– Tylko to was okrutnych w tym vpośledziło: A snadź u piersi ieszcze srogim nápoiło Bázyliszkowym iádem: lub okrutney Lwice: Lubo nieugászonym mlekiem złey Wilczyce. Przekładasz mężobójcę, który zamordował RożAPam 50.

– ZGiełk y wołánie strászne, tęten bystrych koni/ Chrzęst Bechterow/ szyszakow zbroy y stálnych broni. Szczęk daleko przed woyskiem po murach się ściele/ Ludzi iezdnych y pieszych nád obyczay wiele. RożAPam 64.

– Już trzoszczoki stróż Cerber i Lucyper śmiały, śmierć i Jędze, co tamtej twirdze pilnowały, pętami ognistemi mocno okowane, aż do ostatniej ściany piekielnej zagnane; tam z Furyjami modre ognie wydymają: „Biada! – wrzeszczą. – Biada nam, biada!” – narzekają. RożAPam 102.

– [Judasz] wybieży, porzuciwszy srebrniki w kościele, i stanąwszy pod drzewem za łeb się uchwyci: „Rwijcie, przeklęte jędze, wieku mego nici; rostąpcie się przepaści, a mnie w swoje lochy pożrzycie; biada, biada na mój rozum płochy. Zdradziłem Pana swego, krew niewinna woła Mistrza mojego na mię! RożAPam 35.

– Oskoczą go: Piotr krzyknie: A kazesz bić Pánie. Porwie się/ uprzedziwszy Páńskie roskazánie. Dobywszy mieczá/ zátnie sługę Biskupiego: Ten bez ucha/ on znowu przytnie ná drugiego. RożAPam 14.

– Milczysz? Podobno cię tu czary nie wspomogą a przy tym to ten pięścią, ów uderzy nogą. – Pódź, bluźnierco, zwodniku. RożAPam 37.

– Na swą inkwizycyją zaraz Pana bierze; obstąpili go zewsząd ziewacze, bluźnierze. RożAPam 18.

– [Zaparcie się Piotra] Powiedz prawdę/ iesliś iest vczeń Mistrzá tego [...] Ieslim iest/ bogdayby mię nieszczęście potkáło/ Bogday mi się wszytko złe y ná potym działo/ Iesliże znam człowieká/ o ktorym mowicie [...]. RożAPam 21.

– [Zaparcie się Piotra] Powiedz prawdę/ iesliś iest vczeń Mistrzá tego [...] Ieslim iest/ bogdayby mię nieszczęście potkáło/ Bogday mi się wszytko złe y ná potym działo/ Iesliże znam człowieká/ o ktorym mowicie [...]. RożAPam 21.

– Owoć iuż Zbáwiciel nász pod chłostę skazány/ Nie miłosiernym kátom w srogie ręce dány. Obrácáią się wártko: ci świeżą brzezinę/ Záparzáją w ukropie: twárdą żyłowinę/ Ná smágłe bicze wiążą: cierzniem przeplatáią: Z drotow łáńcuchy kręcą/ końce záostrzáią. RożAPam 52.

– Przynaglają staroście, żeby niecnotliwy dekret obwołać kazał, a sam był cierpliwy, nic nie wątpiąc w nagrodzie. RożAPam 60.

– Ach, nałaskawszy Jezu, o Jezu cierpliwy, niewymowna dobroci, czemuż na te dziwy i na te wszeteczeństwa nie podniesiesz ręku abo pioronowego swym obłokom sęku, [...]. RożAPam 24.

– A ty/ któryś tę śmiáłość podał w serce moie: Proszę cię/ przez toż wielkie miłosierdzie twoie/ Przez srogą śmierć y przez krzyż/ przez blizny wyryte: przez nadroższey krwie twoiey strumienie obfite. Podnieć ochotę moię dárem wiecznym z niebá/ A przyday nieukowi zmysłu/ co potrzebá/ Ná godne wysłowienie twey krwáwey ofiáry: Aby/ w pracy mey/ widząc czytelnik/ twe dáry/ chwalił cię zemną wespoł/ Bogá łáskáwego/ Owá tym torem zaydziem do królestwá twego. Am[en]. RożAPam Aiij.

