– Tam niepodobnym swej urodzie huczy Bąk wodny głosem. MorszZWierszeWir I 349.

– Zabityś za ojczyznę, teraz też cny Ronie Zato na Abramowym odpoczywasz łonie. MorszZWierszeWir I 473.

– Na takim [koniu] on zwycięzca wielki [siadał], co po słupy Alcydowe z całego świata pobrał łupy. MorszZWierszeWir I 454.

– Trudne arytmetyki, algebry głębokie, Dowcipnej Uraniej nauki wysokie, Wszytkę matematykę miał [Stefan Trębecki] jak za igrzysko. MorszZWierszeWir I 431.

– Znowu ziemskiego Jowisza biesiady Pamiętne światu wznieciły nam zwady, Kiedy za pełnym ambroziej stołem pięknym usiadszy trzy boginie kołem [...] Ciebie pierwszego w śmiertelnej urodzie, Cny Radziwile, sędzim obierają. MorszZWierszeWir I I, 459.

– Lubo i Turcy nam odpowiedali, z dział nas i nośnych janczarek macali. MorszZWierszeWir I 487.

– Pokazałeś [o stolniku Kłokockim] to przy Kamemetmecie, Na szumnym, ktory dałeś mu bankiecie, że wielki Mogol, ba i antipody Miałyby swoje u ciebie wygody. MorszZWierszeWir I 504.

– W samych jeszcze początkach choroby Nie tak recepty, lekarstw i sposoby Zwykłe ratunku zdrowia, jako leki Z niebieskiej sobie wypraszał apteki [Aleksander Czaplic]. MorszZWierszeWir I 428.

– Trudne arytmetyki, algebry głębokie, Dowcipnej Uraniej nauki wysokie, wszytkę matematykę miał [Stefan Trębecki] jak za igrzysko. MorszZWierszeWir I 431.

– A dopieroż ten co naturą władnie I co ją stworzył, potrafi w to snadnie, Że choć w proch pojdziem, w atomy znikniemy, Znowu w chwalebnych ciałach postaniemy. MorszZWierszeWir I 504.

– Już Phoebe kozorożec do austru ciepłego Woła cię zwykłym znaku gościńcem jasnego. MorszZWierszeWir I 407.

– Najdziesz i taki [nos], co nim najmocniejsze pale Jak babą wbijać możesz, lub rozkołysanym Ściany rozwalać możesz jakoby taranem, Taki pałce podobien. MorszZWierszeWir I 386.

– Tak wielkiej nawie, jako i bajdaku Trafia się rozbić a wżdy nie utonie, Nie trać nadzieje, choć w ostatnim zgonie. MorszZWierszeWir I 365.

– Tam pląszą, skaczą, tam rożnie śpiewają, gdy im przy gęślach rowno pomagają Z wielkiego kozła bąki zawieszone, Rymy uczone. MorszZWierszeWir I 350.

– Tam niepodobnym swej urodzie huczy Bąk wodny głosem. MorszZWierszeWir I 349.

– Ciebie tu tylko wspomni moje pioro Srogiej Bellony niewyrodna coro A matko moja niegdyś niezwalczona, Dziś pogrzebiona [apostrofa do chorągwi]. MorszZWierszeWir I 357-358.

– Rzucam do ciebie prezent obiecany. Ubogić wprawdzie, bom sam nie bogaty, Nie mam nic nad ten birkut i bułaty. MorszZWierszeWir I 448.

– Poszła z ojczyzny i ciężkie tułactwo Za najprzedniejsze obrawszy bogactwo, Po rozbojniczych skałach i Beskidach W niewytrzymanych tułając się biedach. [MorszWiersze - do spr.] MorszZWierszeWir I 427.

– W polu Pawła Morsztyna bieleją się kości Dobrego kawalera. MorszZWierszeWir I 473.

– A Konarskiemu, gdy odważnie skoczy Na wał, obiedwie wystrzelono oczy. Już słońca nie zna, sława wieczny nieci Blask, co mu świeci. MorszZWierszeWir I 494.

