– Niech powie iáko, y czemu tey iego persuasiey przeciwny byłem? Nákoniec, ieżelim inclinátią namnieyszą do tego pokazał, y owszem iáką od Protektorstwá abhorrencyą vznał we mnie, et tandem, iáko odpráwiony. LubJMan 84.

– Zwinionym Chorągwiom dane abschayty, podpisane ręką, y zapieczętowane pieczęcią P. Woiewody Krakowskiego. LubJMan 107.

– Nie dosyć iadu było nienaszyconey złośliwości, z nakładzionych w Mandacie fałszow, y calumniy iawnych, aż ieszcze additamencik przydać musiała, iakobym miał ambitum Krolestwa. LubJMan 128-129.

– W tymże additamencie kładą za występek, żem chciał na Cesarza Iego Mości zaciągać piętnaście Tysięcy Woyska. LubJMan 131.

– Bárzo tego żáłuię, że lubobym z dusze sobie życzył drogi tey dopomodz I. K. Mci; nie mogę, zdrowie moie, y áffectie, ktore mi ustáwicznie dokuczáją, nie dopuszczáią. LubJMan 13.

– Niech vważy, kto bez affektu sądzi Machiawelską potwarz, iadem złości zaślepioną, y dla tego tak grubo błądzącą. LubJMan 55.

– Iesli iest suspicya, żebym affektował bydź Piastem, proszę aby Prawo staneło przeciw temu, a żeby się suspicie vspokoiły. LubJMan 115 marg.

– Ieżeli ci Kawalerowie zacni y zasłużeni mieli prziyśdź na tak wielki affront? czy nie nalezało raczey zatrzymać Chorągiew Vsarską Syna mego Starosty Spiskiego. LubJMan 103.

– W ten czas z iedną Chorągwią przychodzić na disgusty y affronty niegodziło się. LubJMan 67.

– W senacie samym vczynionych mi pod czas rady publiczney affrontow, ktożby się naliczył. LubJMan 50.

– Reputacyą moię usilnie psowano, czego u mnie authenticzne w schowaniu dowody. LubJMan 44.

– Z Listu Księdza Lipskie[go] copią tu kładę, a Authentik gotowem Rzeczypo: pokazać. LubJMan 136.

– Poselstwa wyprawowali ci, ktorzy za Francuskie corrumpowani pieniądze, y Krola Iego Mosci Tronu subversionem, y Rzeczypospolitey eversionem accelerować chcieli. LubJMan 120.

– Lubo I. K. Mość chce przysięgi, y aby na początku liczenia pieniędzy z Zwiąsku wyszli [żołnierze], [...] za przyiazdem Wm. M. M. Pana accomoduie się to, a po accomodowaniu Woyska rzeczy snadniey poydą. LubJMan 88.

– Accomodowałem się do intenciy I. K. Mości, ile mogłem z całością Praw y Stanu Rzeczyposp. LubJMan 108.

– Zaczyna się Seym, instat zamną Rzeczposp: y Posłowie, aby moia sprawa ante omnia accomodowana była. LubJMan 142.

– Osądzić z tych listow, ieżeli accord naypierwszy z Woyskiem nie stánął przez pracę moię wprzod we Lwowie, in persona potym przez Commissarzow w Wolborzu. LubJMan 79 marg..

– Czemuż nie crimen, świeżo do Polski wprowádzone, przedtym niewidáne nigdy ná wielu Herbách Korony, Mytry, Laury? czemusz nie crimen, Ministrorum, Statistow oraz z Alámodą wprowádzone do Polski tituły. LubJMan 125.

– Zwyczáie dawne w żárt y śmiech: Alámodá w kochániu, y w wadze. LubJMan 34.

– Coż, ábo ten Zakonnik posłány był do Moskwy, o álienátią Smoleńská, y Siewierzá? LubJMan 120.

– To grzech Senatorowi do Senatorow in rebus salutaribus posyłáć, á Dworowi niegrzech posyłáć do Moskwy, alienuiąc Smolensk y Siewierz. LubJMan 120.

– Gdzie pokazuiąc przestrach, y lękanie potentią, znayduie się niezbożna iedynowładnego panowania chciwość y ambitia. LubJMan 67.

– Pismo [...] tu kładę [...] Consens [króla] nowy na Elekcyą. W Imię Przenaświętszey y nierozdzielney Troyce świętey, Amen. LubJMan 27-28.

– Prawa nie tak każą, ieżeli Amnystia nie ma mieysca. LubJMan 127.

– Nagrody [...] obiecowano bylem spokoyną Książęciu de Anguien sprawił Elekcyą, bylem fortunę moię przez Książęcia Condeusza tractował; y cale a skutecznie interessa iego promował; czego się pewnie nie zaprze ten Szlachcic, ktorego na to angarizowano Posełstwo. LubJMan 42.

– Jako się Księstwo Litewskie przez Antecessorow swoich bratersko z Koroną Uniowało; tak niechby się bratersko oddzieliło. LubJMan 113.

– Przykładem Antecessorow, Vrzędu, y krwie moiey pobudzony, podjąłem się był tey prace. LubJMan 93.

– Im masz wiecey tym tez wieecy pragniesz Pięniądze appetitu dodaią do zbiorow. OpalKSat 39v. Gwałtowny iego [Rakoczego], przez Woynę wdarcia się na Państwo appetit, szczęściem y sprawiedliwością broni Polskiey przygaszony. LubJMan 17.

– Nie o to idzie, ieśli się to słusznie dzieje? ale że się dzieie, a dzieie się zręcznie, y prawie z applausem. LubJMan 37-38.

– Zmyślaią na mię, że przez Pana Zaboklickiego y przez Apostatę Choieckiego ten bunt w Woyskum vczynił. LubJMan 104.

– Replikowałem [...] iakom umiał [...] ale moia mowa, y żadna insza nie ma mieysca, dla mocney rzeczy w tamtey głowie ułożonych apprehensiy. LubJMan 39.

– Niech Rzeczyposp: go [Jeżowskiego] spyta, z iegoż Relacyey, ieżelim co abo robił około Confoederacyey, abo onę approbował. LubJMan 57.

– Iego Mość Ksiądz Archidiacon Pilecki przedemną tu kilka dni stanąwszy, iuż otrzymał declaracyą w tym; z czym był przyiachał. LubJMan 38.

– Wyiąwszy z kieszenie Paciorki, przy ktorych był krzyżyk, położyła palce na nim, y przysięgała [królowa Maria Ludwika] na to, co w Assecuracyey napisano. LubJMan 70.

– Iako ona [królowa Maria Ludwika] swą ręką podpisała się na assekuracyą: tak prosi abyś też Wm. M. M. Pan swą ręką do niey assekuruiąc ią o vsługach swoich, aby ieden raz napisał, nieobawiaiąc się żadney zdrady. LubJMan 70.

– Niechay tu vstąpi brzydka y szkodliwa Rzeczyposp[olitej] ona teraznieyszych Pseudopolitykow Polskich assentatia, ktora opisać Prawa w Vrzędach, iakoby się nad Majestat wynoszące, vsiłuie. LubJMan 66.

– Ktokolwiek iedno od drugiego rozłąca y dzieli, ten popada brzydki Polityczney Idolatryey abo Atheismu występek, y staie się Oyczyzny Matki swey zaboyca. LubJMan 64.

– Prywatnie na audiencyach, przez kartki, Posełki, creditmy reputacyą moię usilnie psowano. LubJMan 44.

– Te scripta [...] przysłano mi do Otyki, podpisami obu Pieczętarzow Koronnego y Litewskiego autentykowane. LubJMan 29.

– Rozmowy ktorey y nieprzyiaciele z sobą dopuszczaią [...] characterem y prawem Poselstwa authorisowanym, przeciwko słuszności, y Narodow prawu, odmowiliście. LubJMan 92.

– Cnotliwym y Rzeczpospolitą kochaiącym, nierozdzielnie Prawa Pospolite za formę y drogę życia maiącym gniew nieubłagany, y od Stołka Pańskiego auersią, z niewstydliwey y niezbożney gęby fałszywie y bezecznie tytuł im złych Synow dany. LubJMan 14.

– Y Krolowa wierzę, że zmordowana [...] iáko się záwsze bárziey boi przeciwnych przypadkow, niż się cieszy successámi, złoży niepotrzebny ciężár zamysłow. LubJMan 35.

– Ná żadnym nie wspieráją się [zarzuty o występki], tylko przekupionych świádkow, iáwney potwarzy, zmyślonych głupie oraz y złośliwie baiek fundamencie. LubJMan 52.

– Ten Pan [król] [...] ktorego więcey znamy ná koniu, niż ná Thronie, pod Namiotámi niż Báldákinámi... LubJMan 93.

– Nienáwidział ábowiem nikczemnego ná Dworze swym pochlebstwá; á wolności Poddánych swoich nie miał sobie podeyrzáney: wiedząc, że to Polityczne báłwochwálstwo, ktore Krolá od Rzeczypospolitey rozdziela, niecnotá iest. LubJMan 7.

– Ná pospolite cáłey Oyczyzny, y w niey káżdego bespieczeństwo, ná Przodkow swych, y nástępcow nieśmiertelność pámietáć Wm.MM.Pánowie macie. LubJMan 95.