– Do Czytelniká. RożAPam Aiij.

– Aleć i z daleka znamy cię, Królu zacny, gdyż twoja opieka i twój sławny regiment z wieku włada nami; nie przemy się twoimi być niewolnikami. RożAPam 78.

– Pastwiło się nád Pánem do sytu co żywo/ Ten pászczekę wywraca/ ten pogląda krzywo: jeden szárpnie/ á z tyłu potrąca go drugi. RożAPam 16.

– Daremno się kłopocesz: i nam się nie zgodzi ta moneta, i tobie, nie wiemy, ocz chodzi”. Co słysząc, zatrwoży się i nie myśląc wiele, wybieży, porzuciwszy srebrniki w kościele, i stanąwszy pod drzewem za łeb się uchwyci: „Rwijcie, przeklęte jędze, wieku mego nici; rostąpcie się przepaści, a mnie w swoje lochy pożrzycie; biada, biada na mój rozum płochy. Zdradziłem Pana swego, krew niewinna woła Mistrza mojego na mię! RożAPam 35.

– Wszytkie płácze/ y wszytkie frasunki troskliwe: Wszytkie lámenty/ wszytkie płácze żáłobliwe. Ilekolwiek śmiertelnych obrzędow ná ziemi: wszytkie się zwalcie ná mię/ z ciężarámi swemi. Cokolwiek łez ná sercu/ y pod sercem żywie: Zbierzcie się wszytkie záraz do kupy rzewliwie. Płyńciesz dwiemá strumieńmi w zápłákáne oczy: Krew się niechay zá łzámi ná ostátek toczy. RożAPam 94.

– Rozlega się straszny gwar ogromnego dźwięku: RożAPam 15.

– A tu się głosy tym więtsze wzmagają, aż o ostatnie mury dźwiękiem uderzają: „Ukrzyżuj” – straszne echo miedzy mury niesie, 60 z owę stronę się drugie rozlega po lesie. RożAPam 49.

– Jednak im go tężej śmierć natarczywa dusi, tym wdzięczniej, na pozornym zawieszony sęku, śpiewa, sięgając z dusze łagodnego dźwięku. RożAPam 82.

– Nieślachetny starosto, czemu sąd fałszywie wywracasz? RożAPam 51.

– Ale coż potym więcey? Już ognistosmoczy gniewie niebácznych ludzi (którymeś y oczy/ Y swą zápálczywością záślepił rozumy: Sprosnym gádowym iádem zámąciwszy dumy) Rospostrzy swoję srogość/ y wyley do końcá Cokolwiek masz trucizny/ przed zachodem słońcá. RożAPam 75.

– Wchodzą orszaki w bramy; tu brzęk głośnych kluczy, ówdzie łańcuch grzmotnemi ogniwami huczy. RożAPam 25.

– Wszak o tobie, fałszerzu, głośna brzmiała sława, ponosząc to, że nierzkąc potajemna sprawa, ale-ć i myśli ludzkie nie były kryjome, serca i przedsięwzięcia snadź miałeś wiadome. RożAPam 28.

– Wiedząc to, że w żydowstwie król był zatajony, dziś dopiero na ten tu pozór wystawiony, Psal. 75,[2] dziś głośne w Hieruzalem, głośne imię jego, czytaj, o Izraelu, tytuł króla swego, pogańską ręką; czytaj: JEZUS NAZAREŃSKI KRÓL ŻYDOWSKI istotny. RożAPam 78.

