– Nie tylko pokarmem codziennym żyjemy: Więcej powietrzem [...] Stąd przyjemniejsze zdrowiu, altany górzyste, że na nich przebywają wiatry przeźroczyste. ZimBSiel 107-108.

– Mocno ja bowiem ufam i prawdziwie tuszę, Że twą niepokalaną w cielę czystym duszę Mieszkańcy wiekuiści niebieskiego dworu Dawno do anielskiego przenieśli taboru. ZimBSiel 123.

– Mocno ja bowiem ufam i prawdziwie tuszę, Że twą niepokalaną w ciele czystą duszę Mieszkańcy wiekuiści niebieskiego dworu Dawno do anielskiego przenieśli taboru. ZimBSiel 123.

– Jeszcze nie przeminęło całe pół miesiąca, A już śmierć dobierała piątego tysiąca; Przetoż wszytkim się zdało, by i skórą własną Ubłagać psów zajadłych [kozaków] archandyją straszną. ZimBSiel 169.

– Pod same śniadanie z poranku Poczęto bić z armaty wielkiej bez przestanku. ZimBSiel 165.

– Mieszczanie tez na te huki każdy z swego domu Armatno wypadali. ZimBSiel 164.

– Zwłaszcza kto miał tabakę, ten prędko i tanie Wszytkiego od nich [kozaków] dostał nad własne mniemanie; Tabakę duszą zwali kozacką, a zgoła Nie wstydał o nię prosić żaden assawoła [...]. ZimBSiel 171.

– Stało i parę działek bez kul i bez prochu, Inszego było ze trzy tysiące motłochu. Wszytki kijacy głodni, którzy miasto walki Wytrząsali biesagi babom i kobiałki. ZimBSiel 158.

– Nie inaczej Pasijczyk głowni swojej wrzawą Baczenie mi zaślepił smrodliwą kurzawą, Zem jak w odmęcie chodził nie tam, gdzie mi radził Rozum, ale kędy mnie śleporód prowadził. ZimBSiel 112-113.

– Nadeszli z rydlami kopacze, I nad pierwszych trzy razy ciekawsi badacze, Ci już, kruszczu szukając, otworzyli groby, Ruszyli wszytkie trumny. ZimBSiel 157.

– Bowiem badając na nich, jeśli czego w ziemię Nie zakopali, jednym chłopstwo ono ciemię Wiciami dębowemi zakręcało, że też Oczy im wyłaziły z ciemienia, niestetyż! ZimBSiel 167.

– Bałuch okropny z wrzasku, lamentów i pisku Umierających, jako na pobojowisku: Tu dzieci, tu niewiasty, tu leżą tułowy, Tu pomieszane w kupę walają się głowy. ZimBSiel 155.

– Częstokroć potym głupią czerń i biednych brańców Tatarowie do miejskich naganiali szańców, Sami nawiasem strzały wypuszczając z łuku, Im się czołgać kazali na bałuku. ZimBSiel 168.

– Prawie pod samą pełnią maja w końcu roli Siedziałem rano wedle narożnej topoli, Brząkając na bandorze. ZimBSiel 97.

– Gdy zaś Febus, rzuciwszy oczy ogniow pełne, Zagrzeje marcowemu Barankowi wełnę, Jeszcze dobrze zgrzybiały świat się nie odmłodzi, A już wiosna po łąkach prostowłosa chodzi. ZimBSiel 142.

– Byłoć w czapkach baranich drabów niemal dwieście, których około jatek nazbierano w mieście. ZimBSiel 158. ZimBSiel 158.

– Byłoć w czapkach baranich drabów niemal dwieście, których około jatek nazbierano w mieście. ZimBSiel 158.

– Fedoro [...] Przez cię barci w sercu mym porobiły pszczoły, Przez cię bywam zasmucon, bywam i wesoły. ZimBSiel 135.

– Wiosna [...] Które grudzień z urodzonej odarł był okrasy, Wesołą barwę nagie przyodziewa lasy. ZimBSiel 141.

– Ucieszne ogrodniczki [...] przynieście barwinku, Oddajcie wszytkie kwiaty wdzięczne w upominku Nadobnej Pelagijej, żeby przy tym zielu Dowiedziała się o mnie, swoim przyjacielu. ZimBSiel 128.

– Ludzieć […] Okrutniejszy nad tury i dziki bestyje, Zjadliwszy nad jaszczórki, padalce i żmije. ZimBSiel 152.

– Nie poruszeni żadnej śmierci strachem, O to tylko prosili [Petyhorcy], aby jednym machem Dusze z nich wystraszono, a śmiertelnym ciele Nie dano się im bawić, męczyć wiele. Takie ich bezpieczeństwo było i na kraju Życia, tak rozumieli, że prosto do raju Iść mieli, którzykolwiek w tej wojnie polegli! ZimBSiel 170.

– Ono chłopstwo nikczemne, bezecni hultaje, Szczęśliwe niegdy Ruskie splondrowali kraje. ZimBSiel 148.

– Wozów liczba bezmierna już pożakowanych, Tamże [wśród uchodźców na cmentarzu przy katedrze św. Jura] nie mało widać skrzyń porabowanych. ZimBSiel 155.

– Rzecz dziwna ku wierzeniu, że twym jednym słowem Abo ciężko choruję, abo jestem zdrowem. To sprawuje nie godność wielkiego rodzaju, chociajże i stąd chlubę masz w ojczystym kraju, Nie wyprawa bogata, nie posag dostatni, Ani spadek po krewnych bezpłodnych ostatni. ZimBSiel 135.

– A że im kredensował w potrzebie gniew boski, sam im serca dodawał, a straszne przegróżki Puszczał na wojska polskie: nie ich broń, nie oni, Ręka boska wygrała, która przy ich broni Wtenczas biła, która ich biczami chłostała, Syny zapamiętałe; [...] przed straszną ręką uchodzili Pańską, [...] Na sercach tylko mając sztychy nie odbite. ZimBSiel 163.

– Pod same śniadanie z poranku Poczęto bić z armaty wielkiej bez przestanku. ZimBSiel 165.

– Nawet strychy zgrzybiałe, baby niewidome I szpitalne kaliki niedołężne, chrome, Ludzie chore, do smierci, nie życia podobne, W ichże łożach rąbali [Tatarzy] na bigosy drobne. ZimBSiel 165-166.

– Krzywonosowie łotrowie przybiegli I poczęli dziurawić bindasami mury. ZimBSiel 159.

– A zaś moszczem częstuje nowym winobranie; Oni w krasę podlawszy mózgów, idą w tańce I nie przestają swej wesołej biesiady, Aż im z nieba dzień świt opowie blady. ZimBSiel 145.