– [Senat] Powinien Páná ná co przysiągł, niepámiętáiącego y komużkolwiek, bezpráwie czyniącego, vtrzymáć y vhámowáć. [...] gdy Senat przestrzegał tey powinności, [...] Oyczyzny y Priwatnych w niey ludzi cáłość, w bespieczności zostawáłá. LubJMan 2.

– Niech vważy, kto bez affektu sądzi Machiawelską potwarz, iadem złości zaślepioną, y dla tego tak grubo błądzącą. LubJMan 55.

– Potym pátrz bezbożny myśli mych Inquisitorze, iákoś złośliwy. LubJMan 56.

– Continuie postáremu Seym, po wyściu ták wielu Posłow bezbożny Márszałek Poselski, odrodny Syn Wolności Polskiey. LubJMan 146.

– Czemu nie producowałeś w Sądzie tym bezbożnym iákiegokolwliek documentu, listu scriptu? LubJMan 112.

– ODpowiedziawszy iáko ná bezbożny Mandat, ták też, co tá bezbożność w Informácyey o Sądzie tym niepobożnym zemną rozsiałá po świecie. LubJMan 140.

– Więc żem Tátárow wezwáć, názwał to bydź okrutnym lekárstwem, iakiem Pásquilem, o to ná mię bezbożna nástąpiła złośliwość, wie cáła Polská. LubJMan 80-81.

– Czemu te zamysły, ktore mi bezbożnie Potwarcy zádáią, do skutku pod tę okázyą nieprzywiodłem? LubJMan 102.

– Cnotliwym y Rzeczpospolitą kocháiącym, nierozdzielnie Práwá Pospolite, zá formę y drogę życia máiącym gniew nieubłagány, y od Stołká Pánskiego auersią, z niewstydliwey y niezbożney gęby fałszywie y bezecznie tytuł im złych Synow dány. LubJMan 14.

– Ráchuycie się zemną tey skárgi, y tego sądu wynależcy bezecni, kto lepszym sumnieniem, czym iá mogł chcieć dáć Chrześciánom pomoc, czy wy spráwę Chrześciáństwa cáłego ruinowáć. LubJMan 131.

– Pásquile, y ci co ie piszą wedle wszytkich Praw bezecni są. LubJMan 16.

– Nie odpowiádam ná tę gromádę potwarzy złośliwych, bom ná nię, poiedynkiem ná káżdą przedtym odpowiedział, y wywiodłem dowodnie, że w nich iedyny fałsz y złośliwość. Pokaże się y w nástępuiących rzeczách, że co słowo, to wymysł, sen, y bayki bezecne. LubJMan 128.

– Wynikáią iuż fákcye tych, ktorzy w bezpotomności Páná, y w niepewności Successorá, gruntuią sobie nádzieię, w sádzić, poniewolnie Rzeczyposp: choć nie chcącey Páná. LubJMan 23.

– Do nowego Páná, z bezpráwiem. Máiestatu I.K.M. y uszczerbkiem wierności swoiey wdawáć się nie będą [rady, urzędnicy i rycerstwo obojga narodów]. LubJMan 29.

– Mam Conferencye z Woyskiem Litewskim ná moie y Urzędow moich bezpráwie, pracą Dworskich, á osobliwie Factiey Pacowskiey robione. LubJMan 58.

– Pátrzyć Pieczętarz powinien żeby nic Práwu przeciwnego, Wolnościom, Szláchcie ciężkiego y bezpráwnego niewychodziło. LubJMan 65.

– Podskárbi przestrzegáć powinien, áby OEconomia Rzeczyposp: [...] w Podatkách, w Mennicy Rzeczyposp: cáła, y bezszkodna zostawáłá. LubJMan 65.

– Nie wspomniałbym tego [swoich zasług] wedle moiey skromności, gdyby mi I. K. M. [...] tudziesz [...] Ksiądz Leszczyński [...] niepozwolił się cieszyć z tey cnoty ná ktorą teraz zawisna złośliwość, ták fałszywie y bezwstydnie nástępuie. LubJMan 9.

– Weźmie gorę tá bezwstydna, niecnotliwa ná wszytkie illicita śmiáłość. LubJMan 27.

– Zebránie to bezecnych w iednę massę, y bezwstydnych fałszow iáwnie pokázuie, że to są zfábrykowáne [...] Sądu tego niesprawiedliwego Actá. LubJMan 128.

– Hetman przestrzegáć ma [...] żeby pod czás Elekcyey dźwięk Bębnow [...] nie zagłuszał wolnego głosu Szláchty, w obierániu Páná. LubJMan 65.

– Ze ták szczerze piszę, nierácz się obrazáć, bo mię iuż do tego biedá przymusza, że Wm.M.M. Pan niechcesz się ze mną widzieć, á mogłoby to bydź bárzo dobrze, iáko z Cápellanem swoim widzieć się raz y drugi, y rozmowić [...]. LubJMan 71.

– Bylismy tego rozumienia, ze tandem Rzeczpos: dö oswobodzenia cáłego narodu wielkiego Księstwá Litewskiego, y Biało Ruskich kráiow z niewoley Nieprzyiacielskiey obrocić sie miáłá. LubJMan 117.

– Dawnieysze to rzeczy, niechay bliższe godzi mi się wspomnieć, co Dziad moy czynił dla Rzeczypospolitey, y dla przysługi S.pámięci Oyca Krola I.Mci osobliwie pod Moskiewskie, Inflandskie Expeditie, Orszakámi niemáłymi ludzi stáwiáiąc, Corągwie, Pułki, własnym kosztem záciągnione, ná usługę tego Krolá. I.Mci y Rzeczypospolitey posyłáiąc. LubJMan 5.

– Posyłam Przyiácioł do Wárszáwy dla błagánia, aby nic nie zbyło wemnie winney uniżoności. y żeby zá hárdość iáką milczenie moie poczytáne, nie uczyniło rozruchow publicznych. LubJMan 38.

– Niech vważy, kto bez affektu sądzi Máchiáwelską potwarz, iádem złości záślepioną, y dla tego ták grubo błądzącą. LubJMan 55.

– [...] ráno wczorá słuchano nas w Kole Poselstwá. Naprzod od Ie[go] Mści Księdzá Primássá [...], od Iego Mości Páná Woiewody Krákowskiego [...], y nászego od Wm.M.M. Páná [...], y odpowiedział nam mową podobno przygotowáną Pan Leszczyński Consiliarz. LubJMan 78.

– Czemuż nie crimen [...] a Alámodą wprowádzone do Polski tituły, ktore są Oyczyznie szkodliwe, [...] ktore wolność, y rowność z Izby Poselskiey wyciskáią, ktore pensiami Panow postronnych tuczą się, nadymáią się, y bogácieią. LubJMan 125.

– Bo mi nieprzyiaciele szyli boty, áby mię zgłádzić, ábo w drodze, ábo w bitwie, ábo w tumulcie. LubJMan 103marg.

– Czy nie lepiey y pobożniey, niż posyłáć do Porty Ottomańskiey winszuiąc, że Wárásdyn wźięty, niż smućić się gdy Pan Bog Crześćianom dał zwyćięstwo, niż Pasquilami y urągániem Pokoy Cesárzá Iego Mości z Turki vczyniony diffamowáć. LubJMan 131.

– Choć niechciał, musiał [król] dobyć broni, ná swawolnych Poddánych, ná oboronę Máiestátu. LubJMan 138.

– Lubo záś gwałtowny iego [Rakoczego] przez Woynę wdárcia się ná Páństwo áppetit, szczęściem y spráwiedliwością broni Polskiey przygászony. LubJMan 17.

– Przed [...] gniewem [wojewody] oná [królowa] Wm.M.M. Páná chce, nietylko iáko Páni Sługę bronić: ále iáko Mátká Syná chce Wm.M.M. Páná iemu w fortunie porownáć. LubJMan 70.

– Obiecuiąc to pomienionym Pánom Rádom, Vrzędnikom, y Rycerstwu Nászemu, że ná ktoregokolwiek zgodzą się Candidatá [na króla], ná tego y My [król Jan Kazimierz] pozwolenie Násze damy, y záraz tym Pismem Nászym dáiemy, y że stronę tegoż ták w Rzeczyposp: dźwigáć, iáko przeciw káżdemu bronić będziemy. LubJMan 19.

– Odzywáią się ci, co Oyczyznie y moiey niewinności życzliwi, że Deputaci niemáią bydź ná moy Sąd ordinowáni, bo cáła Rzeczpospol: bronić moiey niewinności, nie condemnowáć onę, Posłem swym w Instructiách zleciłá. LubJMan 143.

– Zarobił żem náostátku, aby mię potwarzono o ták szkarádny występek, to iest, o buntowánie Piechot. LubJMan 103.

– Że do buntowánia Związku Zołnierskiego nigdy się nie mieszał [Marszałek Koronny], przyznawam. LubJMan 150.

– Rozdział VII. Nowa burza złego. Dwor Zwiąskowych ná Osobę stimuluie; Tátárow ná dobra dziedzicżne záciąga, contemptámi, Pásquilámi, przegrozkámi karmi. LubJMan 42.

– Ale dla Bogá, niech ták będzie, co mi náder fałszywie zádáią, [...] żebym sobie czym chciał dewincowáć Swiderskiego; To to, mnie tylko niegodziło się zábiegáć zgubie moiey, y fortun moich? LubJMan 60.