– [...] Tu Piotr/ miedzy inszymi/ v ognia się grzeie. Troskliwego skrzętna myśl/ to tám/ to sám wodzi: Ilekroć drzwiámi skrzypną/ on co raz záchodzi/ Zeby mogł Páná záyrzeć/ á owdźie się boi/ Iákoby tym nie wydáć oney troski swoiey. Nędznesz to twoie grzanie stáruszku vbogi/ Ziębnie z boiáźni ćiáło/ krzepnie serce z trwogi. RożAPam 20.

– Przeto swe zelżenie, myśli, jakoby pokryć – do dworstwa się rzuci, żarty wywierać pocznie i dworzanom chuci dodał, że podobać się pragnąc swemu panu, każdy wyrwie misterstwo, zwłaszcza wedle stanu: dworzanin w tę, żołnierz zaś szpaczkuje w tę notę, pacholik, czura, hajduk; owa wszystkę rotę i wszystek dwór Herodów kolej obchodziła, huku, gwizdów, przechyrstwa i przyskurek siła. RożAPam 44.

– Owa iáko srodze Pastwiłá się [nad Jezusem] száráńcza/ vtrapieniu kwoli Mowić nie lza/ y cięszkie serce nie pozwoli. RożAPam 43.

– Słusznie tedy względem krwie twojej wysuszenia, Chryste, pragniesz; lecz oto masz dla ugaszenia od nieprzyjaciół twoich ocet ukwaszony: oto hyzop dla smaku w tej gębce natchniony. RożAPam 90.

– Tylko to was okrutnych w tym vpośledziło: A snadź u piersi ieszcze srogim nápoiło Bázyliszkowym iádem: lub okrutney Lwice: Lubo nieugászonym mlekiem złey Wilczyce. Przekładasz mężobójcę, który zamordował RożAPam 50.

– My, Piłat, w Hieruzalem starosta sądowy, iż Jezus Nazareński z Maryjej, król nowy, tytuł królewski sobie przywłaszczał, do tego targnął się na majestat cesarza wielkiego [...]. RożAPam 60.

– Przestań lámentu Pánno: swym rozumem bácznym Hámuj się od tych żalow: nie możeć opácznym Losem stanąć /to/ co nam pismo obiecuje/ Zá tą twoią żáłością rádość nástępuie. RożAPam 86.

– Mieysce gdzie przemowił Pan do białychgłow lámentuiących. RożAPam 66.

– Zporządza się Zydowstwo do stárosty w drogę/ W piszczałki/ w lármy w bębny vderzą/ nie trwogę Ale wesoły tryumf. RożAPam 36.

– Ogłaszáią pospolstwu/ iáko ten fałszywy Prorok/ krolem się zowie/ iáko niewstydliwy/ W głos imię Boże bluźni: iáko zakon święty/ W lekkie przez tego zbrodniá vważenie wzięty. RożAPam 34.

– Iuż niedobyte wáły/ y/ żelázem spięte Bászty/ mury kámienne/ y bramy vięte Láńcuchy kowánemi/ z Tártárowey stáli: I wszystká się iuż ćiemnych Limbow odchłań wáli. RożAPam 102.

– IAko niepościgniony wicher pędem leci/ W krąg mieszáiąc kurzáwę/ peł y lekkie śmieci. Ták wieśc nieutrzymána/ swoim dárskim lotem Wypierzchnąwszy/ ogłasza w Hieruzálem o tem. Ze iuż/ iuż sentencya wyszłá stárościná/ Ná Iezusá Proroká [...]. RożAPam 59.

– Posłuchayćie máluczko: A nieokrocone Záwśćiągnićie swe myśli: zbierzćie rozproszone Do spokoynego zmysłu; k temu ku żáłobie Ochotne sprawćie sercá/ rozmyśláiąc sobie To/ co własnie należy wamże ku dobremu: A wdźięczną iest ofiárą Bogu naywyższemu. RożAPam 1.

