– Iák dym zniknął: ták on cień leśnego bydłá Y gádzin [straszydeł czarta]. DamKuligKról 279.

– Ieden Anyoł nád pewną gromadą obrány Anyołow zá stárszego, Lucifer názwány, Niemáiąc żadney sobie z przyrodzenia złości Dáney od Bogá, ale stworzony w śliczności Będący do wszelkich Cnot, przyszedł dobrowolnie Do tey śmiáłości, y ták wyniosł się swawolnie, Ze powstał przeciw Bogu y konfederatem Boskim został, chcąc Mu bydz rownym dumą brátem. Z tey przyczyny z ordynku swego rugowány, Y z łaśki [!] y z godności iest ábdánkowány: [...]. DamKuligKról 42.

– [Złych Bóg] precz bez respektu Ableguie od Swego wdzięcznego konspektu. DamKuligKról 58.

– Ten twoj Akt wspaniały Wyświadczony po Pańsku mnie, godzien swey chwały, Ześ oczu twych na podłe szaty niezasłonił. DamKuligKról 37.

– Niedługo szydzić Adwersarzow stroná Będzie z bogow mych. DamKuligKról 180.

– Ponieważ niedawnoś rzekł, że Aphrá pozycie Niemoże bydź vboszsze nád twych braci bycie; Dopiero bogátemi záś tych, mnie vbogiem Náżywasz, ktory iáko szczodry Tytus, mnogiem, Opływáiąc dostátkiem, mogę czynić hoyne Codżień dáry moiemu stanowi przystoyne. DamKuligKról 132.

– Inny raz też Aquilo powstawa północny, ku południu pędzi. DamKuligKról 199.

– I wczásy mieli [pustelnicy] zánic, y wszelkie wygody [...] leśnemi ziołkámi, Twárdem z chlebá sucharem [...] Wiodąc byt, mieli to miast, żyrownych bażántow, A wodę piiąc, z krynic, miasto Alekántow. DamKuligKról 87.

– Ieśli prawdziwy Był proceder, Bogámi nie są, ktorych dziwy Tákie są opisáne; ieśli záś powieści Allegoryczne, tedy są te baiek wieści. DamKuligKról 207.

– Kray vstawicznem płaczem y threnmi zapchany Szatanu, y Aniołom iego zgotowany. DamKuligKról 104.

– Wszyscy zaś, ktorym weszło w słuch o Iozaphata Zyciu Anielskim [...] Y to, gdy o miłości gorącey słyszeli Iego przeciwko Bogu, w podziwieniu mieli. DamKuligKról 297.

– Niewiasty, chcąc mu [Jozafatowi] gwałtem wziąć czystość ślubowną, Dawały do nierządu ansę powierzchowną. DamKuligKról 224.

– Pokazany idąc w gorę Tytan złoty Od ciemnych Antypodow. DamKuligKról 131.

– Raz nam świeci [słońce] drugi kroć zaś Antypodom. DamKuligKról 200.

– Potym go do niektorych Kapłanow posyła [...] aby przyniosł Apparata Do Mszy przynależyte. DamKuligKról 288.

– Owdzie pod gáiem smukłym Faunus wygolony z Przybránemi Dryády śpiewa, skacze, kleszcze Rękomá: tu Apollo rythmy składa wieszcze. DamKuligKról 28.

– [Bogowie greccy] Architektami wszelkiey nieprawości, Y Mistrzami pierwszemi wszytkich byli złości. DamKuligKról 201.

– Świadom iest Pisma arcydoktor złości [czart]. DamKuligKról 230.

– Na mieysce ich będzie roztropność stawiona sprawiedliwością sądow prawych opatrzona, Jako w Areopagu. DamKuligKról 7.

– Także z mądrych magistrow naszych mąż wsławiony Nauką [Barlaam], iako z iakiey wysokiey ambony Też pieśń z Arfistą Pańskiem, gra. DamKuligKról 108.

– Ktoryż Arythmetyk świadomy rachuby Może zliczyć złe świata pełne bied, y zguby? DamKuligKról 12.

– Te [przydatki] są odmiennym drukiem abo z asteryskami ad margines. DamKuligKról 5 nlb..

– Boś Ty nie iest Barlaam, on moy Mistrz kochany, Aleś Astrolog biegły Nachor mianowany. DamKuligKról 211.

– W Państwie po Krolu w pierwszem był honorze [Araches], A miał z Astrologiey w głowie gorne zorze Policzone. DamKuligKról 160.

– Abyś się, na tem rostąc fundamencie, mnożył, Y krzewił w cnoty święte, a był Chrystusowem Do vtarczki na zawsze athletą gotowem. DamKuligKról 141.

– Ammonius miał osła niemego Za auditora świeckiey mądrości pilnego. DamKuligKról 37.

– Duchowny moy Oycze, y Authorze drogi Wszelkich dobr, chcesz wędrować na zakonne progi. DamKuligKról 152.

– Powiadał [...] Także o mieyscu onym w przeklętym Awernie, Gdzie vpał wieczny trapić będzie złych mizernie. DamKuligKról 261.

– Odpráwuiąc zábáwy pilne, y bez chlebá, Y bez Bachá zostawam gdy tego potrzebá? DamKuligKról 183.

– Niemiałeś vbránego rozumu w doyrzáłe Baczenie, áleś prawie iáko dziecię małe Vwierzył chytrym słowom szálbierzow zdradliwych. DamKuligKról 171.

– Tákże dochodzi [mowa Boska] duchá táiemney wnętrzności, Y bádáczem iest myśli, y serca skrytości. DamKuligKról 65.

– Z wielką álbowiem pracą bádałem się o tem, Y ták szukałem tego [co jest na świecie najpotrzebniejsze] z krwáwem niemal potem. DamKuligKról 184.

– Czemu opák gadasz, gdy się mie o tem, co zwiodł Krolewicá, badasz? DamKuligKról 162.

– Ieśli prawdziwy Był proceder, Bogámi nie są, ktorych dziwy Takie są opisáne; ieśli záś powieści Allegoryczne, tedy są te baiek wieści. DamKuligKról 207.

– Gdy záś Pháráo z woyskiem gonił Lud wybrány Zalały go y z woyskiem dzdzyste wod báłwány. DamKuligKról 46.

– Bałwochwálcy głupi do owego Są podobni w swem głupstwie głupiego ptászniká [który lowi ptaki]. DamKuligKról 68.

– Ktory kray [India] z nierządu Báłwochwálstwa z dawnych lat sprośnie prżedtym słynął. DamKuligKról 1.

– Bog rozgniewány Złorzeczne wydał Bando, áby wymázány Był Potopem Swiát wszytek. DamKuligKról 43.