– Podwodzono I. Mći Księdza [...] czego on iako człowiek zacnie Urodzony, y wpráwdźie się kochaiący y cnoćie, uczynić niechćiał, iáko byt iego własny świádczy, ktory ná swoim mieyscu położony będźie. LubJMan 45.

– Chcieycie tedy Wm. M. M. Pánowie viriliter, to iuż wziąć przed się, ábyście nád wszytkie pretia, cáłość Oyczyzny w naywiększey á powinney máiąc cenie, nie bárziey ostrzy zasług Exáctorowie, iáko discretni y miłuiący pokazáli się iey Synowie. LubJMan 95.

– Żałowałem záraz tákiey nieuwagi; ktożkolwiek authorem iey, że ważył się censurowáć zdánie Wm. M. M. Páná, ták wielkiego w Oyczyznie człowieká. LubJMan 54.

– ZTrętwiáła práwie ręka, to moie przychodzi mi dawáć do Wm. M. M. Pánow pisánie, widząc ze ták ostátnie wzięliście przedsię rády, kiedy rozmowy ktorey y nieprzyiaciele z sobą dopuszczáią, Wm. M. M. Pánowie nam Bráciey, Senatorom, Vrzędnikom, Commissarzom tey Oyczyzny, nákoniec chárácterem y práwem Poselstwá authorisowánym, przeciwko słuszności, y Narodow práwu, odmowiliście. LubJMan 92.

– A to był Ksiądz Stánisław Maliszewski Iezuitá, ktory to od chłopcow Páná Woiewody Brácławskiego między sobą discurruiących słyszał, y iák rzecz pewną w Warszáwie zeznał. LubJMan 134.

– Do Nyssy Chłopi chodzą z listámi od Księdzá Krákowskiego, trzebáby ich przeiąć. LubJMan 74.

– Znáć żem chodził cáłym starániem, áby się był tenże Związek skończył coprędzey. LubJMan 102.

– Tá sławá należy, y przez wszytkę potomność należeć będzie Wm. M. M. Pánu, ktory táką żárliwością, y pilnością chodzisz koło tego, ábyś utrapioną Oyczyznę z tego upadku, w ktory w pádłá, y z tego Iárzmá, w ktore się dla nie cnoty Zápámiętáłych Synow swoich záprzęgłá, wyrwał. LubJMan 13.

– Gdy Liberé to [co było wbrew prawu] nágánili Przodkowie nási, przyimowáli to mile od Poddánych Pánowie, áni to bráli zá vrázę, bo w zdrowiu y conseruátiey Oyczyzny, swoię y Májestatow swych vznawáli bydź conseruátią. Niedáleko chodząc, Páná Oycá y Páná Brátá S. pámięci, niech Iego K. Mość przed się czásy weźmie, ktorych obudwu nieurazáły wolne Poddanych głosy. LubJMan 109.

– Tá sławá należy, y przez wszytkę potomność należeć będzie Wm. M. M. Pánu, ktory táką żárliwością, y pilnością chodzisz koło tego, ábyś utrapioną Oyczyznę z tego upadku, w ktory w pádłá, y z tego Iárzmá, w ktore się dla nie cnoty Zápámiętáłych Synow swoich záprzęgłá, wyrwał. LubJMan 13.

– Wszem wobec y każdemu z osobná, teráznieyszego y na potym będącego wieku ludziom czyniémy wiádomo tą nászą y Bráciey w Domu pozostáłych imieniem, I.K. Mości Pánem nászym Miłościwym y cáłą Rzecząpospolitą vczynioną Mánifestácyą. LubJMan 116.

– Naprzod Osoby Zakonney ktoby był niemianuią, potym Dapifer, Stolnik Stolnik to czyli Podstoli bez przezwiská, nákoniec iuż nie Zakonna osobá, áni Stolnik świádczy, ábo słyszał, ále ták mowią. LubJMan 139.

– [...] áni Práwá stánowić, ábo znosić, áni Woyny denuntiowáć, áni Pact záwieráć, áni podatki vchwaláć [..] godzi się [...]. LubJMan 64.

– [...] wolnym káżdego zezwoleniem, y wolną wolą nowy Krol obierány był, y denuntiowány [...]. LubJMan 57.

– W designátiey záś sámego Successorá, żadnego Candidatá, ná nádzieię successiey, o ktorey się tráctuie, nieweźmiemy. LubJMan 22.

– [...] Tedy wszytko to, coby się powszechną zgodą nie mogło, pluralitate votorum et vocum ma bydź determinowano. LubJMan 25.

– Choć niechciał, musiał [król] dobyć broni, ná swawolnych Poddánych, ná oboronę Máiestátu. LubJMan 138.

– [...] wam do wászych złych intenciy dopięcia przeszkadzam? LubJMan 56.

– Nierádziłem iednák Krolowi Iego Mości, áby dosyć vczynienia w krzywdzie swoiey v Confoederetow, y v Swiderskie[go] miał prosić, przyznaiąc Confoederetom Iurisdictią [...]. LubJMan 135.

– Nie dosyć iádu było nienásyconey złośliwości, z nakłádzionych w Mandacie fałszow, y calumniy iáwnych, áż ieszcze additámencik przydáć musiáłá, iákobym miał ambitum Krolestwá [...]. LubJMan 128-129.

– Bytność Wm.M.M.P. iáko iest potrzebna, y náco, rozumiałem ze sámo przez się pokázuie się, y żem około tego w przeszłych listách dosyć się wywiodł. LubJMan 37.

– Mości Pánie Bieykowski, y Brácie. Ivż też dosyć száleć, dwie lecie mineły, w ktorych ták wiele błędow, żeście Pánu Duchowieństwu, Szláchcie, Poddaństwu, rzekę nakoniec, dla łez vbogich krwawych, ktore niebiossá przebijáią, sámemu Bogu obrzydli. LubJMan 96.

– To grzech mi było pomiślić y chcieć ná powszechnego Chrześciáńskiego iśdź nieprzyiacielá Czy nie lepiey, y pobożniey, niż posyłáć do Porty Ottomáńskiey winszuiąc, że Wárásdyn wzięty, niż smucić się gdy Pan Bog Chrześciánom dał zwycięstwo, niż Pásquilámi y vrągániem Pekoy [!] Cesárzá Iego Mości z Turki vczyniony diffámowáć. LubJMan 131.

– [...] vczyniony był Związek, ktoremuby sam Krol Iego Mość iáko Pan, á Hetmáni iáko Woysk przyrodzeni Wodzowie praesint, z vmorzeniem diffidenciy, suspiciy. LubJMan 98.

– Náwet nie tylko śiebie przerzecony Krol wyzuł z Dźiedzictwá, ále y Dźieci swoie, ieśliby mu ie Pan Bog dał, cále do Dźiedzictwá nienależących przez toż Diplomá declárował. LubJMan 113.

– Postrzega się P. Márszałek y widzi szálbirstwá, gdy się Krolowa zá directorkę mieć chciáła [...]. LubJMan 25marg.

– Náwet y teraz iuż wygnáńcowi, iuż zá Oyczyzną będącemu, nietylko powrocić wszytko, cokolwiek zdárła zemnie niespráwiedliwość, ále nagrody, obfitości fortun, wyniosłe honory, confidencye, rząd v Dworu, Dystrybutywy száfunek przez vmyślnego Wielkiego Człowieká obiecowano, bylem spokoyną Książeciu de Anguien spráwił Elekcyą, bylem o fortunę moię przez Książęciá Condeuszá tráctował; y cále á skutecznie interessá iego promowował; czego się pewnie nie záprze ten Szláchcić, ktorego ná to angárizowano Poselstwo. LubJMan 42.

– Hetman przestrzegáć ma [...] żeby pod czás Elekcyey dźwięk Bębnow [...] nie zagłuszał wolnego głosu Szláchty, w obierániu Páná. LubJMan 65.

– Niech Elekcya Krolá będzie wolna, ták, żeby ze wszystkich Koronnych Senatorow, Consiliarzow, Przełożonych, Baronow, Żołnierzow, Szláchty, ktorykolwiek ná Seymie Elekciynym przytomny bedzie, wolnym káżdego zezwoleniem, y wolną wolą nowy Krol obierány był, y denuntiowány. LubJMan 57.

– [..] wyszli Deputáci [...] ále on z inszemi ruiny moiey y pospolitey fabricatorámi, iuż przedtym zmownie ich obráli y náznáczyli. LubJMan 144.

– Wiedzieć będzie, y wiedziáłáby byłá z tégo ná mię fábrikowánego Sądu, gdyby było Inquisitiey w ták wielu punctách, ták wielkich consequenciy, wedle prawá y spráwiedliwości należącey pozwolono. LubJMan 68-69.

– Nie wspomniałbym tego [swoich zasług] wedle moiey skromności, gdyby mi I. K. M. [...] tudziesz [...] Ksiądz Leszczyński [...] niepozwolił się cieszyć z tey cnoty ná ktorą teraz zawisna złośliwość, ták fałszywie y bezwstydnie nástępuie. LubJMan 9.

– Cnotliwym y Rzeczpospolitą kochaiącym, nierozdzielnie Prawa Pospolite za formę y drogę życia maiącym gniew nieubłagany, y od Stołka Pańskiego auersią, z niewstydliwey y niezbożney gęby fałszywie y bezecznie tytuł im złych Synow dany. LubJMan 14.