– Prawda, iżem zakochał się w szumnej białej głowie, Potomnym wiekom ze mnie zostanie przysłowie Słuszne, abowiem zdrową pogardziwszy radą, Zaniechałem Małanki z Cyceryną bladą. ZimBSiel 134.

– Po basztach okolicznych i murowanych blankach Cechowi rzemieśnicy stali w swoich szrankach. ZimBSiel 164.

– Nawet teraz samemu sobie ganię srodze, Żem tak kiedy rozpuścił fochom moim wodze; Jako gdy to tabaką dymną mózg podkurzy, Że mu się rozum zaćmi, fantazyja zburzy, Choć leda co blazgoni, choć jako wieprz krząka, Rozumie, ze na lutni Galotowej brząka. ZimBSiel 112.

– A jeśli ją [Pelagię] te błahe nie zbłagają dary, Bierzcie na pomoc gusła i niezbyte czary; Temi abo przełomcie krnąbrność jej srogości, Abo ulżyjcie we mnie bolu złej miłości. ZimBSiel 128.

– Wiosna [...] Przyodziewa odarty świat w różne bławaty, Co dzień odmienia nowym krojem szyte stroje, Chłodniki ptastwu robi, gotuje pokoje. ZimBSiel 141.

– Słońce też nagość matek winnych przyodziewa promieniami i gołe członki ich ogrzewa, Aż z razu ruchem szarawym, potym bafrwą prostą, na ostatek papużym bławatem porostą. ZimBSiel 143.

– Kiedy sobótkę, jako zwyczaj niesie, Zapalicie na błoniu równym lub przy lesie, Dajcie mi dobre słowo, wspomnijcie mię mile, Pamiętając na moje przeszłe krotofile. ZimBSiel 134.

– Ujechałem do Lwowa. Tam już pełno wszędy Było żołnierstwa, żem też nie miał stanąć kędy; Musiałem odpoczywać z dziatkami i żoną Na błotnym targowisku kilka dni przed broną. ZimBSiel 163-164.

– Niechaj [drudzy] nędznych ludzi pracą Nienasycone szkatuły bogacą. ZimBSiel 66.

– Indyjan perły zbiera przy morzu głębokim, Arabczyk się bogaci balsamowym sokiem. ZimBSiel 117.

– Filoret [...] umyslił bogaty dobytek I z gospodarstwem wiejskim sprzęt domowy wszytek Spieniężywszy, pożegnać ojczyste zagrody. ZimBSiel 132.

– Odzywają się [pieśni] w starych i nieletnich ustach, A nawet pastuszęta po gęstych zapustach, Pasieczniki po borach, owczarze koszarach Najczęściej je na dudkach grają i fujarach. ZimBSiel 111.

– Właśnie kiedy do lasa gromada więc wpadnie, Wali żelazem drzewa na kupę szkaradnie, Tak oni, nie borgując i namniejszej duszy Walili ciała ludzkie pobite na stosy Nie patrząc na stan, na płeć, na dziecinne lata. ZimBSiel 165.

– [Wiosną] Ziemia także poziomki, borówki, maliny, Z cierpkiemi jeżynami rodzi smeredyny. ZimBSiel 141.

– Nie darmo przeszłych wieków poganie mniemali, Jakoby góry głową niebiosów tykały; Przeto na ich wierzchołkach stawiali bożnice. ZimBSiel 108.

– Fedoro [...] Ilekroć przypominam przyjemności twoje, Rozmnażają się w sercu mym miłosnym roje, A myśli, jako pszczółki: raz słodką ochłodą Cieszą mię, drugim razem żądłami mię bodą. ZimBSiel 135.

– Nawet tak okrutnymi nad biednymi brańcy Nie byli i nie będą nigdy bisurmańcy, Jako nasi sąsiedzi i pobratymowie. ZimBSiel 147.

– Cobyś musiał zostawić dziedzicowi złemu, Abo wydać zięciowi czasem niegodnemu, Cobyś łożył na posag, weselną wyprawę, A insze brednie ludzkie, wyłóż na tę sprawę [budowę świątyni pod wezwaniem Zbawiciela, która ma chronić od najazdów tatarskich]. ZimBSiel 110.

– Ziemię poleruje [gospodarz], chwasty dzikie strzyże, Owym obcina łozie niepotrzebne bryże. ZimBSiel 144.

– Bo nie bronią kowaną, nie hartowną stalą Nagle zbolałe ciała na ziemię się walą, Ale od wiatru tylko zaraźliwej pary Mizernie kończy lata lud młody i stary. ZimBSiel 120.

– Bo nie bronią kowaną, nie hartowną stalą Nagle zbolałe ciała na ziemię się walą, Ale od wiatru tylko zaraźliwej pary Mizernie kończy lata lud młody i stary. ZimBSiel 120.

– Miasto południowego broniło też boku, Parząc do nich ustawnie z hakownic po oku. ZimBSiel 159.

– Jakoż nawięcej było u nich [Kozaków] ochotników Z skoromosów, leśniczych, powozan, budników. ZimBSiel 171.

– Uchodzić począł prędko wiejski lud ubogi: Część na grzęzkie jeziora, część do gęstych lassów, Część ich zbiegła w budowne zamki. ZimBSiel 131.

– Jako przyszłą nawałność żeglarzom na morzu Gwiazdy opowiadają, tak na Zaporożu Burdę kozacką, gdy się zaczynała właśnie, Wiele praktyk domowych wróżyło nam jaśnie. ZimBSiel 153.

– Na ostatek nie stało prochu im [obrońcom] i lontów, Aż musieli niektórzy knoty robić z gontów; Przetoż nocą do miasta ustąpił burgrabi Rzkomo dla potrzeb, za nim poszli wszyscy drabi. ZimBSiel 159.

– Gdy świszczenników, chociaż do cerkwi uciekli, Przy ołtarzach, jak bydło, na ofiarę siekli. Ze krew z tułowów sciętych wypryskała, Nieraz oczy Przeczystej w obrazie zalała. ZimBSiel 151.

– Już ja więcej czabanów rogatych na wasze Ani bydła drobnego nie pożonę pasze. ZimBSiel 133.

– To ziemię pod krzakiem Rusza [gospodarz] gracą staloną, to ją gnojem puszy, To byle niepotrzebne trzebi z niej i suszy. ZimBSiel 143.

– Na calcu nieruszanym wykopałem studnię. ZimBSiel 98.

– Byłoć w czapkach baranich drabów niemal dwieście, których około jatek nazbierano w mieście. ZimBSiel 158.

– Nie dostałaś faworów tych w zielniku sielskim, Kędy tylko wasilek kocha się i mięta Z przykrym lubczykiem, którym brzydzą się panięta. A w wirydarzach swoich każą tulipany Z koronami carskiemi sadzić na przemiany. ZimBSiel 101-102.