– Miásto Aniołow, imię diabłow otrzymáli [upadli aniołowie]: [...] záczym y ci, Wytrąbieni są z Boskiey czci, iáko bandyci. DamKuligKról 43.

– Y ktory był cáłego świátá známienitem Pánem, sstał się wygnáńcem, mizernym bánitem. DamKuligKról 10.

– Przeszedł [Jozafat] do kráiu żywych, gdzie bánkietuiących Dzwięk, kędy iest mieszkánie wspoł się ráduiących. DamKuligKról 296.

– Bárány kosmátemi miał [czarnoksiężnik Theudas] grzbiet swoy do kostek przybrány. DamKuligKról 218.

– Ręce, y nogi obie bartą poobcinać [król rozkazał]. DamKuligKról 168.

– Iak wieprz wzwyczaiony Lega w błocie; tak grzesznik w grzechu zanurzony [...] Niechce powstać do Boga z występków barłogu. DamKuligKról 143.

– Ieśli wásze złości [...] będą iák robak czerwone, Iáko báwełná czysta będą wybielone. DamKuligKról 248.

– Áni my báwełny Pieszczoney záżywamy, ále ostre z wełny włosiennice nosimy, tákże vrobiony Zgrubego habit sukná. DamKuligKról 129.

– Duszne mu [Nachorowi] zdrowie tak zostawił [Królewicz], Ze go więcey paroxyzm rospaczy niebawił. DamKuligKról 214.

– [Mnisi pustelnicy] leśnemi ziołkami, Twárdem z chlebá suchárem y z drzewá iábłkámi, Wiodąc byt, mieli to miast, żyrownych báżántow, A wodę piiąc, z krynic, miasto Alękántow. DamKuligKról 87.

– Po Zmiiách zá pomocą chodzić Chrystusową, Tákże po Bázyliszkách będę nogą zdrową. DamKuligKról 279.

– Nákoniec słodkiego Miodu bombel, roskoszy znáczy świátá tego... DamKuligKról 95.

– Mowę twą dla dawney mey ku tobie miłości Znoszę, y niekarzę twey bespieczney śmiałości. DamKuligKról 13.

– A to dla tey przyczyny osobliwie, święty Młodzian ták postępował, áby czárt przeklęty Niezástał duszy iego prożney, y bezbronney. DamKuligKról 226.

– A drudzy, ktorzy srogich mąk cierpieć nie śmieli, Hołdowáć bezecnemu rozkazu woleli. DamKuligKról 5.

– Tá bowiem Pustynia [na której Jozafat szukał Barlaama] poniekąd bezwodna, Niebyłá ku iedzeniu w zgodne ziołká płodna. DamKuligKról 280.

– [...] przez wiele trudow y biad nam do Niebá Gdzie iest Krolestwo wieczne wędrować potrzebá [...]. DamKuligKról 85.

– Záczym [kiedy człowiek po przyjęciu chrztu wraca do starych grzechów] bywáią poślednie Gorsze biády człowieká, á niż były przednie. DamKuligKról 75.

– Dwoch się ná Krolewicá wzrok mężow nágodzi, Ieden sprosnym ná twarzy trądem záráżony, A drugi był ślepotą ciemną skáleczony [...] Odpowiedzą [słudzy], że te są ná człowieká biedy, Często przypadáiące z humorow złych, ktore z máteryey skażoney czyniom ludziom chore Ciáłá. DamKuligKról 29.

– Lecz ktoryż Arythmetyk świádomy ráchuby Może zliczyć złe świátá pełne bied, y zguby? DamKuligKról 12.

– Bo mu [królewiczowi] dobrą przerywał mysl dyskurs słyszány Od Mágistrá o nędzy, y biádach wydány. DamKuligKról 28.

– [Syn marnotrawny] przystał do iednego służyć Gospodarza stron onych, kędy cięszkiey vżyć Musiał biády: bowiem go páść gnał wieprze w pole. DamKuligKról 80.

– Ktorym [pannom] [...] Cerusy, y bielidłká trześnie bursztynowe po vszách [...] wdzięczności więcey przydawáły. DamKuligKról .

– Tobie zásię należy, ábyś przepasáne Máiąc biodrá myśli twey, ták się pokázował Swiętem iák on iest święty, Ktory cię wokował. DamKuligKról 147.

– Był człowiek bogáty Ktory siebie przybierał codzień w drogie száty w purpurę y w bisiory. DamKuligKról 63.

– Zmiie zásię cztery, są cztery elementá, Z ktorych, káżdego z nas, iest mássá ciáłá wzięnta. Te poki z sobą w godzie, poty człowiek zdrowy, A skoro bitwę w zniecą, kres życia gotowy. DamKuligKról 95.

– Wielce záś od przeklętych duchow nágábány Pokusámi y częstą bywał turbowány bitwą [Józafat]. DamKuligKról 280.

– Raz od smutku był blády [Abener], drugi raz czerwony Wściekłem gniewu ránkorem wewnątrz rospalony. DamKuligKról 160.

– [...] blády goniec Z dekretu Rządcy niebá przymknie zycia koniec [...] [śmierć]. DamKuligKról 98.

– Były też w tymże polu krzesłá postáwione, I złotem, y kámieńmi pięknie ozdobione Drogiemi, ktore z siebie iásny blásk ciskáły. DamKuligKról 231-232.

– Obrotem cyrklá zrobił [czarnoksiężnik] cháráktery wkoło, Po ktorych y tám, y sám bosą trzykroć deptał Nogą, á depcząc, rymy niezbádáne szeptał: Ktorego bluźnierskiemi słowy wywołáni Zli duchowie ná świátło z poziemney odchłáni Pokazáli się rożno: ow Sphingiem, á drugi Meduzą... DamKuligKról 218.

– Ey czás porzucić mylnym bogom czynic śluby, A práwemu wyrządzáć Bogu pokłon luby Bo aczkolwiekeś grzeszył wszytek czas przed Bogiem, Gdyś go ták wiele rázy bluznierstwem lzył srogiem, [...] Iednák w nieogárnioney ku grzesznym miłości Iego, nietracę zwykłey bynaymniey dufności, Ze cie, gdy się náwrocisz, do swoiey przypuści Łáski... DamKuligKról 179.

– Tę wnoszę Mą prośbę: błágay zá mną Bogá naywyszszego. DamKuligKról 287.

– Potym Boski Máiestat błaga [Józafat] za Kápłáński Stan modlitwą. DamKuligKról 270.

– [Józafata] Włosiennicá Ostra wsławiłá, nie miękkie błáwaty. DamKuligKról ded. I.

– [...] słudzy Iedni pięknie przybráni stali, w kupie drudzy Wychodzili z pokoiow, iedni w drogich szátách, Ci w lámách rożnych, insi w Syriyskich bławatách. DamKuligKról 28.