– [...] tám siłá Krol Iego Mość mowić raczył, co do inszego sobie zostáwuię mieyscá, ále osobliwie tę formálią (ia tu nie puszczę rządu P. Márszałkowi) [...]. LubJMan 49-50.

– Pod Szczerzec słałem y pisałem, ále kiedy iuż ogień ten Woyskowey záwziętości ná mię wypadáć począł, kiedy od obcych y Przyiacioł byłem przestrzeżony, że to ná mię gás, że to moie w niebespieczeństwie Máiętnosci [...]. LubJMan 60.

– Niech [...] sądzi [...] bom nie tylko nie wiedział, co Woysko podáć miało, ále ná mniesz sámego zfábrikowáne były ich proposicye, y ná mię to gás był, áby mię tákim sposobem abo zgubić, ábo do Fráncuskich przyniewolić intenciy przez Woysko. LubJMan 76.

– Tegoż Stanu [szlacheckiego] naywiększa w wolnym głosie Praerogátywá, że iáko wolnym głosem Páná sobie obiera, wolnym głosem ná wszystko zezwala, ták mimo głos iego wolny nic stánowiono bydź nie może. LubJMan 2-3.

– Gmátwa to iednák Gniński, rátificuie, ábo ráczey rátificowáć chce prze swoie, y Dworowi podległe subiectá. LubJMan 143.

– Dawnieysze to rzeczy, niechay bliższe godzi mi się wspomnieć, co Dziad moy czynił dla Rzeczypospolitey, y dla przysługi S.pámięci Oyca Krola I.Mci osobliwie pod Moskiewskie, Inflandskie Expeditie, Orszakámi niemáłymi ludzi stáwiáiąc, Corągwie, Pułki, własnym kosztem záciągnione, ná usługę tego Krolá. I.Mci y Rzeczypospolitey posyłáiąc. LubJMan 5.

– Grzech y to że Książęcey Czapki ná pieczęci záżywam. LubJMan 124.

– Wiem że y zá nayostrzeyszych Tyránow verba impunè erant, facta punienbantur, teraz nową modą, coby we Fráncyey niepochwalono, o tym y pomyślić perduelio. To grzech mi było pomiślić y chcieć ná powszechnego Chrześciáńskiego iśdź nieprzyiacielá? LubJMan 131.

– To grzech Senatorowi do Senatorow in rebus salutaribus posyłáć, á Dworowi niegrzech posyłáć do Moskwy, alienuiąc Smolensk y Siewierz [...]. LubJMan 126.

– á grzechże to, ták się pokázáć do káżdey vsługi Rzeczypospolitey ochotnym, żebym ták w pokoiu iako y na Woynie żadney okázyey nieopuścił? LubJMan 56.

– Y tá to iest iedyna skáłá, o ktorą się rozbiły wszytkie moie ku Oyczyznie oraz Pánu zasługi, żem nie ták nierozmyślnie, áni ták niesłusznymi (iáko potrzebowano) środkámi nánie pozwolić chciał. Zem głosow wolnych, ná Seymikách gwalcić niedopuścił. LubJMan 15.

– Poślednieyszych potym czásow, gdy gwałt ná Oyczyznę był, y potrzebá tego ukázowáła, nigdy tenże moy Dom nie ubliżył usługi, rozrodzony iuż ná rożne podzielony pokolenia. LubJMan 5.

– Nietylko z powinności Vrzędow moich, nietylko zá Listem od Collegi, imieniem Krolá Iego Mości do mnie pisánym, ále choćby to niebyło, gwałt, y Tátárow bliskość to ná mnie wycisnęłá. LubJMan 124.

– Zem przeczył, áby Krolestwo Ich Mość do Elekcyey się niewkładáli, pokázuiąc że przez to sámo wolney Elekcyey gwałt by był, y owszem iáko ią teraz przez powagę swoię Krol I. Mość: ták y ná potym przez zły przykład zostáwiony, z gruntu nam vmarza. LubJMan 15.

– [...] sądzono zá dániem Mándatu Iego Mości Páná Obuchowiczá Woiewodę Smoleńskiego, że niemáiąc żadne[g]o od Moskiewskiey incursiey gwałtu, y máiąc ták wiele do resistentiey dálszey sposobow, Smoleńsk Fortecę poddał, y Dwudziestu sześciu do Sądu z Poselskiey IZby sámey, krom Senatorskiey deputowano IchMościow. LubJMan 139-140.

– Iáko ná tymże Seymie poczęto Práwo w moc y gwałt obrácáć, nie będę tego wyliczał. LubJMan 31.

– A żeby się winny przynagloną gwałtownie Sententią nie skłádał, do drugiego Seymu, względem wywiedzienia Inquisitiey, spráwá záwieszona. LubJMan 140.

– Niewstyd nmię zá to, y przyznawam się do tego, żem K. I. Mści od Rad gwałtownych odwodził, iże rádziłem, nieporywáć się do nowych záciągow, dáleko bárziey, áby Tátárow niezáciągáć. LubJMan 60-61.

– STAN SZLACHECKI; iáko te wszystkie pisał Práwá, Wolności, y Powinności, iáko Krolom, Pánom Korony ná głowy, y Sceptrá do rąk dáie, iáko do boku Pánskiego SENAT do dawánia rády, zpośrzodká siebie przysposobia y podáie iáko fundamentem iest Rzeczypospolitey, co y Práwá opowiádáią, Potissima Pars regni Nobilitas, to iest: Nayosobliwsza Rzeczypopolitey Cześć [!] iest Szláchtá, iako náostátek tegoż Stanu ręce y piersi, naybespiecznieyszą są Oyczyzny y w niey Pánuiącego gwárdyą [...]. LubJMan 2.

– Posłałem potym Plenipotentią, ná śiedmi IchMośćiow z Stanu Duchownego, ná dwoch z Swiedzckiego, zdáiąc się ná IchMośćiow wewszystkim, oddána tá Plenipotentia przez Iego Mośći Páná Woiakowskiego Chorążego Przemysłkiego, do rąk Iego Mośći Kśiędzá Primásá, przy IchMośćiach wszystkich, y to nic niepomogło. LubJMan 143.

– Ieżeli to bunt (iáko Instigatorska to iest cnocie y prawdzie nieprzyiázna gębá názwáłá) considerować, od kogo Zakonnik, do kogo, y z czym posłány. LubJMan 112.

– Wszák Krol Iego Mość intinuował,(chociasz bez tego iest w był naywyższą Polski, y Woysk iey Głową) áby go Woysko zá Recuperatorá zasług swoich, sobie wzięło. LubJMan 62.

– Zbytnich przydawáć przestrog, iest to inualidowáć Práwo. LubJMan 35.

– Nuż ná to Koło Iędrzeiowskie drugi raz Wolborskie nieprzyięli mię. LubJMan 58.

– A to był Kśiądz Stánisław Maliszewski Iezuitá, ktory to od chłopcow Páná Woiewody Brácłáwskiego między sobą discurruiących słyszał, y iák rzecz pewną w Wárszáwie zeznał, zá co wziął złotych trzystá, á tey relátiey te słowá. LubJMan 134.

– Podwodzono I. Mci Księdzá Stepháná Lipskiego Proboszczá Ieżowskiego, áby te mowy, ktore pijáne á zátym bezrozumne, Chorągwie w Ieżowie stoiącey, Towárzystwo przeciwko I. K. Mści mowili, ná mnie iákobym ia tych mow authorem był, przyznał [..]. LubJMan 45.

– Tákże rozdáć ná Iurgielty w gotowiźnie piętnaście Tysięcy, á naywięcey dwádzieścia Tysięcy. LubJMan 80.

– Podobno to vráziło powagę Dwoch Statistow, że krom nich iest kto, co by do rządu Rzeczyposp[olitej] y do rad należał. LubJMan 81.

– Wyiąwszy z kieszenie Paciorki, przy ktorych był krzyżyk, położyła palce na nim, y przysięgała [królowa Maria Ludwika] na to, co w Assecuracyey napisano. LubJMan 70.

– Sekretże to, kiedy vstáwicznie ieden zá drugiem Poseł latał, biegał ták do Ordy, iáko y w Vkráinę [...]. LubJMan 80.

– Ná dowod tey malitiey, list Szláchćicá in viuis bedącego autenticzny kłádźie się. LubJMan 49.

– [...] że co przedtym Krolowie Polscy byli z Poddánemi, iáko Oycowie z dźiećmi, y onych przygárnywáli; co przedtym z rąk Páńskich dobrodźieystwá zá cnoty y vsługi odbieráli; co przedtym łáskáwość tychże Pánow wzbudzáłá, tychże Poddánych do cnot y dźielnośći; teraz stronić, teraz się bać, oględywáć, y lękáć piorunow Mándatowych, Criminalasa Majestatis, confiscaciy, wygnánia trzebá. LubJMan 51.

– Ná Seymie 1643. ná ktorym wdźięczność ták sławnemu zwyćiężnemu Pánu zá mego ná ten czás stawáłá Marszałkowánia, nie bez mego stáránia i osobliwego przyłożenia się stánęła. LubJMan 7.