– My, Piłat, w Hieruzalem starosta sądowy, iż Jezus Nazareński z Maryjej, król nowy, tytuł królewski sobie przywłaszczał, do tego targnął się na majestat cesarza wielkiego [...]. RożAPam 60.

– Owa iáko srodze Pastwiłá się [nad Jezusem] száráńcza/ vtrapieniu kwoli Mowić nie lza/ y cięszkie serce nie pozwoli. RożAPam 43.

– [Żołnierz] ták ráźno z pochopu w bok Páński vderzył: Ze włocznia bok/ śledzionę y serce rozdárłá: [...] Linie krew zá żelázem z przeźrzoczystą wodą: Nienásycone piekło bądź zdraycy nagrodą. RożAPam 98.

– Gorá/ kámień/ row nie row: pochodź Pánie Boszku. Snadzieś po morzu chodził śmiele bossą nogą: A terazci niesporo ták prześpieczną drogą. RożAPam 16.

– Wyiźrzy tá święta Pani [Weronika]: pyta co się dzieje: Opowiádáią spráwę (snadź się drugi śmieie Ze do tąd niewiádoma tumultu przyczyny/ znáć że tá nie chwytáłá po rynku nowiny). RożAPam 64.

– Wprzod/ komu niewiádomo/ to wiedzieć przystoi; Przecz tu ná dwie personie Biskupstwo się dwoi: Y Annasz się biskupem y Káiphasz zowie; A w jedney być Infule nie mogą dwie głowie. RożAPam 23.

– Przeszedł Pan, przeszli za nim smętni zwolennicy w niewysłowionym smętku i w srogiej tesknicy. RożAPam 5.

– Porwie okrutny tyran naprzód prawą rękę: przyłożywszy tępy góźdź, raz po raz uderzy – przechodzi, a co dalej, to się rana szerzy; rwie się ciało za goździem, żyły jako strony padają się, ból ciężki, ból niewysłowiony. RożAPam 73.

– Nuż dokázuyże męstwá/ żołnierzu zuchwáły: Potykayże się z ludem swoim wodzu śmiáły. RożAPam 14.

– Bá nuże proroku/ Teraz dokázuy cudow/ kiedy wszystkim iáwno/ Wszákeś Synem się Bożym powiádał nie dawno. RożAPam 37.

– Ale coż potym więcey? Już ognistosmoczy gniewie niebácznych ludzi (którymeś y oczy/ Y swą zápálczywością záślepił rozumy: Sprosnym gádowym iádem zámąciwszy dumy) Rospostrzy swoję srogość/ y wyley do końcá Cokolwiek masz trucizny/ przed zachodem słońcá. RożAPam 75.

– Stoi niewinny Abel w mocny sekwestr wzięty, wstydem pała, łańcuchy łotrowskiemi spięty. RożAPam 18.

– Na on czas, kiedy olbrzym Filistyn zuchwały,czci Bogu najwyższemu ujmując i chwały,a bogiem swym i siłą hardo pochutnywał, na pojedynek Saula króla wywoływał: „Abo – pry – jeśli się król ze mną czynić boi, niech kogo na swe miejsce pośle sam we zbroi”. RożAPam 5.

– [Herod o Chrystusie] Jesli/ pry/ podobna rzecz: iesli to prawdziwie/ W dzieiách Oycá moiego pomnię nápisáno: Zeby dla tego człeká pomordowáć miano/ Ták wiele niemowlątek v piersi niewinnych! RożAPam 44.

– Aza mocarzu sławny/ nie podobniej tobie/ Przypásawszy do boku swoy miecz wytoczony/ Abo ostremi sáydak strzałámi nátkniony. Nieprzyiacioły swoie pod nogi swe złożyć/ A niż się ták mocy ich dáć mizernie pożyć? RożAPam 29.