– Miesiąc [...] od punktu do punktu bez błędu przechodzi, Rospuszczáiąc po ziemi swych promieni końce Ludziom ná pomoc. DamKuligKról 200.

– Z tąd tu z odległych krain przybyłem dla tego, Abym cię wyprowádził z błędu pogáńskiego. DamKuligKról 72.

– Krol wzruszony Większą cholerą, bárziey Zakon prześládowáć Począł, á báłwochwálcow w znácznieyszey czci chowáć [...] Gdy záś Krol w tákim błędzie, y vporze chodzi, Syn mu się komplexyey ozdobney vrodzi. DamKuligKról 13.

– A po długiey dispucie będzie zwyciężony Od nas árgumentámi, płákáć ná to będzie, Ze ták długo wiodł zywot w Chrześciańskiem błędzie [Nachor]. DamKuligKról 161.

– Błágay zá mną Bogá naywyszszego, Abym po twym odeściu z tąd, y dniá iednego W tey Pustyni niebłądził, y w nędznym żywocie Więcey niepielgrzymował przy tákim kłopocie. DamKuligKról 287.

– Wszytkie záś inne błądzą w swey Wierze Národy, Y sobie zgubę knuią. DamKuligKról 209.

– Gdy plugástwem ten sądzisz Stan, zdami się, że bárdzo przeciw prawdzie błądzisz. DamKuligKról 228.

– [W królestwie Józafata] Pogańskiego Obrzędu wywrácáno błędne Synágogi, A skárby, ktore były ná fałszywe Bogi Od Pogan zgromádzone, z Meszkit odbieráno, Zaś miast onych Kościoły Páńskie budowáno. DamKuligKról 253.

– Krolewic prágnął, áby ktokolwiek życzliwy Podał rękę w ciemnościách błędnych będącemu. DamKuligKról 31.

– Wyiezdza [królewicz] tedy stroyno, w tym, gdy ná szeroki Błoń wyiedzie, wesołe obaczy widoki. DamKuligKról 28.

– Powiedz, iáko pámiątkę zostawili godną [pogańscy filozofowie, mędrcy i retorzy]? Cobyś w nich miał pochwalić? chibá czci niegodną Wszelką szpetnośc, y głupstwo, y naukę prozną Ktorą swych pokrywáli niecnot sprosność rozną, Aby pod krzyształowym mogło błoto lodem Bydź vtáione, brzydkim zaráżone smrodem. DamKuligKról 245.

– Dość masz, iák mniemam, ná tem, Ażebyś w swiátowe był dostátki bogátem, Ktore są rowne błotu. DamKuligKról 167.

– Był [Królewicz] podobny bogaczu onemu Po vtrácie drogiego skárbu stęsknionemu, Ktory w szukániu iego wszytek zánurzony. DamKuligKról 32.

– [...] ten, ktory Niepodlega boleściom żadnym z swey Nátury, Cierpiał męki, áby nas wolnemi vczynił Od występkow, lub sam nic nigdy nie záwinił. DamKuligKról 286.

– Z tákowey powieści [że nie ma w państwie człowieka, który mógłby mu opowiedzieć o wierze chrześcijańskiej] Więcey przydał Krolewic do smutku boleści sobie. DamKuligKról 32.

– Grzechy sprosne y występki [...] przeciw Bogu bunt podnieśli, Y rokosz. DamKuligKról 44.

– Gymnozophistowie Zgromadzili się też tám, y Bonzyuszowie Z Prowincyy rozmáitych Indiyskiego Páństwá. DamKuligKról 191.

– Żeby codzienne o tym były gadki, Iák świát przyiemne w sobie zawiera dostátki, [...] áby z młodu serce vgłaskáne Młodziencá chytrą mową w gnusnościách butwiáło. DamKuligKról 15.

– [W królestwie Józafata] Pogańskiego Obrzędu wywrácáno błędne Synágogi, A skárby, ktore były ná fałszywe Bogi Od Pogan zgromádzone, z Meszkit odbieráno, Zaś miast onych Kościoły Páńskie budowáno. DamKuligKról 253.

– ...[Jezus] z własney dobroci bramę chciał zostáwić Otworzoną do Niebá tym, ktorzy popráwić Chcą życie... DamKuligKról 213.

– Nieday mi brnąć zá wolą ciáłá mego, ále Náucz mie pełnić wolą twą ku wieczney chwale. DamKuligKról 157.

– Szedł lud do Zboru orszákiem, Wziąwszy z sobą ofiáry dla niemych báłwánow Ten kozłá brodátego, ow parę báránow. DamKuligKról 14.

– Lubo ma [człowiek] wieści [o wierze] niechce bydź swemu posłuszny Szczęściu. ták siła brozdzi nieprzyiáciel duszny. DamKuligKról 113.

– Tedy przeprowádziwszy [Królewicza w jego widzeniu] te strászne osoby Przez mieyscá zámożyste w ták śliczne ozdoby, Przywiedli go do Miástá, w ktorym wielki świecił Splendor [...] Były kámienie drogie nieoszácowáne, Ktoremi y vlyce były brukowáne. Bászty narożne złote, y ogromne wieże Były, ktorych moc sámá niedobyta strzeże. DamKuligKról 232.

– Tedy przeprowádziwszy [Królewicza w jego widzeniu] te strászne osoby Przez mieyscá zámożyste w ták śliczne ozdoby, Przywiedli go do Miástá, w ktorym wielki świecił Splendor [...] Były kámienie drogie nieoszácowáne, Ktoremi y vlyce były brukowane. Bászty narożne złote, y ogromne wieże Były, ktorych moc sámá niedobyta strzeże.. DamKuligKról 232.

– Co budynku duszy Przez grzech z ciáłá krewkości słábego náruszy, Może bydź przez pokutę szczyrą nápráwiono. DamKuligKról 80.

– Cháldeyskiey [...] wieży, ktorą się zmieszáły Narody, budowniczych wnuku pozostáły! Zły stárcze! DamKuligKról 237.

– Trześnie bursztynowe Po vszách, y trzęsidłá po szyiách perłowe [...] wdzięczności więcey przydawáły [pannom]. DamKuligKról 223.

– [Wiara chrześcijańska] Głupim mądrością, pewnym iest choremu zdrowiem; Szátánom wielkim stráchem [...]. DamKuligKról 34.

– Iák dym zniknął: ták on cień leśnego bydłá Y gádzin [straszydeł czarta]. DamKuligKról 279.

– Krol tego był wiádom, że ci vtrapiony Dobrowolnie byt wiodą Bogu poślubiony. DamKuligKról 38.

– Wdzięczne Mirty, y Laury, Cedry, y Lybány, Y Cyprysy; y wszytkie drzewá niesłychány Zápách czynią. DamKuligKról 231.

