– Tam niepodobnym swej urodzie huczy Bąk wodny głosem. MorszZWierszeWir I 349.

– Zabityś za ojczyznę, teraz też cny Ronie Zato na Abramowym odpoczywasz łonie. MorszZWierszeWir I 473.

– Na takim [koniu] on zwycięzca wielki [siadał], co po słupy Alcydowe z całego świata pobrał łupy. MorszZWierszeWir I 454.

– Trudne arytmetyki, algebry głębokie, Dowcipnej Uraniej nauki wysokie, Wszytkę matematykę miał [Stefan Trębecki] jak za igrzysko. MorszZWierszeWir I 431.

– Znowu ziemskiego Jowisza biesiady Pamiętne światu wznieciły nam zwady, Kiedy za pełnym ambroziej stołem pięknym usiadszy trzy boginie kołem [...] Ciebie pierwszego w śmiertelnej urodzie, Cny Radziwile, sędzim obierają. MorszZWierszeWir I I, 459.

– Lubo i Turcy nam odpowiedali, z dział nas i nośnych janczarek macali. MorszZWierszeWir I 487.

– Pokazałeś [o stolniku Kłokockim] to przy Kamemetmecie, Na szumnym, ktory dałeś mu bankiecie, że wielki Mogol, ba i antipody Miałyby swoje u ciebie wygody. MorszZWierszeWir I 504.

– W samych jeszcze początkach choroby Nie tak recepty, lekarstw i sposoby Zwykłe ratunku zdrowia, jako leki Z niebieskiej sobie wypraszał apteki [Aleksander Czaplic]. MorszZWierszeWir I 428.

– Trudne arytmetyki, algebry głębokie, Dowcipnej Uraniej nauki wysokie, wszytkę matematykę miał [Stefan Trębecki] jak za igrzysko. MorszZWierszeWir I 431.

– A dopieroż ten co naturą władnie I co ją stworzył, potrafi w to snadnie, Że choć w proch pojdziem, w atomy znikniemy, Znowu w chwalebnych ciałach postaniemy. MorszZWierszeWir I 504.

– Już Phoebe kozorożec do austru ciepłego Woła cię zwykłym znaku gościńcem jasnego. MorszZWierszeWir I 407.

– Najdziesz i taki [nos], co nim najmocniejsze pale Jak babą wbijać możesz, lub rozkołysanym Ściany rozwalać możesz jakoby taranem, Taki pałce podobien. MorszZWierszeWir I 386.

– Tak wielkiej nawie, jako i bajdaku Trafia się rozbić a wżdy nie utonie, Nie trać nadzieje, choć w ostatnim zgonie. MorszZWierszeWir I 365.

– Tam niepodobnym swej urodzie huczy Bąk wodny głosem. MorszZWierszeWir I 349.

– Tam pląszą, skaczą, tam rożnie śpiewają, gdy im przy gęślach rowno pomagają Z wielkiego kozła bąki zawieszone, Rymy uczone. MorszZWierszeWir I 350.

– Ciebie tu tylko wspomni moje pioro Srogiej Bellony niewyrodna coro A matko moja niegdyś niezwalczona, Dziś pogrzebiona [apostrofa do chorągwi]. MorszZWierszeWir I 357-358.

– Rzucam do ciebie prezent obiecany. Ubogić wprawdzie, bom sam nie bogaty, Nie mam nic nad ten birkut i bułaty. MorszZWierszeWir I 448.

– Poszła z ojczyzny i ciężkie tułactwo Za najprzedniejsze obrawszy bogactwo, Po rozbojniczych skałach i Beskidach W niewytrzymanych tułając się biedach. [MorszWiersze - do spr.] MorszZWierszeWir I 427.

– W polu Pawła Morsztyna bieleją się kości Dobrego kawalera. MorszZWierszeWir I 473.

– A Konarskiemu, gdy odważnie skoczy Na wał, obiedwie wystrzelono oczy. Już słońca nie zna, sława wieczny nieci Blask, co mu świeci. MorszZWierszeWir I 494.

– MorszZWierszeWir I 465.