– Po basztach okolicznych i murowanych blankach Cechowi rzemieśnicy stali w swoich szrankach. ZimBSiel 164.

– Na czele co przedniejsi i celniejsi męże, W arkabuzy donośne i insze oręże Wojenne opatrzeni. ZimBSiel 164.

– Gdzie słomiane chałupy i wiejskie zagrody? Poszły z dymem do nieba. ZimBSiel 149.

– Popalono mi gumna, stodoły, pnie, chaty, Czeladkę, jakoby proch, na który wiatr wienie Gwałtowny,m rozprószono w jednejże godzinie. ZimBSiel 147.

– Wiosna [...] Przyodziewa odarty świat w różne bławaty, Co dzień odmienna nowym krojem szyte stroje, Chłodniki ptastwu robi, gotuje pokoje. ZimBSiel 141.

– Dlaczegom go [rozmaryn] co wieczór jędrną wodą chłodził? Przeczem go jako ziele z daleka przewoźne W lodach trzymał w czasy mroźne? ZimBSiel 125.

– Z których nas kubków przedtym przyczaszczali popi, Gorzałkę niemi pili nie szlachetni chłopi. ZimBSiel 169.

– Pokazało się oczom smutne widowisko: Przedmiejskie spustoszone pożarem osady, Splondrowane folwarki, okopciałe sady. [...] Nie było miejsca, gdzieby pobitego chłopia Nie leżało kupami, jak na toku snopia; [...] Żaden z mieszkańców nie był przedmiejskich, któryby Wysiedział w lochu skrytym żywo bez pochyby. ZimBSiel 172.

– Z wojskiem niezwyciężonych Sarmatów się starli [Kozacy] A że im kredensował w potrzebie gniew boski, sam im serca dodawał, a straszne przegróżki Puszczał na wojska polskie: nie ich broń, nie oni, Ręka boska wygrała, która przy ich broni Wtenczas biła, która ich biczami chłostała, Syny zapamiętałe; [...] przed straszną ręką uchodzili Pańską, [...] Na sercach tylko mając sztychy nie odbite. ZimBSiel 163.

– Gdy najwięcej chmielu w zapustne ostatki Zażywaliśmy, azaż w tenże czas na klatki Wiejskie i na pałace pańskie z wschodniej strony Szturmowny wiatr i wicher wypadszy szalony, Odzierając poszycia, łupiąc domy z dachów, Prędko następujących nie był wieszczkiem strachów? ZimBSiel 154.

– Z za Dniepru wypadła Z trzaskiem i łyskawicą straszna chmura nagła, Kiedy przed jej potopem i kamiennym gradem, Kędy kto mógł, uciekał. ZimBSiel 154.

– Ten grad [chmur] chmurę rozpędził chłopską; część jej wielka Poszła w zad, wywracając aż na dół Koziełka. ZimBSiel 159.

– Jeszcze dojniki cicho stoją i owczarnie. A już wierzchem ich Febus pędzi swe poczwórne. Choćże potym za chmury skryje się wieczorne, Tu jednak późne zorze gaszą swe pochodnie Ostatnie. ZimBSiel 108.

– Dobrze, że się do nieba samego nie wdarli Niezbożni obrzymowie [!] [uczestnicy powstania Chmielnickiego]; aleć nie potrzeba Na wojnę świętokradzką chodzić im do nieba: Naleźli i na ziemi, jako z Bogiem mieli Walczyć. ZimBSiel 151.

– Którzy chodzili przedtym jakoby umarli, Z wojskiem niezwyciężonych Sarmatów się starli, A że im kredensował w potrzebie gniew boski, Sam im serca dodawał. ZimBSiel 163.

– Nie inaczej Pasijczyk głowni swojej wrzawą Baczenie mi zaślepił smrodliwą kurzawą Zem jak w odmęcie chodził nie tam, gdzie mi radził Rozum, ale kędy mnie śleporód prowadził. ZimBSiel 112-113.

– Częstokroć potym głupią czerń i biednych brańców Tatarowie do miejskich naganiali szańców, Sami nawiasem strzały wypuszczając z łuku, Im się czołgać kazali chyłkiem na bałuku. ZimBSiel 168.

– czarci ZimBSiel 151.

– Izali Madorus z Angeliką przemianków społecznych Nie wyrzynali w dębach o jaworach wiecznych? A przecię i dąbniki w tynki rozsadzone Ogień łakomy pożarł i napisy one, Że też już w zapomnienie idą [...]. ZimBSiel 98.

– [...] wszytkie mię znały debrze, zapusty i bory. ZimBSiel 135.

– Gdy zaś Pan pracy owo doda łaski z góry, W ten czas narychlej dojdzie winnica swej pory [...]. ZimBSiel 144.

– Kto im posłał tabaki, a gorzałki dzbanek, Wykupił od ich swoją drewniankę podniaty; Insze wszytkie na potaż popalili chaty. ZimBSiel 172.

– Już ja więcej czabanów rogatych na wasze Ani bydła drobnego nie pożonę pasze. ZimBSiel 133.

– Nie dostałaś faworów tych w zielniku sielskim, Kędy tylko wasilek kocha się i mięta Z przykrym lubczykiem, którym brzydzą się panięta. A w wirydarzach swoich każą tulipany Z koronami carskiemi sadzić na przemiany. ZimBSiel 101-102.

– Jakoż nawiecej było u nich ochotników Z skoromosów, leśniczych, powozan, budników, Nawet dziegciarze brzydcy, i którzy z prasołki Żyli, mieli swe czaty i włościańskie pułki [...]. ZimBSiel 171.

– Ludzieć […] Okrutniejszy nad tury i dziki bestyje, Zjadliwszy nad jaszczórki, padalce i żmije. ZimBSiel 152.

– Jeszcze dojniki cicho stoją i owczarnie. A już wierzchem ich Febus pędzi swe poczwórne. Choćże potym za chmury skryje się wieczorne, Tu jednak późne zorze gaszą swe pochodnie Ostatnie. ZimBSiel 108.

– Także miłość, kiedy się do człowieka łasi, Wystawia mu cukrową gębusię u Kasi, A pokrywa zdradliwie rzeczy jej ostatnie; Gdy go takową łątką do swej zwabi matnie, Srodze tyranizuje. ZimBSiel 114.

– Ludzieć byli, ale tak z ludzkości obrani Właśnie, jakby z podziemnej wypadli otchłani, Oprócz wierzchnej postawy i głosu ludzkiego Nic więcej nie mający w sobie człowieczego; ZimBSiel 151-152.