– Rzecze Aráches: Pokaz nam iego mieszkánie. Odpowie mu Zakonnik ták ná to pytánie: Ieśli was zechce vyrzeć, sam się wam nágodzi, A nam się celi iego pokazáć niegodzi. DamKuligKról 163.

– Gdy z áppáratem do Mszy przywędrował [Jozafat], Bárláám ofiárę Mszy straszney celebrował. DamKuligKról 289.

– Wiem, że niegdy ták droga Kleopatry byłá Perła, że w iedney cenie z iey Páństwem chodziłá. DamKuligKról 34.

– A niesłáwę nikczemną w droższey chowasz cenie Nád sławę, nád bogáctwá, y nád dobre mienie. DamKuligKról 6.

– Tenże Księżyc, gdy ziemiá słoneczne promienie Zástąpi w centrze cieniem, západa w záćmienie. DamKuligKról 200.

– Dusza moiá byłá gwałtem oderwána Od Bogá; bo z chciwością iakąś wyuzdána Iako do centrum swego, do Bogá się bráłá. DamKuligKról 144.

– Rano zasię biegł [koziołek] nieustrzeżony, Y chadzał strzyąc trawę z kozkámi w gromádzie. DamKuligKról 131.

– Niewstydźicie się nędzni, ogniá piekielnego Stráwo! á do národu rowni Cháldeyskiego! Chwalić zá Bogi żywe, vmárłe báłwány. DamKuligKról 237.

– Ná tenże czás Imienin w Cháldeyskiem vczonych Ięzyku pod pięcdziesiąt mędrcow zgromádzonych Przyszło do Krolá. DamKuligKról 14.

– Słuchay złych zdrad przepáści, nád okropne cienie, Strásznieyszy! Bábilonu hárdego nasienie! Cháldeyskiey zásie wieży, ktorą się zmieszáły Narody, budowniczych wnuku pozostáły! Zły stárcze! DamKuligKról 236-237.

– Z wysokich Niebios hoyne dzdze wywodzi, A wilgotną wod kroplą dobrych, y złych chłodzi [Bóg]. DamKuligKról 77.

– Nie ták po długim czásie powrot mátki iście Chłopięciu wiele niesie pociech: ták twe przyście Przydáło mi wesela. DamKuligKról 37.

– Gdy człowiek prosty Grzeszy, siebie samego, á nie wszytkich chłosty Nábáwia. DamKuligKról 271.

– Ptástwo witáć ránne chłody Poczęło. DamKuligKról 28.

– Czart [...] rzuca ná serce me gęste pokus chmury, Abym niemogł kiedy wznieść oczu mych do gury. DamKuligKról 213.

– Słonce szeroki Swiát oświeca w dzień, lub go ćmią chmurne obłoki. DamKuligKról 15.

– Wiem, że niegdy ták droga Kleopatry byłá Perła, że w iedney cenie z iey Páństwem chodziłá. DamKuligKról 34.

– Gdy záś Krol w tákim błędzie, y vporze chodzi, Syn mu się komplexyey ozdobney vrodzi. DamKuligKról 13.

– Krol wzruszony Większą cholerą, bárziey Zakon prześládowáć Począł, á báłwochwálcow w znácznieyszey czci chowáć [...] Gdy záś Krol w tákim błędzie, y vporze chodzi, Syn mu się komplexyey ozdobney vrodzi. DamKuligKról 13.

– Słońce bowiem z potrzeby w koło świátá chodzi A przechodząc z punktu w punkt wschodzi, y záchodzi. DamKuligKról 200.

– Wprzod Słońce bieg swoy stráci, Wprzod swiát będzie nowy. A niż ia Krolu będę woli twey hołdowáł, Y w teyze niezbożności z tobą konwersowáł [...]. DamKuligKról 11.

– [...] Niemáło Mężow w wierze sstáło się chwieiących, A drudzy, ktorzy srogich mąk cierpieć nie śmieli, Hołdowáć bezecnemu roskazu woleli [...]. DamKuligKról 5.

– A po długiey dispucie będzie zwyciężony Od nas árgumentámi, płákáć ná to będzie, Ze ták długo wiodł zywot w Chrześciańskiem błędzie [Nachor]. DamKuligKról 161.

– Bo gdy miał vmor Páński, á vmysł wspániáły, Nie sczyptem, ále garśćią skarb dla wieczney chwały Sypał vbogim, áby, gdy czás zámierzony Przyydźie świátu, a termin płáty náznáczony, Odebrał obiecáną zápłátę stokrotnie, Zá iáłmuznę vbogim wydáną ochotnie. DamKuligKról 256.

– Lat czterdziestu pięć [...] mam zrachowany Regestr w głowie. DamKuligKról 126.

– Synu moy życzliwy, Proszę, ábyś pamiętał ná moy włos szędziwy, A czyniąc dość prośbie mey chciał iść do meszkity wspoł zemną oddáć pokłon Bogu należyty [...]. DamKuligKról 182.

– Ieśli wásze złości [...] będą iák robak czerwone, Iáko báwełná czysta będą wybielone. DamKuligKról 248.

– Iák Cię mam błogosłáwić, iákieć mam dáć dzięki, A naprzod Bogu memu, ktoregom iest ręki Mocą przez Cię rátowan [...]. DamKuligKról 265.

– Radbym przebiegł w momencie zá záwárte mury, Albo Dedalowemi wymknął się z ich piory. DamKuligKról 27.

– Dedykácya Kościoła zdawná. DamKuligKról 253 marg.

– [...] teráźnieyszy czás ná pracą dány, A przyszły iest ná płátę determinowány. DamKuligKról 56.

– Y znowu gdźieś tak: Lepsza żyć w Małżeństwie, A niż palić się. DamKuligKról 228.

– Tedy ludzi świátowych tá doczesność krotká Iest ná máły czás bárzo iákaś roskosz słodka [...]. DamKuligKról 92.

– [...] iuż mych siodmny krzyżyk lat iest dokończony. DamKuligKról 126.

– [...] dotąd wiernie służyłem wam dosić, Y nic nieomieszkałem, ábym niemiał głosić, Náukę o pokucie wam opowiádáiąc, Y o Wierze w Iezusá Páná oświadczáiąc. A teraz idę w drogę [...]. DamKuligKról 270.

– [...] ieśli dosić Ná tem, mieć chrzest, y wiárę práwą w sercu nosić O Bogu? czy są insze iákie przykazáne Páńskie mandata, ktore máią bydź chowáne? DamKuligKról 74.

– Synu moy życzliwy, Proszę, ábyś pamiętał ná moy włos szędziwy, A czyniąc dość prośbie mey chciał iść do meszkity wspoł zemną oddáć pokłon Bogu należyty [...]. DamKuligKról 182.