– Ieśliby co/ żeby im łácniey przyść do spráwy. Iuż wiodą/ po podśieniu rozwodzą się głosy/ Ná niewiádomych spráwy/ strách podnośi włosy. Iuż tu/ iáka zelżywość/ y iákie sromoty/ Iákie sznupki Zbáwićiel/ iákie podiął psoty/ Záłość wymowić nie da/ co żywo się sroży: Wrzask/ trzask/ owo ten Iezus/ owo ten Syn Boży. RożAPam 24.

– Sliczne włosy/ żywicą/ woskiem polepione/ Skronie/ oczy y vsta ogniem popárzone. RożAPam 25.

– Sliczne włosy/ żywicą/ woskiem polepione/ Skronie/ oczy y vsta ogniem popárzone. RożAPam 25.

– A słusznie, bo nie pomniąc na dary twe, Panie, na hojne dobrodziejstwa, na swe powołanie, nie pomniąc na wiarę swą, na dzisiejsze słowo, odprzysiągłem się ciebie. RożAPam 22.

– Tu Páná przed Annaszá/ z wesołą postáwą Postáwią posługácze/ dzielnośćią y sławą Popisuiąc się swoią: Otosmyć dostáli Tego zbrodniá/ ktorego Bogiem názywáli. Iego sztucznym mátáctwem oszaleni ludzie: Pátrzcie/ Pánie Annaszu/ iesli tey obłudzie Bogiem ábo Chrystusem namniey być przystoi [...]. RożAPam 18.

– Z trzaskiem na Pana wrzucą znak śmierci okrutnej, przybywa rumianego wstydu twarzy smutnej. RożAPam 33.

– Przekładasz mężobójcę, który zamordował i przelał krew niewinną, rozterki budował, nad tego, który żywot umarłym przywracał, chore leczył, szataństwa zbestwione ukracał. RożAPam 50.

– [Herod o Chrystusie] Jesli/ pry/ podobna rzecz: iesli to prawdziwie/ W dzieiách Oycá moiego pomnię nápisáno: Zeby dla tego człeká pomordowáć miano/ Ták wiele niemowlątek v piersi niewinnych! RożAPam 44.

– Już dosyć: wzięła koniec chwalebna ofiara i już też słodkobrzmiąca umilkła cytara Dawidowa, zbotwiałej zawiezona pleśni. RożAPam 99.

– Słuszna/ niesłuszney płákáć krzywdy Bogá swe[go]. RożAPam 52.

– [Judasz] wybieży, porzuciwszy srebrniki w kościele, i stanąwszy pod drzewem za łeb się uchwyci: „Rwijcie, przeklęte jędze, wieku mego nici; rostąpcie się przepaści, a mnie w swoje lochy pożrzycie; biada, biada na mój rozum płochy. Zdradziłem Pana swego, krew niewinna woła Mistrza mojego na mię! RożAPam 35.

– Pojźrzy, Matko namilsza, jeśliże to ona sukieneczka, twą własną ręką urobiona. RożAPam 80.

– Wynidzie Pan ná száćie swędry/ dymna párá Phizonomiiey nie znáć. RożAPam 33.

– Wierni Páńscy/ y wszelkie Chrystusowe plemię [...] Zwłaszczá/ ktorych obeszły Tryony Sármáckie/ Y sytnym karmią chlebem żyzne niwy Láckie. Potomstwo stárożytnych Chrześciáńskich ludzi/ Posłuchaycie máluczko [...]. RożAPam 1.

– KRwáwym oblany potem Zbáwićiel powstáie: Wraca się do swych vczniow: spodniey száty kráie Czerwienią się; iáko więc świetny kwiát rożány/ Abo zaránney zorze płaszcz świetnorumiány. RożAPam 12.

– „Witaj, królu!” – policzki drudzy wycinają, nos łamią, gęby krzywią, ci świszczą , krzykają. RożAPam 55.

– Oto cię samę jego cień za gardło chwyta: ostatni raz pewnie tchniesz, pewnie musisz one wyrzygnąć z gardzielów swych dusze pochłonione. RożAPam 95.