– Mężny wielkiego wodza poruczniku, Z ktorymem nieraz w zacnej braciej szyku I surowemu (co częściej) Marsowi I szalonemu służył Bachusowi, Tamtego srogie krwią farbując pole A temu pełniąc ofiary na stole, Teraz w domowe dostawszy się ściany, Rzucam do ciebie prezent obiecany. MorszZWierszeWir I 447-448.

– Szczyrość i cnota Bez przysady nad wszytkie brantowniejsza złota [...] w nim [domu Denhoffowskim] się znajdowała. MorszZWierszeWir I 509-510.

– Ja śpiewam a tak wiele Braciej mych kochanych, Jednych miecz w boju ściele, Drugich poimanych Rowną mej dolą Pędzą w niewolą. MorszZWierszeWir I 371.

– Już na złe ludzkie wymyślone sztuki, Strzały i łuki, Pancerz, karwasze, buzdygan, wsiędzenie, Inszy rynsztunek powieszę na ścienie A na kopiej jak na własnej grzędzie kokosz usiędzie. MorszZWierszeWir I 341.

– Wiem, żeś buzdygan powiesił na ścienie, Karwasz pod ławą, a przy cudzej żenie Dźwigasz wrzeciono zwijasz osnowy Herkules nowy. MorszZWierszeWir I 356.

– Ten [język] srogie wichry i chmury gradowe, Ten i straszliwe grzmoty piorunowe Trzyma. MorszZWierszeWir I 445.

– Tego naprzod trzeba, Żeby nam nieba Krola mężnego dały, bo bez głowy Ojczyznie naszej upadek gotowy [...] Miejmy sie wszyscy do zgody dla Boga, Dla świątnic Jego, dla wiary, bo sroga Chmura nad nami, radźmy wskok o sobie W tak ciężkiej dobie. MorszZWierszeWir I 501.

– Świece, kufle, szklenice, trunki co nas chłodzą, O jako daleko od nas chodzą, Od zbroj krwią popluskanych, od świetnych pancerzow, Od pałaszow y koncerzow. MorszZWierszeWir I 439.

– Gdy na świat wyjrzysz, nie ujrzysz giermaku Nie polskich strojow, same tylko pludry, Niechaj z Polaki nie chodzą na udry. MorszZWierszeWir I 365.

– Chodziwy, gładki, rączy, obrotny, szłapisty, Pracowity, powolny i nienarowisty [opis konia]. MorszZWierszeWir I 454.

– Zdechniesz pogański synu, tylko cię raz chopię. MorszZWierszeWir I 452.

– Szczyrość i cnota Bez przysady nad wszytkie brantowniejsza złota [...] w nim [domu Denhoffowskim] się znajdowała. MorszZWierszeWir I 509-510.

– MorszZWierszeWir I 465.

– Świece, kufle, szklenice, trunki co nas chłodzą, O jako daleko od nas chodzą, Od zbroj krwią popluskanych, od świetnych pancerzow, Od pałaszow y koncerzow. MorszZWierszeWir I 439.

– Mars nie zawsze srożeje, Nie zawsze srogo patrzy, czasem się rozśmieje I sam i wszytkich gornych mieszkańcow rozśmieszy, Kiedy pod siecią dyszy A chromy tuż nad progiem Schyla się, by o podwoj nie zawadził rogiem. MorszZWierszeWir I 441.

– Ale i wtenczas, choć własne niezgody Ostatniej mało nie przyniosły szkody, Bog nas ratował, że przez mocne wstręty Serce mu w pięty Poszło; bo kiedy marszałek z wybranym Rycerstwem, szczęściem nigdy niesłychanym Gromił Tatary, że ich większa siła Cale zginęła, Cofnął się nazad, i widząc złą sprawę, Za Dniestrową się pospieszył przeprawę I nie oparł się aż w wołoskiej ziemi Z wojskami swymi. MorszZWierszeWir I 483.

– [...] Panu [...] niechaj z pierwszego zaranka I poźne chwile i połnocne cienie Dają mu chwałę, i dobrorzeczenie. MorszZWierszeWir I 396.

– [...] to u mnie rachmistrz, co dni swoje Ma jak na palcach [...] co szafuje czasem Tak, że choć jeszcze Atropos życzliwa Nie dowija mu ostatka przędziwa, Wszytko rozumnie, że już śmierć za pasem. MorszZWierszeWir I 467.