– Ieśli słowu twemu Któreś wyrzekł, vczynisz dość, będziesz iednemu Podobny młodzianowi, ktory z przyrodzenia roztropnego dowcipu był, á z vrodzenia Zacny z możnych rodzicow. DamKuligKról 117.

– Owdzie pod gáiem smukłym Faunus wygolony z Przybránemi Dryády śpiewa, skacze, kleszcze Rękomá: tu Apollo rythmy składa wieszcze. DamKuligKról 28.

– Niech się tedy ci wstydzą, ktorzy swe dufánie, Y spezę pokładáią w rzezánem báłwánie. DamKuligKról 70.

– Tám Fiiołki bárwiste, owdzie Tulipany Pieszczone; [...]. DamKuligKról 231.

– Iák Cię mam błogosłáwić, iákieć mam dáć dzięki, A naprzod Bogu memu, ktoregom iest ręki Mocą przez Cię rátowan [...]. DamKuligKról 265.

– [W królestwie Józafata] Pogańskiego Obrzędu wywrácáno błędne Synágogi, A skárby, ktore były ná fałszywe Bogi Od Pogan zgromádzone, z Meszkit odbieráno, Zaś miast onych Kościoły Páńskie budowáno. DamKuligKról 253.

– Owdzie pod gáiem smukłym Faunus wygolony z Przybránemi Dryády śpiewa, skacze, kleszcze Rękomá: tu Apollo rythmy składa wieszcze. DamKuligKról 28.

– Day ty pokoy tey figlarskiey mowie, A gdzie ten szálbierz, co się Bárláámem zowie, Powiedz prędzey [...]. DamKuligKról 167.

– Ten gdy w uściech głos ścisnął, záraz szept powstánie Między ludem żáłosny. DamKuligKról 268.

– [...] A czárty, ktorych wy się, iák Bogá boicie, Y miásto Bogá w niemych báłwánách chwalicie, Nietylko z ludzkich gnáli ciał znákiem świętego Krzyżá, ále przegnáli z okręgu ziemskiego Do piekłá [apostołowie]. DamKuligKról 244.

– A DVCH Swięty w postáci zstąpił gołębicy Nań z wysokiego Niebá. Po tey Táiemnicy Záczął po Swiecie czynić Cudá niesłycháne, Y znáki od początku Swiátá niewidziáne: To iest; vmárłych wskrzeszáć, chod przywracác chromym, Z ludzkich ciał gnáć czárty, wzrok dawáć niewidomym, Trędowátych oczyszczáć, słuch głuchym nápráwiáć, Y nászę zástárzáłą náturę odnawiáć, Prowádzić do Cnot Swiętych, od zguby odwodzić, A drogę do Zywotá wiecznego przywodzić. DamKuligKról 48.

– Potem, kiedy one Kráie, w ktorych trawił czas, były przyciśnione Głodem, odszedł, y przystał do iednego służyć Gospodarza stron onych, kędy cięszkiey vżyć Musiał biády: bowiem go páść gnał wieprze w pole. DamKuligKról 80.

– A przetoż, ták masz czynic po wszystkie swe látá Ktore będziesz gnał; chowac masz Boskie mándátá [...]. DamKuligKról 289.

– Znowu Krol: Ieśli, iáko stwierdza wásze zdánie, Pożytek przynosi wam śmierci pamiętánie, Co zá przyczyná, że wy nie w ciał wászych kościách, Ktore tez prędko mogą gnić w ziemi wnętrznościách, Ale w cudzych nosicie zepsowánych gnatách Pámięć, myśląc o śmierci nieodmiennych fátách? DamKuligKról 165.

– [...] blády goniec Z dekretu Rządcy niebá przymknie zycia koniec [...] [śmierć]. DamKuligKról 98.

– [...] A nástąpi on vpał w piekle niezgászony, Y tego ciemnościámi kárcer otoczony, Do ktorego skazáni miłośnicy świátá Będą dekretem Boskiem w nieskończone látá, Kędy robák bez końcá gryść będzie sumnienie [...]. DamKuligKról 178.

– Wtem wznioższy w zrok do gory, obaczy dwie myszy, Iednę białą, á drugą czarną, y vsłyszy, Ze beż [!] przestánku gryżą korzeń tego drzewá, Ktorem się on zátrzymáć, y dźwignąć spodziewa. DamKuligKról 94.

– TĘ gdy prawdę bespiecznie Náchor przepowiádał, Krol, że go wściekły gryzł gniew, ledwie z sobą włádał [...]. DamKuligKról 210.

– Ná tę Bárláám prośbę ták wyrzekł do niego: Ieden bogáty człowiek z młodości dzikiego Wziąwszy z lásow koziełká pielęgował, ktory Gdy dorosł swych lat więtszych, ciągniony z nátury Ná pustynią wybiegał: tam dniá niektorego Wybiegszy wpadł ná trzodę zwierząt stádá swego Gryżących trawy polne [...]. DamKuligKról 130-131.

– [...] w tem opalaiącem Piekielnem ogniu wspomniał, tákże o gryżącem Złe sumnienie robaku, kędy noc beż słońcá Zámierzchłá, y o mękách nie máiących końca Nigdy swego, na ktore męki zárabiáią Ci, ktorzy żyiąc, w służbie występkow zostáią. DamKuligKról 150.

– Drzewo, ktore gryzione od dwuch kretow bywa, Iest bieg życia ludzkiego, ktorego vbywa Co raz przez dzień, y przez noc, á Láchezys dzika Co dzień swego kres bliżey dekretu przymyka. DamKuligKról 94.

– Krol záś, ácz się sam w sobie gryzł skrycie z rankoru, Y ziádły gniew niosł w sercu przeciwko Náchoru, iednák nieśmiał go iáwnie w dyspucie strofowáć [...]. DamKuligKról 210.

– [...] záłowáć będziesz, żeś Páńskie mándátá Gwałcił [...]. DamKuligKról 178.

– [...] tákże iáko stworzył z miłosierdzia swego Ná podobieństwo Swoie człowieká pierwszego, Ktorego zá gwałt swego mándátu ná ziemie Prostą z Ráiu wypędził, kędy wszytko plemie Iego podpádło, y on był podpadł chorobie Rożney, biedzie, y śmierci. DamKuligKról 149-150.

– Wspoł Adonis myśliwiec Bogiem iest názwány, Ktory był od dzikiego wieprzá rozszárpány Kłem gniewliwym ná puszczy; y ták poległ gwałtem. DamKuligKról 204.

– Theûdas tedy Pogáńskich zá prozbą, y rádą Kápłánow, bez odwłoki, piekielney z gromádą Gwárdyey, ktorą się był znáuk swych otoczył, Wędruie z puszczy, áby z prawdą bitwę stoczył [...]. DamKuligKról 217.