– Iákoż znáć to, że nie Statutowie: Bo kto ná teráznieyszy Stan Rzeczyposp: poyźrzy, śmiele rzec może, Ze w niey wszytko ná wywrot. Statut y Práwá Stárodawne wzgárdzone. Rychlewskie y Mázaryńskie maximy w cenie. LubJMan 34.

– Siodmy. quasi cóiurationem, Páná Márszałká, iey ordnem & complices detegendo, y otym to liśćie głucha Calumniator czyni mentią. LubJMan 83.

– [Piestrzecki] Widział się y z Iego Mścią Pánem Poznáńskim, y z wielą, bo w Poznániu chorował niedziel kilká, y owszem miałem ztąd żal słusznie, że mi to zá występek máią, żem go tám posyłał. LubJMan 40.

– Posyłam Przyiácioł do Wárszáwy dla błagánia, aby nic nie zbyło wemnie winney uniżoności. y żeby zá hárdość iáką milczenie moie poczytáne, nie uczyniło rozruchow publicznych. LubJMan 38.

– Dawnieysze to rzeczy, niechay bliższe godzi mi się wspomnieć, co Dziad moy czynił dla Rzeczypospolitey, y dla przysługi S.pámięci Oyca Krola I.Mci osobliwie pod Moskiewskie, Inflandskie Expeditie, Orszakámi niemáłymi ludzi stáwiáiąc, Corągwie, Pułki, własnym kosztem záciągnione, ná usługę tego Krolá. I.Mci y Rzeczypospolitey posyłáiąc. LubJMan 5.

– Iáśnie Wielmożny Mści Pánie Márszałku Wielki Koronny. LubJMan 54.

– Widział się y z Iego Mścią Pánem Poznáńskim, y z wielą, bo w Poznániu chorował niedziel kilká, y owszem miałem ztąd żal słusznie, że mi to zá występek máią, żem go tám posyłał. LubJMan 40.

– Námawiono Wysockiego Towárzyszá Iego Mści Páná Woiewody Brácłáwskiego, y Zaleskiego iákiegoś, áby do mnie ná służbę przystał, y iákimkolwiek sposobem, zdrádą, ábo trucizną zniosł mię [...]. LubJMan 45.

– Ten Pan [król] [...] ktorego więcey znamy ná koniu, niż ná Thronie, pod Namiotámi niż Báldákinámi. LubJMan 93.

– [...] co zá pewność, że Wm.M.Mści Pan tego dotrzyma? pokazałem pewność ztąd, że z Poddánym spráwá, ktory z Domem, Krewnymi, Przyiaciołmi wszytek funduie się na łásce Krolewskiey, ktoremu nápásć ná niełáskę v Páná, byłoby zgubić się z temi wszytkiemi. LubJMan 39.

– Poráchowawszy się tedy z sobą, żem ná to niezárobił, ábym się sam moim od Vrzędow cnotliwie záwiádowánych vstąpieniem, winnym vczyniwszy, y winę vznawszy iáko káránie iákie miał przyiąć, á zrozumiawszy że chociażbym był y to vczynił, postáremu y ták nienásyciłbym iádu uwziętey przeciwko mnie złości. LubJMan 145.

– Niech nie wspominam Węgierskiey skończoney woyny, Prus recuperowánych, Moskiewskich Woysk pod nogi Páńskie poddánych, Kozakow woyną y Tráctatámi uspokoionych, bo tego nayiádowitsza zazdrość ubliżyć mi nie może. LubJMan 13.

– Ale dla Bogá, niech ták będzie, co mi náder fałszywie zádáią, [...] żebym sobie czym chciał dewincowáć Swiderskiego; To to, mnie tylko niegodziło się zábiegáć zgubie moiey, y fortun moich? LubJMan 60.

– Zeby rotę przysięgi Woysku posyłáć mieli fałsz, niech tę rotę pokażą, kto ią nosił, kto ią słyszał, z ták wielu Tysięcy ludzi niech kto powie. LubJMan 84.

– Niech nie wspomnię, iáko I.K.Mość pod Iáworowem vsty swemi słucháć mię Woysku, iákoby nie Hetmáná ále zdraycę iákiego, zákazał, iáko chcącego mię wedle powinności przyśdź do boku swego, práwie prohibuit. LubJMan 49.

– Dawnieysze to rzeczy, niechay bliższe godzi mi się wspomnieć, co Dziad moy czynił dla Rzeczypospolitey, y dla przysługi S.pámięci Oyca Krola I.Mci osobliwie pod Moskiewskie, Inflandskie Expeditie, Orszakámi niemáłymi ludzi stáwiáiąc, Corągwie, Pułki, własnym kosztem záciągnione, ná usługę tego Krolá. I.Mci y Rzeczypospolitey posyłáiąc. LubJMan 5.

– Niechay powie I.K. Mość, kiedy potrzebował vsługi moiey, ieżeli nieuczyniłem wszytkiego ták priuatim iáko y publice [...]. LubJMan 108.

– Jako się Księstwo Litewskie przez Antecessorow swoich bratersko z Koroną Uniowało; tak niechby się bratersko oddzieliło. LubJMan 113.

– [...] wielka to accedit widziemy niefortuná, gdy w ogniách práwie ieszcze nieugászonych zostáiąc, y od obcych niebespieczeństw niewolni będąc, w ciężkie y szkodliwe pownętrzne wpadamy diffidencye. LubJMan 105.

– [...] z pewney okázyey nie wygodzić Páńskiey intentiey, urázić Páná, y z wielkiem Urzędnikiem Rzeczyposp: poróźnić mi się przyszło, y grożącemu nie łáską Páńską, odpowiedzieć publice, Wolę strátę fortun, niż Wiáry. LubJMan 7.

– Iáko w ták wielką w padłem niełáskę W.K. Mości, że tego, ktoregoś wyniosł, vpuszczasz, ktoregoś stworzył niszczysz, y ktorego niedawno vczyniłeś widokiem łáski, teraz przykłádem wystáwiasz gniewu y niełáski, áni wiem, áni się bádáć smiem. LubJMan 141-142.

– [...] co zá pewność, że Wm.M.Mści Pan tego dotrzyma? pokazałem pewność ztąd, że z Poddánym spráwá, ktory z Domem, Krewnymi, Przyiaciołmi wszytek funduie się na łásce Krolewskiey, ktoremu nápásć ná niełáskę v Páná, byłoby zgubić się z temi wszytkiemi. LubJMan 39.

– Snadź to tego, ábo tych sámych concept, ktorzy powziąwszy raz odium ná mię, y opánowawszy kierowne y do wierzenia pochopne I.K. Mości serce, chcieli mię iáko rożnymi sposobámi, ták y pismámi bezecnemi o niełáskę I.K.M. przywieść. LubJMan 83.

– Gdzie żeby skutek nástąpić miał, żeby to szczegulney Seymu tego niezgodzie, niemiłości ku nam IchMościów Pánow Koronnych, y ostátniey Wielkiego Księstwa Litewskiego potrzebie przypisano było, wszytkich tey spráwy teraz y nápotym będącego wieku słusznych Sędziow wzywamy y prosiemy. LubJMan 119.

– Nie dosyć iádu było nienásyconey złośliwości, z nakłádzionych w Mandacie fałszow, y calumniy iáwnych, áż ieszcze additámencik przydáć musiáłá, iákobym miał ambitum Krolestwá [...]. LubJMan 128-129.

– [...] Woysko [...] pałáło ták wielką przeciw mnie nieprzyiáźnią, żem práwie przez rok cáły w vstáwicznym był życia y fortun niebespieczeństwie [...]. LubJMan 45.

– Y tá to iest iedyna skáłá, o ktorą się rozbiły wszytkie moie ku Oyczyznie oraz Pánu zasługi, żem nie ták nierozmyślnie, áni ták niesłusznymi (iáko potrzebowano) środkámi nánie pozwolić chciał. Zem głosow wolnych, ná Seymikách gwalcić niedopuścił. LubJMan 15.

– [...] wielka to accedit widziemy niefortuná, gdy w ogniách práwie ieszcze nieugászonych zostáiąc, y od obcych niebespieczeństw niewolni będąc, w ciężkie y szkodliwe pownętrzne wpadamy diffidencye. LubJMan 105.

– Rozdział VII. Nowa burza złego., Dwor Zwiąskowych ná Osobę stimuluié: Tátarow záćiąga, contemptámi, Pásquilámi, przegrozkámi karmi. LubJMan 42.

– Ná zdrowie moie, rády nocne odpráwowano. [...] Nuż z Tátárámi, áby dobrá moie ogniem y mieczem znieśli tráctowano [...]. LubJMan 45.

– KROL PAN, iáko wolnie obrány, iáko obowiązány Práwy, iáko ná tychże Praw dotrzymánie obligowany przysięgą, bez czego y Pánemby bydź nie mogł; ták przestrzegáć powinien, áby wniczym tymże nie vbliżył Práwom [...]. LubJMan 1.

– Czy nie lepiey y pobożniey, niż posyłáć do Porty Ottomańskiey winszuiąc, że Wárásdyn wźięty, niż smućić się gdy Pan Bog Crześćianom dał zwyćięstwo, niż Pasquilami y urągániem Pokoy Cesárzá Iego Mości z Turki vczyniony diffamowáć. LubJMan 131.