– Same ptaszęta, które poranek witają, Nowy początek naszej melodyjej dają; same wiatry i strugi, które głośno depcą kamyki ciche, tony do uszu nam szepcą; Z nami echo [...] gada [...]. ZimBSiel 100.

– Iaskołka przed świtaniem zwykłe żale kwili, Skowronek rowno ze dniem śpiewaniem się sili, Zezula pod południe głuszy głośne gaie, Swiercz polny przed wieczorem słyszeć się nam daie; ZimBSiel 129.

– Teraz miejsca ucieszne, teraz głośne skały, Które mej melodyjej namyślnie słuchały, Także cichym szemraniem mijające rzeki, Ze wszytkimi strugami żegnam się na wieki. ZimBSiel 133.

– Kiedy ziemia struchlała obumiera zimie, A oracz pracowity w ciepłej jamie drzymie, Abo też z towarzystwem siedząc u komina, Przeszłe sobie zabawy smaczno przypomina, W ten czas opatrzny winiarz do lasa po tyki Jedzie, gotuje noże, łozinę, motyki, Abo też sanną drogą wyschłe góry gnoi, A codzień Koziorożca zimnego się boi. ZimBSiel 142.

– Czegośmy nieszczęśliwi ludzie doczekali! Słudzy nam, hej niestetyż, słudzy panowali, Nam właśni najmici, smrodliwi gnojkowie, Nam, panom swym dziedzicznym, usiedli na głowie; ono chłopstwo nikczemne, bezecni hultaje, Szczęśliwe niegdy Ruskie splondrowali kraje, Które miodem i mlekiem przed tym opływały; Dziś się łzami gorzkiemi i krwią swą zalały. ZimBSiel 148.

– Słońce też nagość matek winnych przyodziewa promieniami i gołe członki ich ogrzewa, Aż z razu ruchem szarawym, potym bafrwą prostą, na ostatek papużym bławatem porostą. ZimBSiel 143.

– Prut się toczy, Rzeka grzęzka i mętna, z płaczów rzewnych owych I lamentów zebrana gorzkich pogrzebowych. ZimBSiel 106.

– Uchodzić prędko począł wiejski lud ubogi: Część na grzęzkie jeziora, część do gęstych lassów, Cześć ich zbiegła w budowne zamki. ZimBSiel 131.

– Prut się toczy, Rzeka grzęzka i mętna, z płaczów rzewnych owych I lamentów zebrana gorzkich pogrzebowych. ZimBSiel 106.

– Jeśli nie chcesz zaginąć do końca przy drodze Pospolitej, co prędzej daj się w ciasną grodzę. ZimBSiel 102.

– Przebóg! groza i słuchać, ani temu wierzę, Aby ludzie zrodzeni w chrześcijańskiej wierze Takie Bogu wyrządzać zelżywości mieli, Których i sami djabli czynićby nie śmieli. ZimBSiel 166.

– Kto chce woni skosztować nierozkwitłej róży, A gwałtu, rozdzierając pąkowie przyłoży, Raną sobie i krótką uczyni wygodę, Lecz niepowetowaną kwiateczkowi szkodę. ZimBSiel 103.

– Iż gdy miejska gwardyja na one bieguny Wypuściła swe ręczne i dzielne pioruny Z takim grzmotem, żem mniemał, jako nieświadomy, Iż z obłoków wypadły łyskawice i gromy [...]. ZimBSiel 167.

– Z onych wzgardzonych huńków, koziarzów, rolników Namnożyło się wodzów, strzelców, pułkowników [...]. ZimBSiel 163.

– Na japurtowej skórze, który nad wąwozem Wisi, na wiosnę ten rym wyrzezałem nożem: Młoda Halina, na tej wsparszy się jabłoni, Płakała rzewno, gdy ją pożegnał Hebroni [...]. ZimBSiel 126.

– Dlaczegom go [rozmaryn] co wieczór jędrną wodą chłodził? ZimBSiel 125.

– [...] moje sady Zniszczyły częścią mrozy tęgie, częścią grady: Wymarzły rajskie jabłka, japurty, jesionki [...]. ZimBSiel 116.

– Niektórzy, obaczywszy sąsiad swoich mordy, Dobrowolnie przed śmiercią bieżeli do hordy; Jakoż miłosierniejszych pohańców doznali, Którzy i posieczonym rany zawijali, I wielu okupili z onych niedobitków Od zabicia jawnego i katowskich zbytków; Bowiem badając na nich, jeśli czego w ziemię Nie zakopali, jednym chłopstwo ono ciemię Wiciami dębowemi zakręcało, że też Oczy im wyłaziły z ciemienia, niestetyż! ZimBSiel 167.

– Nie było i nie będzie (prawdę wyznać muszę) Okrutniejszych tyranów nad Ruskie katusze. Jeszcze do tych czas pomsty krew niewinna woła, ta sama kiedykolwiek Ruś zagubi zgoła. ZimBSiel 161.

– Niektórzy dziurawili ściany kilofami, Insi, przebiwszy zwierzchne młotami sklepienie, Spuszczali na gęsty lud orclowe kamienie; Aż niektórzy od strachu napoły pomarli. ZimBSiel 155-156.

– Zda mi się, że Amintas kochanej Testyli Dumy tysiącletnie na mej kobzie kwili; ZimBSiel 99.

– Nie dostałaś faworów tych w zielniku sielskim, Kędy tylko wasilek kocha się i mięta Z przykrym lubczykiem, którym brzydzą się panięta. A w wirydarzach swoich każą tulipany Z koronami carskiemi sadzić na przemiany. ZimBSiel 101-102.

– Bo nie bronią kowaną, nie hartowną stalą Nagle zbolałe ciała na ziemię się walą, Ale od wiatru tylko zaraźliwej pary Mizernie kończy lata lud młody i stary. ZimBSiel 120.

– Prut się toczy, Rzeka grzęzka i mętna, z płaczów rzewnych owych I lamentów zebrana gorzkich pogrzebowych. ZimBSiel 106.

– Gdzie słowicy od niego [Symicha] przejmowali pieśni, Dzis zgrzytając świerczkowie lamentują leśni. ZimBSiel 173.

– Jać te fraszki szacuję moje bardzo lekko, A prawie ni po czemu [...]. ZimBSiel 138.

– Gdy zaś Febus, rzuciwszy oczy ogniow pełne, Zagrzeje marcowemu Barankowi wełnę, Jeszcze dobrze zgrzybiały świat się nie odmłodzi, A już wiosna po łąkach prostowłosa chodzi. ZimBSiel 142.

– [...] Nawet za wały czynić wycieczki młódź śmiała: Wypadszy w małym poczcie, łupieżników straży Z klasztorów osadzonych wyparła dwa razy [...]. ZimBSiel 170.