– Áni my báwełny Pieszczoney záżywamy, ále ostre z wełny włosiennice nosimy, tákże vrobiony Zgrubego habit sukná. DamKuligKról 129.

– TEdy rostropny stárzec podawszy ták zdrowy Ná cnot świętych nábycie instruktarz do głowy Krolewicu, sam odszedł [...]. DamKuligKról 148.

– Wiem, że niegdy ták droga Kleopatry byłá Perła, że w iedney cenie z iey Páństwem chodziłá. DamKuligKról 34.

– Pan moy IEZUS CHRYSTUS iest, SYN iednorodzony BOGA OYCA, sam ieden on błogosłáwiony. DamKuligKról 41.

– [...] iednorożeć zá niem zapędzony Bieży [...]. DamKuligKról 94.

– Ná kształt iętcá v Getow surowy [!] związány A bez winá, iák mowi Prorok, był piiány. DamKuligKról 215.

– Ná tenże czás Imienin w Cháldeyskiem vczonych Ięzyku pod pięcdziesiąt mędrcow zgromádzonych Przyszło do Krolá. DamKuligKról 14.

– Pytam przytem co zá towárzystwu twemu, Y tobie w pustem lesie wspoł mieszkáiącemu? Czy są tam Kakusowe spizarnie gdzie bliskie, Czyli wam przynoszą chleb pola Gargaryskie? DamKuligKról 128.

– Y nátychmiast bić kazał [król] nágo rozebranych Srodze, ktorych gdy iednák widział skátowánych, Począł w sobie zwierzęcą surowość hámowáć, Y wyrzekł hásło, przestáć zmęczonych kátowáć! DamKuligKról 164.

– Te bowiem kráie były pełne zámieszánia, Pełne zgrzytánia zębow, płáczu, nárzekánia, Potym w okropnym zmierzchu byłá obaczona Od niego srogim ogniem hutá rospalona, Wkoło ktorey ćmá strásznych robakow czołgáłá, A kupá cnot, chcąc mścić się, nád tym piecem stałá. Támże doyrzał, że ludzkie męczone osoby Płomieniem były gorzey nád kátowskie proby. DamKuligKról 233.

– Przetoż nád wszytko proszę, ábyś w Bogá Twego Vwierzył, a prędzey się brał do Chrztu Swiętego Krom zwłoki [...]. DamKuligKról 52.

– [...] iest od wieku Zgotowáne Krolestwo niebieskie człowieku, W ktorem niezwiędła roskosz, wieczne pánowánie, Wesele nieskończone, bespieczne mieszkánię, Zywot wolny od práwá Láchezyney kosy, Bogáctwá bez vbostwá, pokoy złotowłosy Wolny od niepryiáźni, miłość starożytnie Szczyra, rádość bez smutku nieodmiennie kwitnie. DamKuligKról 115.

– [...] echo latáło Nagle między pospolstwem; że iest poimány Bárláám [...]. DamKuligKról 170.

– Co to zá sławá zła o tobie lata Synu? DamKuligKról 171.

– Iáko Lemnieyskiey kuźnie twárdemi káydány Więźień, ták on náłogiem złym był skrępowány: Wszytek się bowiem vdał ná roskoszy ćiáłá, A to wypełniał, czego chęć ćielesna chćiáłá. DamKuligKról 215.

– Y iuż sfátygowány będąc po leśie Krok strudzony leniwo, y powłokiem nieśie [...]. DamKuligKról 280.

– Iák dym zniknął: ták on cień leśnego bydłá Y gádzin [straszydeł czarta]. DamKuligKról 279.

– Bo czyś pámięć w Letheyskiey vtopił powodźi, Y niewiesz, iákie dobro Synu z tąd pochodźi, Gdy posłusznym Rodźicu będąc, swe vsługi Oddaie, y skłonnym iest do wszelkiey posługi? DamKuligKról 185.

– Do ktorego Abráhám ták rzekł z Niebá: Synu Odebrałeś ná źiemi dobra, według czynu Teraz ćierp: á Łázarz swe ponośił kłopoty, On się teraz weseli, ty znoś swe lichoty. DamKuligKról 63.

– Tedy śkoro wieść o tem [o ochrzczeniu Królewicza] rączszem nád AEthoná Lotem byłá do Krolá vszu zánieśiona, Záraz z między życzliwych sług sługę iednego Wysłał do Krolewicá [...]. DamKuligKról 158.

– W tym powstawszy vpadł ná koláná, Y tę modłę wzczął z płáczem, y z łkániem do Páná. DamKuligKról 225.

– Tedy iáko runęłá wieść opowiedziána, Záraz srogich siepáczow drużyná niemáła Niewinnych zakonnikow w koło otoczyłá, Y tygrysowem práwie iádem się pastwiłá Nád niemi, łupiąc oczy hakami, zárázem Vrzynáiąc ięzyki okrutnie żelázem A ná potem ciz kaci obcináli srodze Niewinnym ludziom obie ręce, y nodze. DamKuligKról 168.

– Tedy roskázał mieysce w twárdey skále ćiemne Mármurarzom wykowáć, ktoremu táiemne Dał drzwi z boku, y w tym go ćiemnym lochu chował Przy Mámkách dotąd, poki Phaebus odpráwował Rok dwánasty po Niebie. DamKuligKról 222.

– Miał, rzekł, ieden dwoch Synow Oćiec, do ktorego Przemowá byłá z prośbą tá Syná młodszego: Oycze day mi dobr cząstkę, ktora należy mi, A gdy Rodźic podźielił dobra między nimi, Zgromádźiwszy to wszytko młodszy vwiedźiony Prożną świátá rádą szedł gdźieś w dálekie strony Y strawił márnotrawnie ow sprzęt wźięty wszytek Ná rospustę ćielesną, y świátowy zbytek, Niepomniąc ná przyszły czás. DamKuligKról 80.

– Bo skoro się vmyiesz w świętey Chrztu Fontánie, Wszytek stárego mężá brud w wodźie zostánie, Y wszytek ćiężar grzechow będźie oddalony Od ciebie, á ty iáko dopiero zrodzony, Wolny od wszelkiey zmazy żadney marszczki duszny Niebędźiesz miał; lecz potym masz Boskim posłuszny Bydź Mándatom przy Bogá opátrzney litośći, Abyś do końcá chował dar wźiętey czystośći. DamKuligKról 248.

– Gdyż iák nietoperz ciemny od słońcá promieni Stroniąc, pogodny trawi dzień w zápádłey cieni. DamKuligKról 117.

– Ieśli słowu twemu Któreś wyrzekł, vczynisz dość, będziesz iednemu Podobny młodzianowi, ktory z przyrodzenia roztropnego dowcipu był, á z vrodzenia Zacny z możnych rodzicow. DamKuligKról 117.