– Zaprawdęć, nie ma cię Pan czym inszym darować: tę, którą tu twarz swoję wykonterfetować na twej tuwalni raczył, weź wdzięcznie od niego; oblicze to jest święte z Boga przedwiecznego; to chowaj na pamiątkę swej dalszej nagrody. RożAPam 65.

– Słusznie tedy/ względem krwie twoiey wysuszenia/ Chryste prágniesz: lecz oto masz/ dla vgászenia/ Od nieprzyiaćioł twoich ocet vkwászony: Oto Hyzop/ dla smáku/ w tey gębce nátchniony. RożAPam 90.

– NIebitne Philistyny/ iuż Sámson zwoiował; Ale się z prácowitey woyny vmordował. RożAPam 89.

– Krzyknie zboláła Mátká: Ey proszę vboga/ Niech ráczey wemnie vtknie tá twoiá broń sroga. RożAPam 98.

– Weronika święta oblicze Panu otarła. RożAPam 64.

– Z trzaskiem na Pana wrzucą znak śmierci okrutnej, przybywa rumianego wstydu twarzy smutnej. RożAPam 33.

– Stoi niewinny Abel w mocny sekwestr wzięty, wstydem pała, łańcuchy łotrowskiemi spięty. RożAPam 18.

– Na swą inkwizycyją zaraz Pana bierze; obstąpili go zewsząd ziewacze, bluźnierze. RożAPam 18.

– Aleć i z daleka znamy cię, Królu zacny, gdyż twoja opieka i twój sławny regiment z wieku włada nami; nie przemy się twoimi być niewolnikami. RożAPam 78.

– Milczysz? Podobno cię tu czary nie wspomogą a przy tym to ten pięścią, ów uderzy nogą. – Pódź, bluźnierco, zwodniku. RożAPam 37.

– Niech się kończy sprawa:godzien śmierci; pódźmy z nim do pana starosty,niech sentencyją wyda i ten dekret prosty niech utwierdzi, niech dalej głowy nam nie psuje ten zwodnik, co się Bożym Synem popisuje”. Rzekli. A tu zarazem łańcuch przyniesiono, który dla potępionych tylko urobiono. Z trzaskiem na Pana wrzucą znak śmierci okrutnej,przybywa rumianego wstydu twarzy smutnej. RożAPam 33.

– Zporządza się Zydowstwo do stárosty w drogę/ W piszczałki/ w lármy w bębny vderzą/ nie trwogę Ale wesoły tryumf. RożAPam 36.

– Przestań lámentu Pánno: swym rozumem bácznym Hámuj się od tych żalow: nie możeć opácznym Losem stanąć /to/ co nam pismo obiecuje/ Zá tą twoią żáłością rádość nástępuie. RożAPam 86.

– To kápłani/ żołnierstwo/ stárszych kśiążąt słudzy/ A bezecni śiepácze/ y pochlebcy drudzy. RożAPam 16.

– Ná to Piłat rzecze: Izalim ia Zydowin? Cosz mowisz człowiecze? Twoy narod/ y Biskupi twoisz ćię wydáli W me ręce. Coś vczynił! Odpowiádáy dáli: [...]. RożAPam 40.

– Przystąp się Zydowinie/ przystąp Greku dawny: Przystąp się y ty z nimi Lácinniku sławny. Y wszyscy/ ktorzykolwiek te ięzyki znacie/ Przystępuycie się/ że ten napis przeczytacie. RożAPam 78.

– Owoć iuż Zbáwićiel nász pod chłostę skazány, Niemiłośiernym kátom w srogie ręce dány. Obrácáią się wártko: ći świeżą brzeźinę/ Záparzáią w vkropie: twárdą żyłowinę/ Ná smágłe bicze wiążą: ćierzniem przeplatáią: Z drotow łáńcuchy kręcą/ końce záostrzáią. RożAPam 52.