– MorszZWierszeWir I 465.

– Mężny wielkiego wodza poruczniku, Z ktorymem nieraz w zacnej braciej szyku I surowemu (co częściej) Marsowi I szalonemu służył Bachusowi, Tamtego srogie krwią farbując pole A temu pełniąc ofiary na stole, Teraz w domowe dostawszy się ściany, Rzucam do ciebie prezent obiecany. MorszZWierszeWir I 447-448.

– Szczyrość i cnota Bez przysady nad wszytkie brantowniejsza złota [...] w nim [domu Denhoffowskim] się znajdowała. MorszZWierszeWir I 509-510.

– Ja śpiewam a tak wiele Braciej mych kochanych, Jednych miecz w boju ściele, Drugich poimanych Rowną mej dolą Pędzą w niewolą. MorszZWierszeWir I 371.

– Już na złe ludzkie wymyślone sztuki, Strzały i łuki, Pancerz, karwasze, buzdygan, wsiędzenie, Inszy rynsztunek powieszę na ścienie A na kopiej jak na własnej grzędzie kokosz usiędzie. MorszZWierszeWir I 341.

– Wiem, żeś buzdygan powiesił na ścienie, Karwasz pod ławą, a przy cudzej żenie Dźwigasz wrzeciono zwijasz osnowy Herkules nowy. MorszZWierszeWir I 356.

– Tego naprzod trzeba, Żeby nam nieba Krola mężnego dały, bo bez głowy Ojczyznie naszej upadek gotowy [...] Miejmy sie wszyscy do zgody dla Boga, Dla świątnic Jego, dla wiary, bo sroga Chmura nad nami, radźmy wskok o sobie W tak ciężkiej dobie. MorszZWierszeWir I 501.

– Ten [język] srogie wichry i chmury gradowe, Ten i straszliwe grzmoty piorunowe Trzyma. MorszZWierszeWir I 445.

– Gdy na świat wyjrzysz, nie ujrzysz giermaku Nie polskich strojow, same tylko pludry, Niechaj z Polaki nie chodzą na udry. MorszZWierszeWir I 365.

– Świece, kufle, szklenice, trunki co nas chłodzą, O jako daleko od nas chodzą, Od zbroj krwią popluskanych, od świetnych pancerzow, Od pałaszow y koncerzow. MorszZWierszeWir I 439.

– Chodziwy, gładki, rączy, obrotny, szłapisty, Pracowity, powolny i nienarowisty [opis konia]. MorszZWierszeWir I 454.

– Zdechniesz pogański synu, tylko cię raz chopię. MorszZWierszeWir I 452.

– Szczyrość i cnota Bez przysady nad wszytkie brantowniejsza złota [...] w nim [domu Denhoffowskim] się znajdowała. MorszZWierszeWir I 509-510.

– MorszZWierszeWir I 465.

– Świece, kufle, szklenice, trunki co nas chłodzą, O jako daleko od nas chodzą, Od zbroj krwią popluskanych, od świetnych pancerzow, Od pałaszow y koncerzow. MorszZWierszeWir I 439.

– [...] Panu [...] niechaj z pierwszego zaranka I poźne chwile i połnocne cienie Dają mu chwałę, i dobrorzeczenie. MorszZWierszeWir I 396.

– [...] to u mnie rachmistrz, co dni swoje Ma jak na palcach [...] co szafuje czasem Tak, że choć jeszcze Atropos życzliwa Nie dowija mu ostatka przędziwa, Wszytko rozumnie, że już śmierć za pasem. MorszZWierszeWir I 467.

– Konie oba ustały, drygancik i z klaczą, Żona chora i zrzędzi, dzieci barzo płaczą. MorszZWierszeWir I 458.

– W nędzy i w niedostatku, zaraz w młodym lecie Niewyrodny potomek niech zawsze w namiecie, Niechaj pod niebem twardy swoj żywot prowadzi A w polu dużym drzewcem o piersi zawadzi Wściekłego najezdnika. MorszZWierszeWir I 438.