– Konie oba ustały, drygancik i z klaczą, Żona chora i zrzędzi, dzieci barzo płaczą. MorszZWierszeWir I 458.

– W nędzy i w niedostatku, zaraz w młodym lecie Niewyrodny potomek niech zawsze w namiecie, Niechaj pod niebem twardy swoj żywot prowadzi A w polu dużym drzewcem o piersi zawadzi Wściekłego najezdnika. MorszZWierszeWir I 438.

– Jak niegdy Alcyone rozstawszy się z mężem, Ktory nieprzyjacielskim nie poległ orężem Ale w srogich otchłaniach morskich zatopiony, Dusząc w strapionym sercu żal nieutulony, Przecię się coraz biedna cieszyła nadzieją, Że tak szczęśliwe wiatry jeszcze jej zawieją, Ktore jej męża wrocą. MorszZWierszeWir I 509.

– Bog słońcem w umyśle świeci, Ztąd żywot dusze mamy; Do zdroju pragnienie nieci Świętego; w nim dychamy, W nim się ruchamy, tą rosą Serca role skropione. Co też za owoc przyniosą Panu ziemie płone? MorszZWierszeWir I 418.

– Śni mu się, że już odrzucił okowy, Że widzi komin, czuje dym domowy, Że już na własną wstępuje dziedzinę, Wita rodzinę. Zgrzybiały ociec, laty nachylona Matka, nie o swej mocy wywiedziona, Witają drobne dziatki, ulubiona Wita go żona. MorszZWierszeWir I 355.

– Ciężkać nam praca, ale w niej przysmaku To nam dodaje, że i w tym żywocie, Jako oliwie być na wierzchu cnocie. Żeś od chłopskiego biedę miał bijaku, Zato do dziewczej dostawszy się ręki, Takieś jej wzajem pozadawał męki. MorszZWierszeWir I 369.

– Nic łacniejszego jako się nauczyć Siać, orać, włoczyć. Czy nie trudniejże w zawartym obozie I rok o jednym gnarować się wozie? Ten miasto brogu, ten jest u żołnierza Miasto szpiklerza. MorszZWierszeWir I I, 347.

– Ten [język] srogie wichry i chmury gradowe, Ten i straszliwe grzmoty piorunowe Trzyma. MorszZWierszeWir I 445.

– MorszZWierszeWir I 465.

– O jakożeś ty dobrze posłał sobie, Zacny marszałku! żeś larwę nikczemną Zjąwszy, najwyższej nawykł roztropności: Znać się samego, znać i świat obłudny, A zatym wiedzieć jako żyć na świecie. MorszZWierszeWir I 466.

– Podniozszy w niebo nieuśpione oczy I tam pojrzawszy, gdzie się wielki wije Z jasnopromiennych gwiazd uwity smoczy Ogon, pojrzałam i tam, kędy bije Blask świętej panny [...]. MorszZWierszeWir I 464.

– Lub też usiadszy pod gęstym chłodnikiem W wieczor rachować karby z robotnikiem I z swej mu słuszną w zwyczajną godzinę Dzielić jużynę. MorszZWierszeWir I 350.

– Nie tak ci rozpalone sycylskie ryczały Woły miedziane, gdy je miechy poddymały, Ani tak miecz na cienkiej nici zawieszony Straszył kark choć w purpurę świetną obleczony, jako tego, ktory już zapędzoną nogą Leci na kark zginiony niepobożną drogą, Nieuśpione katuje i dręczy sumnienie, Czego i swej najbliższej nie zwierzy się żenie. MorszZWierszeWir I 438.

– I ty złośliwy komorze, Lataj sam sobie po dworze. MorszZWierszeWir I 380.

– Powiedz mi, chrześcijaninie, [...] Co prędszego nad spłynności Rzek, nad strzały lecące [...]. A wiesz co takiego? Rozkosz świata marnego. MorszZWierszeWir I 413.

– Zabityś za ojczyznę, teraz też cny Ronie Zato na Abramowym odpoczywasz łonie. MorszZWierszeWir I 473.