– Prawie pod samą pełnią maja w końcu roli Siedziałem rano wedle narożnej topoli, Brząkając na bandorze. ZimBSiel 97.

– Hijola fijołeczki użyna na łące, Rożyna zrywa róże czerwonogorące, Amaranta rozmarym smaragdowy lubi, Maryna rozsadzonym majrunem się chlubi. ZimBSiel 128-129.

– Gdy zaś Febus, rzuciwszy oczy ogniow pełne, Zagrzeje marcowemu Barankowi wełnę, Jeszcze dobrze zgrzybiały świat się nie odmłodzi, A już wiosna po łąkach prostowłosa chodzi. ZimBSiel 142.

– Same ptaszęta, które poranek witają, Nowy początek naszej melodyjej dają; same wiatry i strugi, które głośno depcą kamyki ciche, tony do uszu nam szepcą; Z nami echo [...] gada [...]. ZimBSiel 100.

– [...] mój narcysie, [...] Poranek czystą rosą kropi twoje wargi, Słowik, nie zapomniawszy starodawnej skargi, Kwiląc pieśni całą noc, ptastwo drobne głuszy, Którą twe melodyją uwesela uszy. ZimBSiel 118.

– Teraz miejsca ucieszne, teraz głośne skały, Które mej melodyjej namyślnie słuchały, Także cichym szemraniem mijające rzeki, Ze wszytkimi strugami żegnam się na wieki. ZimBSiel 133.

– Ja, melodyjne słysząc dzieciny śpiewanie Odłożyłem na stronę niewesołe granie, Rozumiejąc, że lepiej o zalotach nócić, Miżeli się z upadku sąsiedzkiego smucić. ZimBSiel 130.

– Iż gdy miejska gwardyja na one bieguny Wypuściła swe ręczne i dzielne pioruny Z takim grzmotem, żem mniemał, jako nieświadomy, Iż z obłoków wypadły łyskawice i gromy [...]. ZimBSiel 167.

– Mamli prawdę powiedzieć słowem przyjacielskim, Nie dostałaś faworów tych w zielniku sielskim, Kędy tylko wasilek kocha się i mięta Z przykrym lubczykiem, którym brzydzą się panięta, A w wirydarzach swoich każą tulipany Z koronami carskiemi sadzić na przemiany. ZimBSiel 102.

– Tobie, można Wenero, i twemu dziecięciu (Bym zupełny zostawał w świętym przedsięwzięciu) Dawałem w upominku bogate obiaty [...]. ZimBSiel 128.

– Gdy mrok wieczorny padał, jam owce z ugory I koźlęta latosie zganiał do obory; Z trefunku w dół pojźrzawszy ujźrzałem w dolinie Kwiateczki zrywające trzy wespół boginie. ZimBSiel 117.

– Nie dostałaś faworów tych w zielniku sielskim, Kędy tylko wasilek kocha się i mięta Z przykrym lubczykiem, którym brzydzą się panięta. A w wirydarzach swoich każą tulipany Z koronami carskiemi sadzić na przemiany. ZimBSiel 101-102.

– Jeszcze czujna jutzrenka po nocnej kąpieli Wczasowała spotniałe członki na pościeli, Zaledwie co na ziemię upragnioną rosy Wycisnęła rękoma z utrafionej kosy, A już goście myśleli o drodze, Odprawiwszy on nocleg w niesłychanej trwodze: Bowiem, nabiwszy sobie głowę przeszłą wojną, Dla snów straszliwych i noc mieli niespokojną: Ledwie który z nich, chcąc się uspokoić, zdrzymie, Zda się mu, że go wiążą, sieką, tłuką w Krymie. ZimBSiel 162.

– Kiedy pierwsza krew memi chęciami rzucała, Dziwnie mi swe wygody słodko cukrowała; Ale iż pełne były próżności znikomej, Nigdy nie nasyciły myśli mej łakomej; Dlategoż do sytniejszych potraw myśli głodne Przeniosłem, wzięwszy przedsię dzieła chwały godne. ZimBSiel 114.

– Niechaj [drudzy] nędznych ludzi pracą Nienasycone szkatuły bogacą. ZimBSiel 66.

– Z których nas kubków przedtym przyczaszczali popi, Gorzałkę niemi pili nie szlachetni chłopi. ZimBSiel 169.

– Wstyd panieński na niewstyd psom Krymskim wydany, Niewinne obrócone dziateczki w pogany. ZimBSiel 149.

– [wiosna] Pola i łąki gołe, obłysiałe góry Okrywa trafionemi misternie kędziory, Wszytek świat szpalerami obija po prostu; Nie żałuje dla ludzkich oczu z pracą kosztu. ZimBSiel 141.

– Nie inaczej Pasijczyk głowni swojej wrzawą Baczenie mi zaślepił smrodliwą kurzawą Zem jak w odmęcie chodził nie tam, gdzie mi radził Rozum, ale kędy mnie śleporód prowadził. ZimBSiel 112-113.

– Gdy świszczenników, chociaż do cerkwi uciekli, Przy ołtarzach, jak bydło, na ofiarę siekli. Ze krew z tułowów sciętych wypryskała, Nieraz oczy Przeczystej w obrazie zalała. ZimBSiel 151.

– Niektórzy dziurawili ściany kilofami, Insi, przebiwszy zwierzchne młotami sklepienie, Spuszczali na gęsty lud orclowe kamienie; Aż niektórzy od strachu napoły pomarli. ZimBSiel 155-156.

– Gdy mrok wieczorny padał, jam owce z ugory I koźlęta latosie zganiał do obory; Z trefunku w dół pojźrzawszy ujźrzałem w dolinie Kwiateczki zrywające trzy wespół boginie. ZimBSiel 117.

– Nad wszytkiemi padoły muzyka ma brzmiała, Ustawnie za mną Echo żałosna dumała. ZimBSiel 133.

– Alić coś za dziecina skrzydlasta w leszczynie, Zaczęła padwan krzyczeć o mojej dziewczynie. ZimBSiel 180 (L).

– Daniłku! nie owcami twój podwanek pachnie, Podoba się i owej, mnieman, pannie Kachnie, Co stąpa, jako pawa, a natrzniawszy rogi, Ogon za sobą włóczy. ZimBSiel 119.

– Żegnam was, o pagórki i doliny nizkie, Żegnam was, o dąbrowy dalekie i blizkie! ZimBSiel 133.

– Nakoniec, gdy odstąpić już od miasta mieli, Które oblegli byli półczwartej niedzieli, Ostatka dopalali przedmiejskich palanek. ZimBSiel 172.