– Wielce záś od przeklętych duchow nágábány Pokusámi y częstą bywał turbowány bitwą . DamKuligKról 280.

– [Jozafat i Barlaam] Potym się, rzekszy Amen, obłapią wzáiemnie, Ciesząc bez násycenia swe żądze przyiemnie. DamKuligKról 281.

– [Królewicz] miłością Chrystusa zrániony Tego żądał, ktory ma bydż práwie żądány. Ktory iest wszytek słodki, wszytek pożądány. Y táki, ktorego my do wieku skończenia Nászego, mamy záwsze chcieć bez násycenia. DamKuligKról 216.

– Dwoch się ná Krolewicá wzrok mężow nágodzi, Ieden sprosnym ná twarzy trądem záráżony, A drugi był ślepotą ciemną skáleczony [...] Słudzy widząc, że tego záprzec niełza, tedy Odpowiedzą, że te są ná człowieká biedy, Często przypadáiące z humorow złych, ktore z máteryey skażoney czyniom ludziom chore Ciáłá. DamKuligKról 29.

– Przetoż nád wszytko proszę, ábyś w BOGA Twego Vwierzył, á prędzey się brał do Chrztu Swiętego Krom zwłoki: bo odkładáć niebespieczna będźie Dla tego, że niewiemy, kiędy śmierć przybędźie. DamKuligKról 52.

– [...] co záś po odchodzie Twym z nami będzie, w nászym Indiyskim Národzie, Y ktora niefortuná w tym ná nas przypádnie? DamKuligKról 274.

– On [Bóg] może się zmiłowáć Nademną, y grzechi me w niepámięci schowáć: Lubo mi w prawdzie się zda, że to rzecz niemożna, Aby mi przepuszczona miáłá bydź niezbożna Moiá złość [...]. DamKuligKról 213.

– [Theudas] Płácze serdecznie, y łzy leie z oczu choyne, Oraz mu [mnichowi] swe przekłáda życie nieprzystoyne. DamKuligKról 249.

– [Barlaam] bez ludne pustynie zbiegał, y niewiádome rozbadał iáskinie. DamKuligKról 161.

– Niewiasty, chcąc mu [Jozafatowi] gwałtem wziąć czystość ślubowną, Dawały do nierządu ansę powierzchowną. DamKuligKról 224.

– [Wenera] ták wiele sprosnych popełniłá złości: Bo się raz zległá z Marsem drugi raz niewstydem Páráła z Anchizesem, niegdy z Adonisem. DamKuligKról 204.

– Porzuciwszy rodzice, żony swe, y dziatki [...] Szli iák nędzni wygnáńcy głuche miedzy lásy, Zebracy vciśnieni, vtrapieni codzien. Dla Chrystusá, ktorych świat niebył nigdy godzien. Tám błądząc po pustyniách ná gorách o chłodzie, A w iámách, y pieczárach mieszkáli o głodzie [słudzy Chrystusa, naśladowcy męczenników]. DamKuligKról 86.

– Wdzięczny zápách, y wyborne Sprzęty odkryte wszytkich przytomnych w pokoiu Vweselą, po onym zle pachniącym gnoiu. DamKuligKról 40.

– Grzechi, iák wiele iest ich, liczbá osiáda, A dobroć Boska nigdy pod miárę niepáda. DamKuligKról 265.

– Bo iego miłosierdzia liczbá niezliczona, Ani pada pod miárę dobroć nieskończona. DamKuligKról 80.

– Przy skończeniu Swiátá wyśle swe Anioły SYN BOŻY z gornych krain ná ziemskie pádoły. DamKuligKról 60.

– Zadne ná nas niewolnice Nierobią, ni ná miękkie przędą iedwabnice Páiąki morwiorodne. DamKuligKról 129.

– Koronę, y purpurę, y wszytek sprzęt drogi, Zá páięczynę ważąc, podrzuca pod nogi. DamKuligKról 276.

– Bo kto ták doydzie portu w życia swego biegu Czeka go pewnie pálmá zwycięska v brzegu. DamKuligKról 75.

– Bo kto ták doydzie portu w życia swego biegu, Czeka go pewnie pálmá zwycięska v brzegu. DamKuligKról 75.

– Ták przybránego w Polski stroy Pánicá Gdyć prezentuię Wielki Senatorze, Mniemam, że będzie v ludzi w Honorze. DamKuligKról I ded..

– Więc wprzod Senatorowie, y możni Xiążętá, Vrzędnicy, Mágistrat, y inni Paniętá [...] chrzest przyymuią. DamKuligKról 253.

– Co świát ma vciechy, y ozdoby w sobie, Aby to sporządzáli Panięcey osobie. DamKuligKról 27.

– Także z mądrych magistrow naszych mąż wsławiony Nauką [Barlaam], iako z iakiey wysokiey ambony Też pieśń z Arfistą Pańskiem, gra. DamKuligKról 108.

– [Wenera] ták wiele sprosnych popełniłá złości: Bo się raz zległá z Marsem drugi raz niewstydem Páráła z Anchizesem, niegdy z Adonisem. DamKuligKról 204.

– Szedł [król] záraz do budynku Iozáfáta swego, Y pytał się przyczyny pároxyzmu [choroby] tego. DamKuligKról 234.

– Duszne mu zdrowie ták zostáwił Ze go więcey pároxyzm rospaczy niebáwił. DamKuligKról 214.

– Tám Fiiołki bárwiste, owdzie Tulipany Pieszczone; [...]. DamKuligKról 231.

– Rzekę rzetelniey: ná táką wygodę Tráfia [dusza] po śmierci, iáką tu sobie gospodę Sporządziłá. iák bowiem kto się tu spráwuie, Niech się táką po śmierci płatę bráć gotuie. DamKuligKról 55.

– A przetoż Temu, Ktory to wszytko z niszczego Wywiodł, y dotąd wszytko Wszechmocnością Iego Stáie się, nietrudna rzecz będzie Ciáłá one, ktore są przez Śmierć zwykłą w ziemię obrocone, Powrocić záś ná Zywot z grobu podziemnego, Aby káżdy odebrał płátę według swego Czynu. bo teráźnieyszy czás ná pracą dány, A przyszły iest ná płátę determinowány. DamKuligKról 56.

– Bo znowu przyidzie ná świát z Chwałą niewymowną, Y z gromádą Niebieskich Rycerzow nierowną Swiátowey, SYN CZŁOWIECZY, áby ná Ziemiány Wydał wiecznemi czásy swoy nieodwołány Dekret, zá ktorym będzie płátá zgotowána Káżdemu według iego vczynkow oddána. DamKuligKról 54-55.