– Ksiądz na parepie, żołnierz na łoszaku, Baba na djable jeździ, a my mamy Stępę za konia, co ją osiadamy. MorszZWierszeWir I 366.

– Niedźwiedź w kagańcu a koń na łyczaku My (lecz to teraz), przy Dyony synie Nie urwiemy się, choć na pajęczynie. MorszZWierszeWir I 366.

– Patrz też wzajem na nagrody Na palmy, na korony, Na tryumfy męczennicze, Zwycięstwa okazałe Wojsk niebieskich, na dziewicze Wieńce. MorszZWierszeWir I 419.

– [...] gdy w gębę mierzą, Chybią a na dorędziu w nos prędzej uderzą. MorszZWierszeWir I 387.

– Choć urzędniku pierwszy Wilkomierza, Jako żyw ze mną nie miałeś przymierza I owszem zawsze wstępowałeś w szranki, Zawsześ się wadził, kiedyś me kochanki Cne pisorymy, własne dzieci moje, Ktorzy pijają poświęcone zdroje, Nie miał za ludzi, lecz za owe bogi Leśne, co tylko same na łbie rogi Mając, i przodek i zad mają nagi, Bo je na biedne nie stanie nadragi. MorszZWierszeWir I 468.

– Jeślić ta chęć do picia i w piekle z nim żyje, To niechybna, że djabłom i smołę wypije. MorszZWierszeWir I 478.

– Bo jeżeli ktory, Tedyby był ten pewnie burzył twoje mury Mieczem słowa Bożego, gdyż to nieomylna, Że choć jednaż broń, w drugiej ręce nie tak silna. MorszZWierszeWir I 431.

– Niech każdy przyzna, czy nie droższe złota Wszytkie godziny takiego żywota? Gdy pańskie dwory, wysokie kominy, Ich gęste dymy, Wzgardzę; gdy prożen lichwy i wszelkiego Długu, mogę się obejść do nowego Tym czym mię Pan Bog na ten rok obdarzy A w drugim zdarzy. MorszZWierszeWir I 347.

– Nie może dniową światłością Żywot ten być nazwany. Noc jest ten żywot, ciemnością Paciepną przyodziany, Prędszy nad koła słoneczne, Nad mrok ciemniejszy. MorszZWierszeWir I 414-415.

– I tameczni ludzie, na twe go przejrzenie Wzięli, że o ich koszcie piękne miał ćwiczenie W przednich akademiach na placu Palady. MorszZWierszeWir I 432.

– Drugiś w regestrze doświadczony mężu, Znać cię po ręce, znać cię po orężu, Kiedyś w potkaniu pierwszy czynił naszym Kredens pałaszem. MorszZWierszeWir I 358.

– Jego [zwycięskiego króla] cudowne czyny i potrzeby walne, Reprezentują wszędzie bramy tryumfalne. Wszędzie brzmią winszowania i panegiryki, Wszędzie koncenty muzyk i wesołe krzyki. MorszZWierszeWir I .

– Mała latorośl ledwie ze pnia wypuszczona Zaraz od ukwapliwej parki odczośniona. MorszZWierszeWir I 477.

– Iam zaś te krzywdy, ktore ci [poeci] od ciebie mieli, w parnaskim zapisała niebie. MorszZWierszeWir I 468.

– Nie tak złe gadziny Iadem parskają w wszytkorodnej ziemi. MorszZWierszeWir I 443.

– Usiadszy raz w namiecie [...] Trzej towarzystwa, chcieli szukać szczęścia w karcie. Tak przestawszy już gęby moczyć w wielkiej czarze, zacięli się polskiego pasza po talarze. MorszZWierszeWir I 450.

– A skoro pierwszą potrzebę wygracie, Przez prędkolotną posztę gdy mi dacie Jako swojemu znać rezydentowi, Najjaśniejszemu w lot majestatowi Wszytko doniosę. MorszZWierszeWir I 448.

– Rozumiał, że nas już cale pochłonie I że w Baltyckim zmordowane konie, Tam kędy wiślne wpadają powodzi, Morzu podbrodzi. MorszZWierszeWir I 483.