– Bo się zaraz ukoi serce [...] I dosyć ma, gdy tego, którego miłuje, W pamiętnych rymach czasom przyszłym odrysuje. ZimBSiel 101.

– Wprowadzić długom się na to rozmyślała, Bym cię pamiętnym znacznym darowała, Ale nie mogłam droższego nad siebie Znaleźć klejnotu, namilszy, dla ciebie. ZimBSiel 121.

– Wstyd panieński na niewstyd psom Krymskim wydany, Niewinne obrócone dziateczki w pogany. ZimBSiel 149.

– Nie dostałaś faworów tych w zielniku sielskim, Kędy tylko wasilek kocha się i mięta Z przykrym lubczykiem, którym brzydzą się panięta, A w wirydarzach swoich każą tulipany Z koronami carskimi sadzić na przemiany. ZimBSiel 102.

– Znajdziesz na rynku [...] Więcej żywności, niźli w panięcym folwarku: Są tam gęste kurniki, zwierzyńce gotowe, Sadze rybne i wszytkie wygody stołowe. ZimBSiel 107.

– Tak Filis [...] Płacząc i narzekając rzewnie bez przestanku, Żegnała ostatecznie panny i pannice, A śmierć nienagła patrząc na usta dziewice, Godne lat wiekuistych, ludziom jej zajźrzała, Że nici dożywotnie natychmiast przerwała. ZimBSiel 122.

– Słońce też nagość matek winnych przyodziewa promieniami i gołe członki ich ogrzewa, Aż z razu ruchem szarawym, potym bafrwą prostą, na ostatek papużym bławatem porostą. ZimBSiel 143.

– Prosimy o wety. To podobno o knysze, abo o pasztety? Nie nasza rzecz przewoźne jadać parmazany; Mamy przysmamk od ciebie inszy obiecany. ZimBSiel 138.

– Tak to jest, że , co żywo, wierszyki partoli, Ale nie płatne, jako kiedy kto na roli Choć dobre ziarna, tylko że gęsto zasieje, Drobny urodzaj miewa. ZimBSiel 138.

– Tobie nie role, nie żyzne pasieki Ja, twój chowaniec, daję do opieki, Aniu cię proszę, byś na mej winnicy Rozkosznej, trunek dowarzał w macicy. ZimBSiel 70.

– W pasiece Lebedowej, kędy stare sosśnie Stoją, Kędy winohrad listorodny rośnie, W ten czas, gdy poczynają okwitać ogrody, Wypatrzywszy na trześniach skoroźre jagody, obiecałem je zerwać. ZimBSiel 126-127.

– Jeszcze nie przeminęło całe pół miesiąca, A już śmierć dobierała piątego tysiąca; Przetoż wszytkim się zdało, by i skórą własną Ubłagać psów zajadłych [kozaków] archandyją straszną. ZimBSiel 169.

– Ruszyli wszytkie trumny i zgniłe osoby, Z których zdzierali ropą obewrzałe szmaty I zaraz się dzielili zbutwiałemi płaty. ZimBSiel 157.

– Tatarowie z Kozaki, jako gęsta chmura, Naprzód na cmentarz wpadszy do świętego Jura, Kilka tysięcy ludzi, którzy tam uciekli, W ocemgnieniu pobili na śmierć posiekli. ZimBSiel 155.

– Właśnie kiedy do lasa gromada więc wpadnie, Wali żelażem drzewa na kupę szkaradnie. Tak oni, nie borgując i namniejszey duszy, walili ciała ludzkie pobite na stosy Nie patrząc na stan, na płeć, na dziecinne lata. ZimBSiel 165.

– Bałuch okropny z wrzasku, lamentów i pisku Umierających, jako na pobojowisku: Tu dzieci, tu niewiasty, tu leżą tułowy, Tu pomieszane w kupę walają się głowy. ZimBSiel 155.

– Wyście mię wychwalały, podżare sielanki! Wyście mię zalecały, hoże Podgorzanki! ZimBSiel 134.

– A chociajże który z nich poniewolną weną Sili się nad niechętną ku sobie Kameną, Chociaż i cudzej prace na pomoc zasięgnie, Przecię nie krom podmiotnych bęsiów nie wylęgnie. ZimBSiel 139.

– Nawet strychy zgrzybiałe, baby niewidome I szpitalne kaliki niedołężne, chrome, Ludzie chore, do smierci, nie życia podobne, W ichże łożach rąbali [Tatarzy] na bigosy drobne. ZimBSiel 165-166.

– Starzy hospodynowie, cerkiewni śpiewacy, I, nie wiedzieć, kędy się rozbieżeli djacy: Jedni pokatowani z duszami się męczą, niektórzy w Perekopie kajdanami brzęczą [...]. ZimBSiel 149.

– Każdy pielgrzym, że tam był na chropawej skórze Imię swe na imionach dawnych nożem orze; Aty, jak płonka leśna bez fruktów, bez pana, Bez latorośli stoisz szpetnie pokreślana. ZimBSiel 109.

– {Zarażali...] Że więcej po odeszciu pospólstwa pomarło, Niżeli w bytności ich żelazo pożarło; Jeszcze od tego czasu wszedy bydło padnie, Jeszcze i pomarlica panuje szkaradnie. ZimBSiel 152.

– Niektórzy dziurawili ściany kilofami, Insi, przebiwszy zwierzchnie młotami sklepienie, Spuszczali na gęsty lud orclowe kamienie; Aż niektórzy od strachu napoły pomarli. ZimBSiel 155-156.

– Gdzie przedtym stały karczmy, folwarki, wsi ludne, Teraz wszytko pokryły popioły popudne; Gdzie one pyszne dwory, niedobyte grody? ZimBSiel 149.

– Gdy zaś Pan pracy owo doda łaski z góry, W ten czas narychlej dojdzie winnica swej pory [...]. ZimBSiel 144.

– Słońce też nagość matek winnych przyodziewa Promieniami i gołe członki ich ogrzewa, Aż z razu mchem szarawym, potym barwą prostą, Na ostatek papużym bławatem porostą. ZimBSiel 143.

– Dla niej i ogródeczek, który ręką własną sadziła, odmienił się; już w nim róże gasną. Już gwoździki blednieją, już lilije śliczne Potruchlawszy łzy po niejm toczą z siebie mleczne. ZimBSiel 118.

– Dotąd jeszcze skargami w powiesistym gaju Brzmią góry, brzmią i lasy wokolicznym kraju; A jeszczeżby i mojej rym sielskiej Talijej Nie miał pamięci oddać waszej trenadyjej? ZimBSiel 120-121.

– Jakoż nawięcej u nich było ochotników Z skoromosów, leśniczych, powozan, budników, Nawet dziegciarze brzydcy, i którzy z prasołki Żyli, mieli swe czaty włościańskie pułki. ZimBSiel 171.