– Jak niegdy Alcyone rozstawszy się z mężem, Ktory nieprzyjacielskim nie poległ orężem Ale w srogich otchłaniach morskich zatopiony, Dusząc w strapionym sercu żal nieutulony, Przecię się coraz biedna cieszyła nadzieją, Że tak szczęśliwe wiatry jeszcze jej zawieją, Ktore jej męża wrocą. MorszZWierszeWir I 509.

– Nic łacniejszego jako się nauczyć Siać, orać, włoczyć. Czy nie trudniejże w zawartym obozie I rok o jednym gnarować się wozie? Ten miasto brogu, ten jest u żołnierza Miasto szpiklerza. MorszZWierszeWir I I, 347.

– Ten [język] srogie wichry i chmury gradowe, Ten i straszliwe grzmoty piorunowe Trzyma. MorszZWierszeWir I 445.

– MorszZWierszeWir I 465.

– Podniozszy w niebo nieuśpione oczy I tam pojrzawszy, gdzie się wielki wije Z jasnopromiennych gwiazd uwity smoczy Ogon, pojrzałam i tam, kędy bije Blask świętej panny [...]. MorszZWierszeWir I 464.

– Lub też usiadszy pod gęstym chłodnikiem W wieczor rachować karby z robotnikiem I z swej mu słuszną w zwyczajną godzinę Dzielić jużynę. MorszZWierszeWir I 350.

– Nie tak ci rozpalone sycylskie ryczały Woły miedziane, gdy je miechy poddymały, Ani tak miecz na cienkiej nici zawieszony Straszył kark choć w purpurę świetną obleczony, jako tego, ktory już zapędzoną nogą Leci na kark zginiony niepobożną drogą, Nieuśpione katuje i dręczy sumnienie, Czego i swej najbliższej nie zwierzy się żenie. MorszZWierszeWir I 438.

– Powiedz mi, chrześcijaninie, [...] Co prędszego nad spłynności Rzek, nad strzały lecące [...]. A wiesz co takiego? Rozkosz świata marnego. MorszZWierszeWir I 413.

– Zabityś za ojczyznę, teraz też cny Ronie Zato na Abramowym odpoczywasz łonie. MorszZWierszeWir I 473.

– Ksiądz na parepie, żołnierz na łoszaku, Baba na djable jeździ, a my mamy Stępę za konia, co ją osiadamy. MorszZWierszeWir I 366.

– Niedźwiedź w kagańcu a koń na łyczaku My (lecz to teraz), przy Dyony synie Nie urwiemy się, choć na pajęczynie. MorszZWierszeWir I 366.

– [...] gdy w gębę mierzą, Chybią a na dorędziu w nos prędzej uderzą. MorszZWierszeWir I 387.

– Choć urzędniku pierwszy Wilkomierza, Jako żyw ze mną nie miałeś przymierza I owszem zawsze wstępowałeś w szranki, Zawsześ się wadził, kiedyś me kochanki Cne pisorymy, własne dzieci moje, Ktorzy pijają poświęcone zdroje, Nie miał za ludzi, lecz za owe bogi Leśne, co tylko same na łbie rogi Mając, i przodek i zad mają nagi, Bo je na biedne nie stanie nadragi. MorszZWierszeWir I 468.

– Jeślić ta chęć do picia i w piekle z nim żyje, To niechybna, że djabłom i smołę wypije. MorszZWierszeWir I 478.

– Bo jeżeli ktory, Tedyby był ten pewnie burzył twoje mury Mieczem słowa Bożego, gdyż to nieomylna, Że choć jednaż broń, w drugiej ręce nie tak silna. MorszZWierszeWir I 431.

– Nie może dniową światłością Żywot ten być nazwany. Noc jest ten żywot, ciemnością Paciepną przyodziany, Prędszy nad koła słoneczne, Nad mrok ciemniejszy. MorszZWierszeWir I 414-415.

– I tameczni ludzie, na twe go przejrzenie Wzięli, że o ich koszcie piękne miał ćwiczenie W przednich akademiach na placu Palady. MorszZWierszeWir I 432.