– Gdy jej mąż przy ołtarzu i krwawą ofiarą Padła przy nieprzyjaznym grobie nieszczęśliwa Poliksena; okrutne ktorej gdy omywa Rany w morzu, aż ujrzy, że wał idzie z trupem, Pozna, że to syna jej: naprzod stanie słupem A potym (o jaka moc żalu!) odmieniła Ludzką podstać i więcej nie plącząc zawyła. MorszZWierszeWir I 444.

– Miasto, ktore zdumiałym sława ukazuje Narodom, gdzie okrutny Mavors wystawuje Srogą pamięć, gdzie męstwo siłą ujeżdżone, Pogrzebisko tak wielu narodow wsławione, Widzieliśmy Ostendę i prawie napoły Widzieliśmy jej ze krwią zmieszane popioły. MorszZWierszeWir I 406.

– Posłany tedy tam, gdzie trzy lilije W krolewskim herbie, od ktorych blask bije Po wszytkim świecie; tam on swym pozoru Nabył większego, tam przydał poloru Cnym obyczajom, ktore w kawalerskich Szkołach i wszytkich ćwiczeniach rycerskich Prędko przywodził do doskonałości, Że był dojrzałym w najpierwszej młodości. MorszZWierszeWir I 423.

– Nuż oceanu niezmierne zatoki, Popławne rzeki, jeziora i stoki Wod kryształowych... MorszZWierszeWir I 399.

– Chocieś ostatni ząb wyłamał stary, Głodząc suchary, Już jak za płachtą tak za portirią Stoj za tę i za inszą okazią. MorszZWierszeWir I 344-345.

– Trzykroć szczęśliwy, co i jawnej zwady I potajemnej ostrzeże się zdrady Nieprzyjaciela tego, ktory soszy Szpiki, a ciało zabiwszy i duszy Jeszcze chce szkodzić, gdy jej potępienie Naznacza, cudze nicując sumnienie, Ktory nie tylko na niższe Triony, Ale na same niedostępne trony Najwyższych niebios (o złości przeklęta) Targać się waży. MorszZWierszeWir I 445.

– Tam jedni zbici, drudzy potopieni, Rzeka się od krwi pogańskiej rumieni, Płyną pospołu z trupy purpurowe Nurty dniestrowe. MorszZWierszeWir I 491.

– Już na złe ludzkie wymyślone sztuki, Strzały i łuki, Pancerz, karwasze, buzdygan, wsiędzenie, Inszy rynsztunek powieszę na ścienie A na kopiej jak na własnej grzędzie kokosz usiędzie. MorszZWierszeWir I 341.

– Wiem, żeś buzdygan powiesił na ścienie, Karwasz pod ławą, a przy cudzej żenie Dźwigasz wrzeciono zwijasz osnowy Herkules nowy. MorszZWierszeWir I 356.

– Co przedtym wonne zdobiło was ziele, Powlecze się sieć niekształtna po czele. MorszZWierszeWir I 456.

– Żeś od chłopskiego biedę miał bijaku, Zato do dziewczej dostawszy się ręki, Takieś jej wzajem pozadawał męki. MorszZWierszeWir I 369.

– Widzisz jako już śniegiem przyproszone Gory, pola zbielały, Jak rzeki pozamarzały A drzewa gołe z liścia obnażone. MorszZWierszeWir I 440.

– Potym zaś naszych pobitych szukano, Ktorych pod pięćset wszytkich rachowano, Drudzy zaledwie byli poznawani Tak porąbani. MorszZWierszeWir I 492.

– Pięknać rzecz i przystojna za ojczyznę miłą Polec i własną jej być przykryty mogiłą. MorszZWierszeWir I 438.

– Już niebezpiecznym zabawom marsowym I ciężkim sprawom rzeczypospolitej I ślizkim dworow omylnych faworom, Temu wszytkiemu służbę wypowiedział A w ciszy żywot prowadząc przystojny, Ostatek zdrowia chce sobie zachować. MorszZWierszeWir I 469.

– W tym zacny brodus, czeladka życzliwa, Panny służbiste i baba złośliwa, Wszyscy zasnęli a ty w cudzym domu Masz dosyć rumu. MorszZWierszeWir I 356.