– [...] o Najady! że każdy kwiat polny Zrywać na wieńce zawsze macie przystęp wolny. ZimBSiel 118.

– Nie darmo tedy pierwsze prędkie zakochania, Wszytkie chęci gorące i upodobania, Wszytkie pożądające i lubieżne siły W sercu moim radosnym gniazdo założyły. ZimBSiel 136.

– [...] wołając: Proszczaj święty Juru! Oberwali na ziemię obraz jego z muru Większe tablice rąbiąc, jako drwa łupali, Aż mię też w skałubinie onej wymacali. ZimBSiel 157.

– Nawet strychy zgrzybiałe, baby niewidome I szpitalne kaliki niedołężne, chrome, Ludzie chore, do śmierci, nie życia podobne, W ichże łożach rąbali, na bigosy drobne. ZimBSiel 165-166.

– Zwłaszcza kiedy noc dłuższa na niebieskiej szali Dzień przeważy, a ogień słoneczny świat pali, Natychmiast Bachusowi policzki nabrzmieją, A jagody się wstydem rumianym obleją. ZimBSiel 144.

– Kto świt rany budzi? Kto Jutrzence rumieńcem farbuje twarz jasną I Kto gwiazdy zapala, kiedy we dnie zgasną? ZimBSiel 140.

– Hijola fijołeczki użyna na łące, Rożyna zrywa róże czerwonogorące, Amaranta rozmaryn smaragdowy lubi, Maryna rozsadzonym majrunem się chlubi; Lecz gdy piękna Pałachna nad wstydliwym czołem Zwiesi wieniec, z wasiłku wity równym kołem, Jako sama dziewice urodą przodkuje, Tak przy niej insze zioła wasiłek celuje. ZimBSiel 129.

– Przetoż, wyjąwszy z ust mych wstydliwe wędzidła, A przypiąwszy młodości mojej bystre skrzydła, Zaniósł mię [Amor] do seraju, gdzie cienka podwika Nauczyła mię swego miękkiego języka. ZimBSiel 113.

– Gdy świszczenników, chociaż do cerkwi uciekli, Przy ołtarzach, jak bydło, na ofiarę siekli. Ze krew z tułowów sciętych wypryskała, Nieraz oczy Przeczystej w obrazie zalała. ZimBSiel 151.

– Tak się z nami obiema tego roku sstało: Zdarto nas do koszule, potym grzeszne ciało Haniebnie skatowawszy, gorzej, niż na męce, Za lada co w pogańskie zaprzedano ręce. ZimBSiel 147.

– Niektórzy dziurawili ściany kilofami, Insi, przebiwszy zwierzchnie młotami sklepienie, Spuszczali na gęsty lud orclowe kamienie; Aż niektórzy od strachu napoły pomarli. ZimBSiel 155-156.

– Gdy zaś Pan pracy owo doda łaski z góry, W ten czas narychlej dojdzie winnica swej pory [...]. ZimBSiel 144.

– Kiedy pierwsza krew memi chęciami rzucała, Dziwnie mi swe wygody słodko cukrowała; Ale iż pełne były próżności znikomej, Nigdy nie nasyciły myśli mej łakomej; Dlategoż do sytniejszych potraw myśli głodne Przeniosłem, wzięwszy przedsię dzieła chwały godne. ZimBSiel 114.

– Jać te fraszki szacuję moje bardzo lekko, A prawie ni po czemu [...]. ZimBSiel 138.

– A zaś moszczem częstuje nowym winobranie; Oni w krasę podlawszy mózgów, idą w tańce I nie przestają swej wesołej biesiady, Aż im z nieba dzień świt opowie blady. ZimBSiel 145.

– Mocno ja bowiem ufam i prawdziwie tuszę, Że twą niepokalaną w cielę czystym duszę Mieszkańcy wiekuiści niebieskiego dworu Dawno do anielskiego przenieśli taboru. ZimBSiel 123.

– Ale skoro Hebroni,... ledwie uczonym palcem trąci strony sforne, Zaraz wodne Najady i śpiewaczki górne I z leśnemi drużkami tanecznice polne i insze Nimfy k'niemu garną się swawolne ZimBSiel 126.

– Same ptaszęta, które poranek witają, Nowy początek naszej melodyjej dają; same wiatry i strugi, które głośno depcą kamyki ciche, tony do uszu nam szepcą; Z nami echo [...] gada [...]. ZimBSiel 100.

– Nadeszli z rydlami kopacze, I nad pierwszych trzy razy ciekawsi badacze, Ci już, kruszczu szukając, otworzyli groby, Ruszyli wszytkie trumny. ZimBSiel 157.

– Którzy chodzili przedtym jakoby umarli, Z wojskiem niezwyciężonych Sarmatów się starli, A że im kredensował w potrzebie gniew boski, Sam im serca dodawał. ZimBSiel 163.

– Hijola fijołeczki użyna na łące, Rożyna zrywa róże czerwonogorące, Amaranta rozmaryn smaragdowy lubi, Maryna rozsadzonym majrunem się chlubi. ZimBSiel 128-129.

– Mamli prawdę powiedzieć słowem przyjacielskim, Nie dostałaś faworów tych w zielniku sielskim, Kędy tylko wasilek kocha się i mięta Z przykrym lubczykiem, którym brzydzą się panięta, A w wirydarzach swoich każą tulipany Z koronami carskiemi sadzić na przemiany. ZimBSiel 102.

– Hijola fijołeczki użyna na łące, Rożyna zrywa róże czerwonogorące, Amaranta rozmaryn smaragdowy lubi, Maryna rozsadzonym majrunem się chlubi; Lecz gdy piękna Pałachna nad wstydliwym czołem Zwiesi wieniec, z wasiłku wity równym kołem, Jako sama dziewice urodą przodkuje, Tak przy niej insze zioła wasiłek celuje. ZimBSiel 129.

– Wozów liczba bezmierna już pożakowanych, Tamże [wśród uchodźców na cmentarzu przy katedrze św. Jura] nie mało widać skrzyń porabowanych. ZimBSiel 155.

– Jeszcze dojniki cicho stoją i owczarnie. A już wierzchem ich Febus pędzi swe poczwórne. Choćże potym za chmury skryje się wieczorne, Tu jednak późne zorze gaszą swe pochodnie Ostatnie. ZimBSiel 108.

– [...] o Najady! że każdy kwiat polny Zrywać na wieńce zawsze macie przystęp wolny. ZimBSiel 118.