– Niech powie iako, y czemu tey iego persuasiey przeciwny byłem? Nakoniec, ieżelim inclinatią namnieyszą do tego pokazał, y owszem iaką od Protektorstwa abhorrencyą uznał we mnie et tandem, iako odprawiony. LubJMan 84.

– [...] kto ná krzyżyk przy Páciorkách przysięgał Pánu Substitutowi nieboszczykowi? LubJMan 69.

– Możesz Wm.M.M. Pan vfać tey Osobie, bo nie tylko listem swoim, ktoregom kopią posłał, dáię Wm.M.M. Panu assecuracyą, ále co większa, wyiąwszy z kieszenie Paciorki, przy ktorych był krzyżyk, położyłá pálce nánim, y przysięgáłá ná to, co w Assecuracyey nápisano. LubJMan 70.

– Prace obrociłem [...] áby było coprędzey Woysko vspokoione, y tandem żebym był moię Krolowi Iego Mośći pokazał niewinność, y życzliwość moię: iákoż świádkámi Ich Mość, ktorzy támże zemną w Iáworowie byli, że czyniłem cokolwiek zemnie mogło bydź do teyże pacificatiey. LubJMan 53v.

– Znáć że táką wagę y sposobność do tego wemnie wszyscy widzieli, alem iey sobie nigdy nieprzypisował? [marg.:] A potym iákom sam miał presumować bydź pacificatorem. LubJMan 111.

– Ci ktorzy nási będą, niech piszą do Pániey y dáią znáć. LubJMan 73.

– Więc że Krolowa Iey Mość Páni Małżonká nászá zá prace, y życzliwość swoię godna od Nas záwsze miłości, y od Rzeczyposp: wdźwięczności, iáko wszystkie swoie nádzieie w Rzeczypospolitey máiąca, musi mieć przy tey o Elekcyey spráwie swoie interessá. LubJMan 21.

– Stan Szlachecki [...] iáko fundamentem iest Rzeczypospolitey [...] iáko náostatek tegoż Stanu ręce y piersi, naybespiecznieyszą są Oyczyzny y w niey Pánuiącego gwardyą. LubJMan 2.

– Pośmierci záś tegosz nigdy bez żalu nie wspomnionego Paná, iákom teráznieyszemu pánuiącemu służył od początku pánowania iego. LubJMan 2.

– Też Pánuiącego szczęście? gdy iáko przed piorunem, przed Pańską vchodzić prziydzie niełáskáwością? Niech ci niecnotliwi Statistowie vważą. LubJMan 51.

– Wmieszáli w to I. K. Mość, co z tym większym wspominam żalem, i Thron on spráwiedliwości y Sądu Bożego, ktory káżdy pánuiący zásiada, dopuścił Krol I. Mość obrocić w Thron niespráwiedliwości. LubJMan 51.

– [...] z pewney okázyey nie wygodzić Páńskiey intentiey, urázić Páná, y z wielkiem Urzędnikiem Rzeczyposp: poróźnić mi się przyszło, y grożącemu nie łáską Páńską, odpowiedzieć publice, Wolę strátę fortun, niż Wiáry. LubJMan 7.

– To pewna, iż ná dopięcie Elekcyey vsádzonym, y po zepsowániu iey przez Constitutią zágniewánym, y złączonego z chciwością gniemu płomieniem pałáiącym Pártialistom wielka podáłá si e przez Związekrobienia okázya. iakoż Dwor iáko się iey mocno chwycił, dálszy progres iáwnie pokaże. LubJMan 43.

– Dwor się iey chwytá. To pewna, iż na dopięcie Elekcyey usadzonym, y po zepsowániu iey przez Constitutią zágniewanym, y złączonego z chciwością gniewu płomieniem pałáiącym Pártialistom wielka podáłá się przez Związek robienia okázya. LubJMan 43.

– Pasquilow záś bezecnych, pism bez authorow podpisu vráźliwych, y ná honorze zábijaiących, w Senaćie fámym vczynionych mi pod czás rády publiczney áffrontow, ktożby się náliczył. LubJMan 50.

– Rozdział VII. Nowa burza złego., Dwor Zwiąskowych ná Osobę stimuluié: Tátarow záćiąga, contemptámi, Pásquilámi, przegrozkámi karmi. LubJMan 42.

– Czy nie lepiey y pobożniey, niż posyłáć do Porty Ottomańskiey winszuiąc, że Wárásdyn wźięty, niż smućić się gdy Pan Bog Crześćianom dał zwyćięstwo, niż Pasquilami y urągániem Pokoy Cesárzá Iego Mości z Turki vczyniony diffamowáć. LubJMan 131.

– Nietrzebász ná Was Pasquilow, ktorych cały żywot, wszytkie uczynki Pasquilem są, y ná wszytkę potomność pámięc będą. LubJMan 112.

– Y proszę o to, áby pásquinatámi, diffámácyámi vćiskáć mię niedopuszcáli. LubJMan 114-115.

– Taż perfidią? żem znosił nieprzyiacioły, Prowincye Miastá recuperował, Páństwo y Sławę Páná swego rosprzestrzenianiał. LubJMan 55.

– Niech powie iako, y czemu tey iego persuasiey przeciwny byłem? Nakoniec, ieżelim inclinatią namnieyszą do tego pokazał, y owszem iaką od Protektorstwa abhorrencyą uznał we mnie et tandem, iako odprawiony. LubJMan 84.

– Tá sławá należy, y przez wszytkę potomność należeć będzie Wm. M. M. Pánu, ktory táką żárliwością, y pilnością chodzisz koło tego, ábyś utrapioną Oyczyznę z tego upadku, w ktory w pádłá, y z tego Iárzmá, w ktore się dla nie cnoty Zápámiętáłych Synow swoich záprzęgłá, wyrwał. LubJMan 13.

– Ale niech sobie wspomni Ksiądz Mikołay Práżmowsk[i] Kánclerz Koronny, iáko Woiewodztwá Vkrainne ná Seymie przeciw niemu nástępowáły, o wydáne z Cancelláriey iego Vniversáły, zá ktoremi Kozacy ták wiele Szláchty pobili. LubJMan 110.

– Snadź do tego, ábo tych sámych concept, ktorzy powziąwszy raz odium ná mię, y opánowawszy kierowne y do wierzenia pochopne I.K.Mości serce, chcieli mię iáko rożnymi sposobámi, ták y pismámi bezecnemi o niełaskę I.K.M. przywieść. Co się im y powiodło. LubJMan 83.

– Tu dopiero ná mnie inuectiwy, że Skárbu niewracam, że Seym przedłużam, że Woysko ná Krolá podburza[m], o co wszytkę przez dwie lecie cierpiałem, et tutus życia nie byłem. LubJMan 74-75.

– Nie słycháć było o przyciśnionym Szláchcicu, o z ruinowánym Senatorze, o niesprawiedliwych Decretách, y niewinności mimo słuszność, krzywowykrętnym Sądem podeptáney. LubJMan 3.

– Bo ieżelim ná máły czás wstąpił do Iego Mości podrożnie, tedym o żadnych publicznych nie conferował z Ie[go] Mością interessách. LubJMan 132.

– Y dopiero, sámisz Chorągwie pozwijawszy, Regimenty pokrzywdźiwszy, y do buntu okázyę dawszy. LubJMan 103.

– Nienáwidział ábowiem nikczemnego ná Dworze swym pochlebstwá; á wolności Poddánych swoich nie miał sobie podeyrzáney: wiedząc, że to Polityczne báłwochwálstwo, ktore Krolá od Rzeczypospolitey rozdziela, niecnotá iest. LubJMan 7.

– Obrony y oczywiste dowody moie odrzucono, świádków po przenáymowano. LubJMan 147.

– Krolowie Polscy nic nád Práwá, ktore poprzysługaią czynić nie mogą. LubJMan 1.

– Czym iáko się vćieszyłá malignitas, kto to wyráźi! záraz po Francyách, Wiedniách, Berlinách, porozsyłáłá tenże Decret, iákoby że iuż wygráłá, że iuż mnie, ktorego zá przeszkodę intencyi swych miáłá, pozbyłá: że pogodny Fráncuskim w Oyczyznie zákwitnąć likom czas obmyśliłá. LubJMan 147.

– Czy nie lepiey y pobożniey, niż posyłáć do Porty Ottomańskiey winszuiąc, że Wárásdyn wźięty, niż smućić się gdy Pan Bog Crześćianom dał zwyćięstwo, niż Pasquilami y urągániem Pokoy Cesárzá Iego Mości z Turki vczyniony diffamowáć. LubJMan 131.

– Poselstwádo Kozakow pod różnemi pretextámi iákie posełano. LubJMan 26.

– A Ze Vrodzenie cnoty, zasługi, káżdego y Przodkow iego te są, ktore sobie káżda potomność ná przykład bráć, y nánich się wspieráć czásow trudnych zwykłá, skromnie nieco y ia przypomnieć muszę, pod rozsądek káżdego czytáiącego puszczáiąc, ieślim ták wielą moich, y Przodkow tudźiesz wspárty meritis, miał o táką przy niewinnośći krzywdę przychodźiź, y o táką w Wolney Rzeczypospolitey oppressią. LubJMan 4.

– Sługi moie, ktorem posyłał przed sobą dla sporządzenia gospod, y potrzeb, pod Wárty brano, do Miástá y mieyscá gdzie kołowáli, niepuszczano. LubJMan 58.