– Tam jedni zbici, drudzy potopieni, rzeka się od krwi pogańskiej rumieni, Płyną pospołu z trupy purpurowe Nurty dniestrowe. MorszZWierszeWir I 491.

– Pięknać rzecz i przystojna za ojczyznę miłą Polec i własną jej być przykryty mogiłą. MorszZWierszeWir I 438.

– Na takim [koniu] on zwycięzca wielki [siadał], co po słupy Alcydowe z całego świata pobrał łupy. MorszZWierszeWir I 454.

– Powiedz mi, chrześcijaninie, [...] Co prędszego nad spłynności Rzek, nad strzały lecące [...]. A wiesz co takiego? Rozkosz świata marnego. MorszZWierszeWir I 413.

– Kiedy się dobrze w kazdej sprawie czuje, Temu do serca nie trzeba okienka, Bo cnotliwego niezdradnego czoła Wnętrzne afekty wydaje sukienka I choć ukryta myśl widzi się zgoła. MorszZWierszeWir I 470.

– Wystałe piwo domowej roboty, I to więc doda gościowi ochoty. Jeśli też można lepszego rodzaju, Albo z Tokaju Lub w domu jaki sycony miod stary, Przyjemne pczołek pracowitych dary [...]. MorszZWierszeWir I 352.

– Przejrzysty strumień wody krysztalowy Smutnym szemraniem dźwięk wydaje nowy I nieme wody Płaczą twej szkody. MorszZWierszeWir I 433.

– Ale ktoż wszytkich tych tu wspomnieć może, Ktorzy nie groby mają, ale łoże Sławy i ktorzy między tymi szranki Odnieśli szwanki. MorszZWierszeWir I 500.

– Już na złe ludzkie wymyślone sztuki, Strzały i łuki, Pancerz, karwasze, buzdygan, wsiędzenie, Inszy rynsztunek powieszę na ścienie A na kopiej jak na własnej grzędzie kokosz usiędzie. MorszZWierszeWir I 341.

– Wiem, żeś buzdygan powiesił na ścienie, Karwasz pod ławą, a przy cudzej żenie Dźwigasz wrzeciono zwijasz osnowy Herkules nowy. MorszZWierszeWir I 356.

– A gdy już pierwszy młodzieńskie jagody Włos zdobić począł, w przestrzeńsze ogrody Małą lilijkę, żeby się krzewiła, Zaraz ojcowska ręka przesadziła. Posłany tedy tam, gdzie trzy lilije W krolewskim herbie, od ktorych blask bije Po wszytkim świecie; tam on swym pozoru Nabył większego, tam przydał poloru Cnym obyczajom, ktore w kawalerskich Szkołach i wszytkich ćwiczeniach rycerskich Prędko przywodził do doskonałości, Że był dojrzałym w najpierwszej młodości. MorszZWierszeWir I 423.

– Ty śmierci szukasz, zacny Korybucie, A nie wiesz jeszcze o feralnej nucie, Ktorej ton smutno zanosi Korona Osierocona, Płacząc swojego i pana i syna, Ktorego sroga wzięła Libityna: Tyś stracił oraz i pana i brata, Wielka twa strata. Więc tedy ze krwie pogańskiej ofiary Krolewskim jego cieniom pośli w dary, Toć żal uśmierzy, toć pociechy pewne Otrą łzy rzewne. MorszZWierszeWir I 490.

– Wraz tez poczęła grać artyleria, Gęsty żelazny grad się z niej uwija, Huczą moździerze, granaty trzaskają, Turkow mieszają. MorszZWierszeWir I 487.

– I jabymci wolała, żeby wszytkie strzały, Wszytkie miecze i kule we mnie ugadzały. MorszZWierszeWir I 507.

– Jużże przynajmniej za te wycierpiane męki, Nie broń mi całowania ukochanej ręki, Ręki pieszczonej, ręki piękniejszej nad śniegi, Dopiero na skaliste upadnione brzegi. MorszZWierszeWir I 384.

– Jako i wojska i wielcy hetmani Lub w ciężkie ręce pogańskie zagnani Lub trupem pola one uścielali, Na ktorych stali. MorszZWierszeWir I 341.

– Tam niepodobnym swej urodzie huczy Bąk wodny głosem. MorszZWierszeWir I 349.