– Drugiś w regestrze doświadczony mężu, Znać cię po ręce, znać cię po orężu, Kiedyś w potkaniu pierwszy czynił naszym Kredens pałaszem. MorszZWierszeWir I 358.

– Jego [zwycięskiego króla] cudowne czyny i potrzeby walne, Reprezentują wszędzie bramy tryumfalne. Wszędzie brzmią winszowania i panegiryki, Wszędzie koncenty muzyk i wesołe krzyki. MorszZWierszeWir I .

– Mała latorośl ledwie ze pnia wypuszczona Zaraz od ukwapliwej parki odczośniona. MorszZWierszeWir I 477.

– Iam zaś te krzywdy, ktore ci [poeci] od ciebie mieli, w parnaskim zapisała niebie. MorszZWierszeWir I 468.

– Nie tak złe gadziny Iadem parskają w wszytkorodnej ziemi. MorszZWierszeWir I 443.

– Usiadszy raz w namiecie [...] Trzej towarzystwa, chcieli szukać szczęścia w karcie. Tak przestawszy już gęby moczyć w wielkiej czarze, zacięli się polskiego pasza po talarze. MorszZWierszeWir I 450.

– A skoro pierwszą potrzebę wygracie, Przez prędkolotną posztę gdy mi dacie Jako swojemu znać rezydentowi, Najjaśniejszemu w lot majestatowi Wszytko doniosę. MorszZWierszeWir I 448.

– Rozumiał, że nas już cale pochłonie I że w Baltyckim zmordowane konie, Tam kędy wiślne wpadają powodzi, Morzu podbrodzi. MorszZWierszeWir I 483.

– Gdy jej mąż przy ołtarzu i krwawą ofiarą Padła przy nieprzyjaznym grobie nieszczęśliwa Poliksena; okrutne ktorej gdy omywa Rany w morzu, aż ujrzy, że wał idzie z trupem, Pozna, że to syna jej: naprzod stanie słupem A potym (o jaka moc żalu!) odmieniła Ludzką podstać i więcej nie plącząc zawyła. MorszZWierszeWir I 444.

– Miasto, ktore zdumiałym sława ukazuje Narodom, gdzie okrutny Mavors wystawuje Srogą pamięć, gdzie męstwo siłą ujeżdżone, Pogrzebisko tak wielu narodow wsławione, Widzieliśmy Ostendę i prawie napoły Widzieliśmy jej ze krwią zmieszane popioły. MorszZWierszeWir I 406.

– Posłany tedy tam, gdzie trzy lilije W krolewskim herbie, od ktorych blask bije Po wszytkim świecie; tam on swym pozoru Nabył większego, tam przydał poloru Cnym obyczajom, ktore w kawalerskich Szkołach i wszytkich ćwiczeniach rycerskich Prędko przywodził do doskonałości, Że był dojrzałym w najpierwszej młodości. MorszZWierszeWir I 423.

– Nuż oceanu niezmierne zatoki, Popławne rzeki, jeziora i stoki Wod kryształowych... MorszZWierszeWir I 399.

– Chocieś ostatni ząb wyłamał stary, Głodząc suchary, Już jak za płachtą tak za portirią Stoj za tę i za inszą okazią. MorszZWierszeWir I 344-345.

– Trzykroć szczęśliwy, co i jawnej zwady I potajemnej ostrzeże się zdrady Nieprzyjaciela tego, ktory soszy Szpiki, a ciało zabiwszy i duszy Jeszcze chce szkodzić, gdy jej potępienie Naznacza, cudze nicując sumnienie, Ktory nie tylko na niższe Triony, Ale na same niedostępne trony Najwyższych niebios (o złości przeklęta) Targać się waży. MorszZWierszeWir I 445.

– Tam jedni zbici, drudzy potopieni, Rzeka się od krwi pogańskiej rumieni, Płyną pospołu z trupy purpurowe Nurty dniestrowe. MorszZWierszeWir I 491.