– Bo iáko záwsze łáski, miłosći, poufáłośći, ktorą miałem między Szláchtą, Bráćią; tudźiesz, y tych ktore od Páná Bogá mam fortun, tenże Dwor zazdrośćił mi, ták wywieráiąc ná mię czego y piekło wywrzeć więcey niemoże, y tego niechćiał zápomnieć, że w tymże położył Mándaćie. LubJMan 121.

– Niepowątpiewam ia że Wm. M. M. Pan do tych czynow, ktore w swoiey pámięći pozna záchowa potomność, przydasz y tę coronidem, że w ták strásznym odmęćie salwuiesz y záchowasz Oyczyznę. LubJMan 87.

– Co o Ciechánskiego, wszák w Szkatule poznáydowano proditoria scriptá, y ná gárdło był osądzony. LubJMan 74.

– ázasz nieposzły moie Chorągwie, y niebyły we wszytkich okázyách gromádno, y odważnie Inne záś czemu pozwijáli, rzekę robora virorum, sámo Woyská czoło, Szláchtę zacną, ośiádłą, y Oyczyznę swoię miłuiącą. LubJMan 107.

– Práwda, żesmy przez ták długi czas w poprzysiężonym zostawáli Związku, co się po części nie ták z chęci iáko z musu stáć musiáło [...]. LubJMan 100.

– Táki obyczay we Fráncyey ludzi wielkich, y godnością fortuną Znácznych Znosić, ná Zmyślawszy ná nich, y vprZądszy sobie rożne suspicye, to Z niemi do Bástiliey, to ich przez zdrádę y gwałt zprzątáć. LubJMan 83.

– W ten czas z iedną Chorągwią przychodzić na disgusty y affronty niegodziło się. LubJMan 67.

– Ieżeli ci Kawalerowie zacni y zasłużeni mieli prziyśdź na tak wielki affront? czy nie nalezało raczey zatrzymać Chorągiew Vsarską Syna mego Starosty Spiskiego. LubJMan 103.

– Ná Seymie 1643, ná ktorym wdzięczność ták sławnemu y zwyciężnemu Pánu zá mego ná ten czás stáwáłá Marszałkowánia, nie bez mego stáránia y osobliwego przyłożenia się stánęła, [...] poróżnić mi się przyszło. LubJMan 7.

– Drugi vspokoienia sposob, cokolwiek ná Commissiey stáło się exorbitánciy, ponieważ inquirowáć o to, byłoby niezgod y rozruchow przymnożyć, dla dobrá pospolitego dać temu pokoy, y nieszukáć nágány y zemsty z tych co wykroczyli, ráczey pokoy y bespieczeństwo vpátrowáć... LubJMan 115.

– Ze ták szczerze piszę, nierácz się obrazáć, bo mię iuż do tego biedá przymusza, że Wm. M. M. Pan niechcesz się zemną widźieć, á mogłoby to bydź bárzo dobrze... LubJMan 71.

– [Poprzysięgam] iákom o to expostulował [...] Ze słuszniey y przynależyciey, áby P.Czárniecki przy Hetmánie wielkim zostawał. LubJMan 67.

– Námawiono Wysockiego Towárzyszá Iego Mści Páná Woiewody Brácłáwskiego, y Zaleskiego iákiegoś, áby do mnie ná służbę przystał, y iákimkolwiek sposobem, zdrádą, ábo trucizną zniosł mię, czego authentyczny document ręką iego pisány produkowáć, ále y iego samego Rzeczyposp: stáwić gotowem. LubJMan 45.

– Snadź to tego, ábo tych sámych concept, ktorzy powziąwszy raz odium ná mię, y opánowawszy kierowne y do wierzenia pochopne I.K. Mości serce, chcieli mię iáko rożnymi sposobámi, ták y pismámi bezecnemi o niełáskę I.K.M. przywieść. LubJMan 83.

– [...] vczyniłem iáko Generał MáłoPolski, vczyniłem to, co mi należáło, y przyzwoito było, że zwyczáiu od wszytkich Hetmánow práctikowánego, ostrzegáiąc Obywátelow, áby bespieczeństwu swemu y Domow swoich zábiegáli, áby Zony, Dźieći, sprzęty Domowe, do Fortec, y mieysc bespiecznych vmkneli. LubJMan 123.

– Ani żadnym ktoreby do Wm. M. M. Pánow przychodzić miáły, opácznym, dáwaycie się wzruszáć rumorom, co się tych czásow bárzo zágęściło. LubJMan 94.

– Wielmożny Moy Dobrodzieiu. Że się vprzykrzam częstym pisániem rostropnego Wm.M.M. Pána może to nie obrázić, gdyż to czynię áby támtá zacna Osoba mogłá bez roztárgnienia zostawać, y Wm. M. Pan iey łásce. LubJMan 69.

– Tám dopiero (co istotnym pismem ktore u Krolowey iest wschowániu, pokázáć submittuię się) począłem iuż wątpić y postrzegáć, kiedy zá Głowę y rządczyną Zwiąsku nászego powszechnego Krolową położoną przeczytałem (...). LubJMan 25.

– [...] w Wolney záprawdę zrodziłem się Rzeczyposp[olitej]: w ktorey zmusu nikt nic czynić niepowinien [...]. LubJMan 77.

– Atoż to są świadectwa dowodne, rzetelne, nád Słońce iáśnieysze. LubJMan 135.

– Mam słuszną, ma y Oyczyzná zemną, bo iey stan wzruszony, zmieszány, zdeptány. LubJMan 156.

– Ze się im to nie vdáło, áni, Bog, Cnoty y niewinności obrońca, dał mię pożyć nieprzyiaciołom moim, y ręką dobrotliwą wspárł przeciwko ták wielkim y ledwie słychánym następom [...]. LubJMan 44-45.

– Znáć żem chodził cáłym starániem, áby się był tenże Związek skończył coprędzey. LubJMan 102.

– y niemi lżyć poczćiwych, będźie chćiáłá pozorem Májestátu z fałszowáną niecnotę swoię, y niespráwiedliwość, pokryć y zátłumić niewinnośći sukienką, ále to kolory wszytko, y w slowách piękne, w sámey rzeczy pozno będźie. LubJMan 157.

– List drugi K.I.Mći w ktorym dziękuie Pánu Marszałkowi zá oderwánie Woyská Polskiego od Szwedow. LubJMan 11 marg.

– Bo mi nieprzyiaciele szyli boty, áby mię zgłádzić, ábo w drodze, ábo w bitwie, ábo w tumulcie. LubJMan 103marg.

– To iáko iest Tyrańska rzecz, niech káżdy osądzi, gdy z myśli iuż spráwowáć się każą. Niedostáie ieszcze, żeby oto co się komu śni, y tym podobne imaginaria mándátámi nákrywano. LubJMan 89.

– Y tá to iest iedyna skáła, o ktorą się rozbiły wszytkie moie ku Oyczyznie oraz Pánu zasługi, żem nie ták nierozmyślnie, áni ták niesłusznymi (iáko potrzebowano) środkámi ná nię pozwolić chciał. Zem głosow wolnych, ná Seymikách gwalcić [!] niedopuścił. Zem ná kędzierzáwe czupryny Senatorskie żeláznych grzebieni nie wołał. Zem ná Posłow przy Oyczyznie stawáiących száblą nie trzáskał. LubJMan 15.

– EXpostuluiesz Wm. M. M. Pan zemną, iákobym się miał vćiążliwie do spráwy Wm. M. M. Páná przyłożyć [...]. LubJMan 136.

– Ani się tego zápieram, że iáko mię wola Boża y łáská I.K.Mći, ná pierwszym mieć Vrzędźie chćiáłá, ták między pierwszymi byłem, ktorzy ták rádźić o Rzeczyposp: y nástępuiącym niebespieczeństwom vczęsną zábiegáć obrádą, rozumieli [...]. LubJMan 17-18.

– To, coś Wm. M. M. Pan referował Krolowey Iey Mśći, niewątpiłem że miáło bydź vráźliwie przyięto, ále nie z tey ktorą mi Wm. piszesz, rácyey. LubJMan 40.

– Czyto iuż, y vnas w Polszcze Tyberyana tempora, że nie wolno pisáć, nie wolno posłáć, nie wolno wszędzie, ále ná koniec y w Domu mowić? Iest záprawdę pożáłowáć czego, y wolnie Vrodzoney Szlachty vmysłom westchnąć, żesmy tych doczekali czásow. LubJMan 122.

– Niech tedy vważy káżdy, ieżeli słusznie ná delátią iednego infamisá condemnowány iestem, zktoremi kiedy áni conversowáć godzi się wedle Práwá, coz więcey miáło mu się godzić, ná moię, Bogu, Oyczyznie, y Swiátu wiádomą niewinność, z niezbożną porywáć delátią. LubJMan 153.

– Wszem wobec y każdemu z osobná, teráznieyszego y na potym będącego wieku ludziom czyniémy wiádomo tą nászą y Bráciey w Domu pozostáłych imieniem, I.K. Mości Pánem nászym Miłościwym y cáłą Rzecząpospolitą vczynioną Mánifestácyą. LubJMan 116.

