dniem i ów Agaton będąc ulękniony, przez trzy dni miał zdumiały wzrok w ziemię wnurzony; i Paweł, lub na sobie żadnej nie czuł zmazy, bał się przecię przy sprawie Sędziego urazy. HugLacPrag 56.

– Jednę mi z waszych kostkę urzucić przychodzi, kostkę, której drugi raz rzucać się nie godzi. HugLacPrag 70.

– Zaczym proszę, powiedzcie o mym uskarżeniu, żem już cale zgorzała w miłości płomieniu. HugLacPrag 128.

– Od tego tedy poszli nam Polakom życzliwi Scyfusowie, którzy od domowych rozruchów ustępującego Kazimierza znowu na królestwo tuteczne, długo u siebie godnie traktując, szczęśliwie wprowadzili i odwagą swą bronili. HugLacPrag 18.

– O Boże, jak szczęśliwszy żywot wszyscy mają, którzy w Tobie nadzieję tylko utapiają! HugLacPrag 117.

– Jeśliby co braknęło jeszcze w mej gładkości, wnet by fortel sztuk różnych przyczynił wdzięczności: ślicznie bym putrowane włosy utrafiła i drogimi kamieńmi głowę ozdobiła; perły by gruszkowate przy uszach wisiały, dyjamenty kanaczkiem szyję otaczały. HugLacPrag 92.

– Ach, jużem ja swe dawno odprawiła lata, a śmierć nie chce docinać uwiędłego kwiata. HugLacPrag 146.

– Szczęśliwsza sióstr scytyjskich (jeśli wierzać wola), co im kruszec uzłocił ręce, była dola. HugLacPrag 43.

– Szczęśliwsze krzyształowe rodzaju wolnego nimfy, co mają członki ze szkła ciekącego. I wy także, żołwice, tęż fortunę macie, kiedy się więc w bagniste strugi przemieniacie. HugLacPrag 49.

– Odwracasz oczy swoje, nie chcesz być widziany, jakoby gniew Twój nie był nigdy ubłagany; jak przed nieprzyjacielem umykasz z daleka i jak ów, co przed żubrem pienistym ucieka. HugLacPrag 47.

– Wieszczy żeglarz uważa po aspektach srodze, który wiatr styra panem w żaglolotnej drodze. HugLacPrag 68.

– Takżeś tu już nielitościwy, że Cię nic nie porusza mój głos żałośliwy? HugLacPrag 159.

– Jak braci żeglujących dwie gwiazdy cieszyły, tak trzeba, by mi świece Kastora świeciły. HugLacPrag 81.