– Jeżeli kto, tedy my nawięcej, owczarze, Powinniśmy wydymać zawsze na fujarze Po górach i bezludnych puszczach między lasy Trawiąc wolne od zgiełków kłopotliwych czasy. ZimBSiel 100.

– Wstyd panieński na niewstyd psom Krymskim wydany, Niewinne obrócone dziateczki w pogany. ZimBSiel 149.

– Zwłaszcza kiedy noc dłuższa na niebieskiej szali Dzień przeważy, a ogień słoneczny świat pali, Natychmiast Bachusowi policzki nabrzmieją, A jagody się wstydem rumianym obleją. ZimBSiel 144.

– Wstyd z urodą zmieszany na twej ślicznej twarzy Uciechy pożądane w oczach ludzkich żarzy. ZimBSiel 136.

– Panasu! wyciąłeś ją, jak ze pnia, do ładu; Przyjmij też w ucho trochę mojego pośladu: Póki Wideńska róża oko nierozwite Jeszcze w pąku zielonym pokazuje skryte, Kto chce woni skosztować nierozkwitłej róży, A gwałtu, rozdzierając pąkowie, przyłoży, Raną sobie i krótką uczyni wygodę, lecz niepowetowaną kwiateczkowi szkodę. ZimBSiel 103.

– Raczej to panom, niźli nam należy wiedzieć, Chociaż przed tą gawiedzią i my się wysiedzieć Nigdzie nie mogli jako żywi, tak umarli. Dobrze, że się do nieba samego nie wdarli Niezbożni obrzymowie; aleć nie potrzeba Na wojnę świętokradzką chodzić im do nieba: Naleźli i na ziemi, jako z Bogiem mieli Walczyć, kiedy czartowskie ręce podnieść śmieli Na kapłany i służby Bogu poświęcone, Na budynki imieniu jego wystawione; Gdy świszczenników, chociaż do cerkwi uciekli, Przy ołtarzach, jak bydło, na ofiarę siekli. Że krew, która z tułowów ściętych wypryskała, Nieraz oczy Przeczystej w obrazie zalała, Gdy malowanym świętym gęby wycinali, Oczy kłóli, z janczarek jak żywe strzelali, Kiedy piekielnym ogniem i Pańskie przybytki I trupy w nich pobite zapaliwszy wszytki, Jako całopalone przed dawnemi laty Z dymem prosto ku niebu puszczali obiaty. ZimBSiel 151.

– Choć na mnie nie kładziono wawrzynowych bobków, Powiązałem niemało wierszów, jako snopków; Zwłaszcza kiedym co w lesie świeżego wymyślił, Natychmiastem po bukach i osikach kryslił, Które potym, niżeli oczu ludzkich doszły, Chropawą skórą kryski wycięte zarosły; A wołowcy, mniemając, że to stare Muzy, Abo Pasterz wyrzezał mądry z Syrakuzy, Jako wyborne pisma z radością czytali, Potym je między wami śpiewając rozsiali. ZimBSiel 112.

– Kiedybyś ty w ogrodzie Nikazego stała, Nigdybyś się młodzieży rozpustnej nie bała; Samby pan w chłodzie twoim mile odpoczywał, Samby kwiateczki szczypał i owoce zrywał, Na czele wyrzezałby twoim swe nazwisko, miałabyś i Marelki młode siebie blizko. ZimBSiel 102.

– Na japurtowej skórze, który nad wąwozem Wisi, na wiosnę ten rym wyrzezałem nożem: Młoda Halina, na tej wsparszy się jabłoni, Płakała rzewno, gdy ją pożegnał Hebroni; Toż drzewo raz bez lato tylko jabłka rodzi, Miłość kilkakroć na dzień gorzki owoc płodzi. ZimBSiel 126.

– Żaden z mieszkańców nie był przedmiejskich, któryby Wysiedział w lochu skrytym żywo bez pochyby; Ci tylko, którzy wcześnie do miasta zabiegli [...]. ZimBSiel 172.

– [...] moja czeladka ze wszytką oborą Do Derewacza uszła i tamże pod górą W zasieczy wysiedziała przed tą burzą [...]. ZimBSiel 152.

– Jam na wierzchu narożnej wysiedział się wieży, Od strzał Tatarskich deszczką przeciem się zakładał, Aż kiedy już samopał Kozak do mnie składał, Musiałem na dół z stąpić [...]. ZimBSiel 160.

– Z szpetnym nieprzyjacielem wojna państwa szpeci. Raczej to panom, niźli nam należy wiedzieć. Chociaż przed tą gawiedzią i my się wysiedzieć Nigdzie nie mogli jako żywi, tak umarli. ZimBSiel 150-151.

– Gdy mrok wieczorny padał, jam owce z ugory I koźlęta latosie zganiał do obory; Z trefunku w dół pojźrzawszy ujźrzałem w dolinie Kwiateczki zrywające trzy wespół boginie. ZimBSiel 117.

– Tobie, można Wenero, i twemu dziecięciu (Bym zupełny zostawał w świętym przedsięwzięciu) Dawałem w upominku bogate obiaty: Często przed twym ołtarzem pysznym cap brodaty Upadał zarzezany, często na ofiarę Przynosiłem grzywaczów wychowałych parę; Codzień pod twym tytułem zrobione filary Świeżym mlekiem z bukowej napawałem czary; Ale żeś mię miłością nową zarzuciła, Żeś mi gładką w zalotach Greczkę naraiła, Tej, jako zbiór mój, tak sam ofiaruję siebie, Tę darunkami błagam znacznemi, nie ciebie. ZimBSiel 128.

– Iaskołka przed świtaniem zwykłe żale kwili, Skowronek rowno ze dniem śpiewaniem się sili, Zezula pod południe głuszy głośne gaie, Swiercz polny przed wieczorem słyszeć się nam daie; Lecz słowik, z pierwszym mrokiem siadszy na topoli, Nie może nieszczęśliwey opłakać swey doli; ZimBSiel 129.

– Cobyś musiał zostawić dziedzicowi złemu, Abo wydać zięciowi czasem niegodnemu, Cobyś łożył na posag, weselną wyprawę, A insze brednie ludzkie, wyłóż na tę sprawę [budowę świątyni pod wezwaniem Zbawiciela, która ma chronić od najazdów tatarskich]. ZimBSiel 110.

– Iaskołka przed świtaniem zwykłe żale kwili, Skowronek rowno ze dniem śpiewaniem się sili, Zezula pod południe głuszy głośne gaie, Swiercz polny przed wieczorem słyszeć się nam daie [...]. ZimBSiel 129.

– Tobie nie role, nie żyzne pasieki Ja, twój chowaniec, daję do opieki, Aniu cię proszę, byś na mej winnicy Rozkosznej, trunek dowarzał w macicy. ZimBSiel 70.