– A żeby wiádomo iáśniey było to, co piszę, kilká tu niżey kłádę listow pisánych. LubJMan 91.

– [Stanisław Lubomirski] z łaski Bożey nie záwiodł Oyczyzny, dał odpor ciężkiey, y ledwie kiedy widziáney ábo słyszáney Nieprzyiácielá onego mocy [...]. LubJMan 5-6.

– [...] niech mi Iego Krolewska Mość [...] każe w oczách Rzeczyposp[olitej] ná Seymie spráwić się [...] wszytkie moie tám widzieć będzie vsiłowánia, niewinszy cel tylko do przysługi Páná y Oyczyzny obracane [...]. LubJMan 115.

– Widzieć z samego teraz skutku, iáko moię przez Páná Sobieskiego, Chorążego Koronnego smakowano Woysku ruinę […]. LubJMan 76.

– Powrócił moy Ksiądz Silnicki, od Wm.M.M. Páná, cùm contestatione Bráterskiey Wm.M.M. Páná Vprzeymości, y z listem, ná ktory respons, czásowi wolnieyszemu puszcząm w reserwę. LubJMan 87.

– Niech Elekcya Krolá będzie wolna, ták, żeby ze wszystkich Koronnych Senatorow, Consiliarzow, Przełożonych, Baronow, Żołnierzow, Szláchty, ktorykolwiek ná Seymie Elekciynym przytomny bedzie, wolnym káżdego zezwoleniem, y wolną wolą nowy Krol obierány był, y denuntiowány. LubJMan 57.

– Tegoż Stanu [szlacheckiego] naywiększa w wolnym głosie Praerogátywá, że iáko wolnym głosem Páná sobie obiera, wolnym głosem ná wszystko zezwala, ták mimo głos iego wolny nic stánowiono bydź nie może. LubJMan 2-3.

– [...] w Wolney záprawdę zrodziłem się Rzeczyposp[olitej]: w ktorey zmusu nikt nic czynić niepowinien [...]. LubJMan 77.

– KROL PAN, iáko wolnie obrány, iáko obowiązány Práwy, iáko ná tychże Praw dotrzymánie obligowany przysięgą, bez czego y Pánemby bydź nie mogł; ták przestrzegáć powinien, áby wniczym tymże nie vbliżył Práwom [...]. LubJMan 1.

– Czyto iuż, y vnas w Polszcze Tyberyana tempora, że nie wolno pisáć, nie wolno posłáć, nie wolno wszędzie, ále ná koniec y w Domu mowić? Iest záprawdę pożáłowáć czego, y wolnie Vrodzoney Szlachty vmysłom westchnąć, żesmy tych doczekali czásow. LubJMan 122.

– Czemuż nie crimen [...] a Alámodą wprowádzone do Polski tituły, ktore są Ouyczyznie szkodliwe, [...] ktore wolność , y rowność z Izby Poselskiey wyciskáią, ktore pensiami Panow postronnych tuczą się, nadymáią się, y bogácieią. LubJMan 125.

– Pátrzyć Pieczętarz powinien żeby nic Práwu przeciwnego, Wolnościom, Szláchcie ciężkiego y bezpráwnego niewychodziło. LubJMan 65.

– Nienáwidział ábowiem nikczemnego ná Dworze swym pochlebstwá; á wolności Poddánych swoich nie miał sobie podeyrzáney: wiedząc, że to Polityczne báłwochwálstwo, ktore Krolá od Rzeczypospolitey rozdziela, niecnotá iest. LubJMan 7.

– Iáko w ták wielką w padłem niełáskę W.K. Mości, że tego, ktoregoś wyniosł, vpuszczasz, ktoregoś stworzył niszczysz, y ktorego niedawno vczyniłeś widokiem łáski, teraz przykłádem wystáwiasz gniewu y niełáski, áni wiem, áni się bádáć smiem. LubJMan 141-142.

– Niech nie wspominam Węgierskiey skończoney woyny, Prus recuperowánych, Moskiewskich Woysk pod nogi Páńskie poddánych, Kozakow woyną y Tráctatámi uspokoionych, bo tego nayiádowitsza zazdrość ubliżyć mi nie może. LubJMan 13.

– Niech nie wspomnię, iáko I.K.Mość pod Iáworowem vsty swemi słucháć mię Woysku, iákoby nie Hetmáná ále zdraycę iákiego, zákazał, iáko chcącego mię wedle powinności przyśdź do boku swego, práwie prohibuit. LubJMan 49.

– Niewstyd mię zá to, y przyznawam się do tego, żem K.I.Mści od Rad gwałtownych odwodził, iże rádziłem, nieporywáć się do nowych záciągów, / dáleko bárziey, aby Tátárow niezáciągáć. LubJMan 60-61.

– Hetman przestrzegáć ma, żeby potentia Woysk Rzeczyposp: nie ná prywatnego Szláchcicá, dopieroż ná Rzeczposp: záżywána, ale ná obronę od Nieprzyiacioł byłá: żeby wolnego głosu mocą nieprzyciskáć, żeby pod czás Elekcyey, dźwięk Bębnow, Trąmb, Gwárdiy, nie zágłuszał wolnego głosu Szláchty, w obierániu Páná, y Przywileiu niepozwolić tego, kto się niezda, nie zátłumiał, y dla tego dwoch Hetmánow Rzeczposp: postánowiłá, nie Generałow iáko ich ták wiele obyczay iest obcym miewáć Narodom, áby nie do wielu (z ktorychby się niektorzy zá Krolem bárziey, mniey dbáiąc o Rzeczposp: skłonili) ále do dwoch z cnoty, wiáry, y doświádczenia obránych tá władza y straż ták potrzebna należáłá. LubJMan 65.

– Nie bez tego, że też złośliwość będzie chciáłá, y ten moy znowu zbijáć pismem iákiem Mánifest, boć to zabáwy iey, vstáwicznie pisáć Pásquile, y niemi lżyć poczciwych, będzie chciáłá pozorem Májestátu z fałszowáną niecnotę swoię, y niespráwiedliwość, pokryć y zátłumić niewinności sukienką, ále to kolory wszytko, y w słowách piękne, w sámey rzeczy pozno będzie. LubJMan 157.

– Nie o kogoć bárziey idzie, tylko o Wolności Oyczyste, tylko o Stan Szláchecki, ktorego głos wolny, y iego Praerogátiwá, wszytkim ná Swiecie rownáiąca się praerogátiwom zátłumiona, bo tym sposobem, iáko się w tey moiey stáło Spráwie, Izbá Poselska iuż zniesiona. LubJMan 154.

– Z tąd wyniknęły wszytkie te nieszczęśliwości, ktore teraz Spráwiedliwość y Wolność zpodziwieniem świátá zdeptáły. LubJMan 14-15.

– [...] świátu wiádoma iest wszytkiemu tá to oppresya moiá, á wemnie wzruszenie, y z deptánie Oyczystey wolności y powági. LubJMan 4.

– [...] Ambitia, ktora przez Wolności y spráwiedliwości zdeptánie, przez wywrot Stanu Rzeczyposp: swego dopina. LubJMan 41.

– Mam słuszną, ma y Oyczyzná zemną, bo iey Stan wzruszony, zmieszány, zdeptány. LubJMan 156.

– Ná tey tedy niewinności, y niepoślákowáney nigdy wniczym Cnoty moiey obronę, ná ukazánie wielkiey krzywdy y oppressiey moiey ná dowiedzienie obáloney zemną oraz wolności Rzeczypospolitey zdeptánego Stanu Szlácheckiego, zniesioney naywiekszey iego prerogátywy, głosu wolnego, ten to Manifest podáię. LubJMan 4.

– [...] niemiáłá mieyscá vniżona, y zdeptána Rzeczyposp: powagá, podobno dla tego, że ták żáwsze będzie trzebá czynić, y w tey klubie trzymáć Oyczyznę. LubJMan 154-155.

– Nietrzebá ponere rumores ante salutem, ále wszytkę w tym rad swoich zásadzáć moc należy vważywszy, iż Rzeczposp: tylą przeciwnościámi zmordowána, co może dáie, á Zátym nád to co może wycisnąć więcey ná niey niepodobna: ábyście pożądáną (iáko iest concludowano w naypierwszym Wolborskim Tráctacie, y co z obopolnemi potwierdzono iest przysięgámi) chcieli z nią vczynić zgodę. LubJMan 94-95.

– Czemuż nie crimen [...] a Alámodą wprowádzone do Polski tituły, ktore są Ouyczyznie szkodliwe, [...] ktore wolność , y rowność z Izby Poselskiey wyciskáią, ktore pensiami Panow postronnych tuczą się, nadymáią się, y bogácieią. LubJMan 125.

– [Piestrzecki] Widział się y z Iego Mścią Pánem Poznáńskim, y z wielą, bo w Poznániu chorował niedziel kilká, y owszem miałem ztąd żal słusznie, że mi to zá występek máią, żem go tám posyłał. LubJMan 40.

– Tá sławá należy, y przez wszytkę potomność należeć będzie Wm. M. M. Pánu, ktory táką żárliwością, y pilnością chodzisz koło tego, ábyś utrapioną Oyczyznę z tego upadku, w ktory w pádłá, y z tego Iárzmá, w ktore się dla nie cnoty Zápámiętáłych Synow swoich záprzęgłá, wyrwał. LubJMan 13.