– Wiem, żeś buzdygan powiesił na ścienie, Karwasz pod ławą, a przy cudzej żenie Dźwigasz wrzeciono zwijasz osnowy Herkules nowy. MorszZWierszeWir I 356.

– Już na złe ludzkie wymyślone sztuki, Strzały i łuki, Pancerz, karwasze, buzdygan, wsiędzenie, Inszy rynsztunek powieszę na ścienie A na kopiej jak na własnej grzędzie kokosz usiędzie. MorszZWierszeWir I 341.

– Już niebezpiecznym zabawom marsowym I ciężkim sprawom rzeczypospolitej I ślizkim dworow omylnych faworom, Temu wszytkiemu służbę wypowiedział A w ciszy żywot prowadząc przystojny, Ostatek zdrowia chce sobie zachować. MorszZWierszeWir I 469.

– Pięknać rzecz i przystojna za ojczyznę miłą Polec i własną jej być przykryty mogiłą. MorszZWierszeWir I 438.

– W tym zacny brodus, czeladka życzliwa, Panny służbiste i baba złośliwa, Wszyscy zasnęli a ty w cudzym domu Masz dosyć rumu. MorszZWierszeWir I 356.

– Tam jedni zbici, drudzy potopieni, rzeka się od krwi pogańskiej rumieni, Płyną pospołu z trupy purpurowe Nurty dniestrowe. MorszZWierszeWir I 491.

– Pięknać rzecz i przystojna za ojczyznę miłą Polec i własną jej być przykryty mogiłą. MorszZWierszeWir I 438.

– Na takim [koniu] on zwycięzca wielki [siadał], co po słupy Alcydowe z całego świata pobrał łupy. MorszZWierszeWir I 454.

– Powiedz mi, chrześcijaninie, [...] Co prędszego nad spłynności Rzek, nad strzały lecące [...]. A wiesz co takiego? Rozkosz świata marnego. MorszZWierszeWir I 413.

– Kiedy się dobrze w kazdej sprawie czuje, Temu do serca nie trzeba okienka, Bo cnotliwego niezdradnego czoła Wnętrzne afekty wydaje sukienka I choć ukryta myśl widzi się zgoła. MorszZWierszeWir I 470.

– Wystałe piwo domowej roboty, I to więc doda gościowi ochoty. Jeśli też można lepszego rodzaju, Albo z Tokaju Lub w domu jaki sycony miod stary, Przyjemne pczołek pracowitych dary [...]. MorszZWierszeWir I 352.

– Przejrzysty strumień wody krysztalowy Smutnym szemraniem dźwięk wydaje nowy I nieme wody Płaczą twej szkody. MorszZWierszeWir I 433.

– Już na złe ludzkie wymyślone sztuki, Strzały i łuki, Pancerz, karwasze, buzdygan, wsiędzenie, Inszy rynsztunek powieszę na ścienie A na kopiej jak na własnej grzędzie kokosz usiędzie. MorszZWierszeWir I 341.

– Wiem, żeś buzdygan powiesił na ścienie, Karwasz pod ławą, a przy cudzej żenie Dźwigasz wrzeciono zwijasz osnowy Herkules nowy. MorszZWierszeWir I 356.

– Wraz tez poczęła grać artyleria, Gęsty żelazny grad się z niej uwija, Huczą moździerze, granaty trzaskają, Turkow mieszają. MorszZWierszeWir I 487.

– I jabymci wolała, żeby wszytkie strzały, Wszytkie miecze i kule we mnie ugadzały. MorszZWierszeWir I 507.

– Jużże przynajmniej za te wycierpiane męki, Nie broń mi całowania ukochanej ręki, Ręki pieszczonej, ręki piękniejszej nad śniegi, Dopiero na skaliste upadnione brzegi. MorszZWierszeWir I 384.

– Jako i wojska i wielcy hetmani Lub w ciężkie ręce pogańskie zagnani Lub trupem pola one uścielali, Na ktorych stali. MorszZWierszeWir I 341.

– Tam niepodobnym swej urodzie huczy Bąk wodny głosem. MorszZWierszeWir I 349.