– AEskulápius przytym zá Bogá przyznány, Ktoremu był w lekarstwách dowcip przyczytány; Ten, cudzą lecząc swemi lekárstwy chorobę, Leczył swoy niedostátek płátą zá zárobę. DamKuligKról 203.

– Ci siebie świátu samych tu vkrzyżowáli, Aby tám po práwicy Chrystusowey stali. Tu swe biodrá czystością mieli przepasáne, A w ręku lámpy iásną świátłością nádáne Na przyście Oblubieńcá: bowiem ostáteczny, On dzień sądu Bożego, y on Dekret wieczny Płaty, y kary ták w swey myśli rozbadáli, Ze się od niey y ná czás oderwáć niedáli. DamKuligKról 91.

– Więc gdy nam ten obiecány Sprzęt rozdasz ná vbogie, będziesz nieprzebrány Miał skarb w Niebie; bowiem ci będą Bogá zácię Prosić, ábyś ku wieczney w Niebie przyszedł płácie. DamKuligKról 134.

– Tedy, gdy Smierci pewne przyidą ná nas fátá, Y w proch się obrocimy; znowu, áby płátá Byłá dána káżdemu według czynow iego Po scisłym exáminie, będzie czásu swego Ciał Zmartwychwstánie [...]. DamKuligKról 59.

– Tákże będzie spraw liczbá w życiu popełnionych, Y o płácie, y o karách wiemy náznaczonych, To iest, ná Chrystusowym onym ostátecznym Przyściu, y Dniu, Dekretem vtwierdzonych wiecznym, Ná ktorym sáme Niebá Ogniem spustoszone, Y Elementá będą pożarem zniszczone, A innych według Iego obietnic czekamy Niebios nowych, y nowey Ziemi wyglądamy. DamKuligKról 62.

– Bo gdy miał vmor Páński, á vmysł wspániáły, Nie sczyptem, ále garścią skarb [d]la wieczney chwały Sypał vbogim, áby, gdy czás zámierzony Przyydzie świátu, á termin płáty náznáczony, Odebrał obiecáną zápłátę stokrotnie, Zá iáłmuznę vbogim wydáną ochotnie. DamKuligKról 256.

– [...] ci, co pierwszey godziny, Także trzeciey, y szostey y dálszey przybeli Do Winnicy ná pracą, rowną płátę wzieli. DamKuligKról 213.

– Ná tę Syná rostropność, y gruntowne mowy, Ktore żadnemi płátne niemogły bydź słowy, Zdumiewáiąc się Krol niosł vmysł niepożyty [...]. DamKuligKról 180.

– Z tych, niektorzy swą śmiercią z tego ześli świátá, Niektorych piorun pobił, á drudzy swe látá Ná wygnániu dla zbrodzień swych márnie skończyli, Niektorzy swoy ná służbie ludzkiey wiek strácili, Insi od ran. DamKuligKról 45.

– A kiedysz proszę, takim Bog występkiem słynął, Aby miał się vpiiáć, y w szaleństwo wpadáć, Syny swe pobić, potym y śmierć sobie zádáć? DamKuligKról 203.

– Gdy Syn zábiegł w drogę dla honoru, Krol go pocáłowániem, iák zwykł, nieprzywitał. DamKuligKról 171.

– [...] ábym dobrey niezepsowáł Twey ku mnie powolności, chcę, ábyś dárował Pochodzoną, złą iáką suknią, á wzaiemnie Wytárty ná pámiątkę weźmiesz płaszcz odemnie. DamKuligKról 153.

– Swe podarza z ochotną powolnością niesiesz do ołtarza. DamKuligKról 76.

– [...] doday mu ták wiele Siły, áby pod nogi swe nieprzyiaciele Podrzucił, y podeptał [...]. DamKuligKról 290.

– [...] podepcę wyniosłość mocarzow mizernych [...]. DamKuligKról 66.

– Lew v mnie podeptány będzie nogą srogi, Y smoká okrutnego podbiią pod nogi. DamKuligKról 279.

– To iest, choć iednorożeć zá niem zápędzony Bieży, prágnąć go porwáć ná kieł wyszczerżony, Lub y smok iádowity ochotnie wygląda Z iámy z pod stop onego, y pozrzeć go żąda, Acz, ktorego się trzyma ręką, drzewo ono Nie zádługo od szczurow będźie podgryźiono, Y vrwáne zostánie. áczkolwiek iest w bliskiem Bárżo niebespieczęństwie stoiący ná śliskiem Stopniu, prżećię dla krotko płynącey słodkośći, Wszelkiey oraz zápomniał szalony przykrośći. DamKuligKról 94.

– Pierwszy miánowány Przyiaćiel, są bogáctwá, dostátki: kochány To przyiaćiel świátowych ludzi, dla ktorego W niebespieczeństwá rozne w páść, są odważnego Sercá, y śmierći podlec, á gdy blády goniec Z dekretu Rządcy niebá przymknie zyćia koniec, Z tych wszytkich zebránych dobr bierze tylo sobie Niektore fanty, ktore będą gnić z niem w grobie. DamKuligKról 98.

– [...] ten, ktory Niepodlega boleściom żadnym z swey Nátury, Cierpiał męki, áby nas wolnemi vczynił Od występkow, lub sam nic nigdy nie záwinił. DamKuligKról 286.

– Zá tą mową Krolowi w serce m padł gniew wściekły, Iákby go Eumenidy swem ogniem podpiekły, Ták się roziadł ruszony pustelniká słowy, Y ogłośił ná wszytkich ten dekret surowy: Oczy wybráć, ięzyki wszytkim pourzynáć. Ręce, y nogi obie bártą poobćináć. DamKuligKról 168.

– Z tąd tu z odległych krain przybyłem dla tego, Abym cię wyprowádził z błędu pogáńskiego. DamKuligKról 72.

– A Bárlámá nieuyrzał (bo go znał) troskliwy Z rozgniewánego rzecze do nich tak popędu: A kędy ten zwodźiĉiel, co przywiodł do błędu Krolewicá? DamKuligKról 162.

– Coż cnotá przyrodzona, y ktorą sam Niebá Naywyszszy stworzył Rządcá, gdy zá Boską Iego Pomocą, y rátunkiem do sercá nászego, Ieśli poprácuiemy, będźie w korzeniona, Niesnádnie, y z trudnośćią może bydź skażona. DamKuligKról 144.

– [...] wieczney w niebie záżywaią chwały, y potokiem dobr wiecznych opływáią. DamKuligKról 115.

– Zbudowawszy záś ná Wschod Ray opływáiący Potokiem wszelkich roskosz, y máiem kwitnący W ktorym żyznych w owoc drzew dostátek násádźił Stworzonego Człowieká tám był záprowádził [...] DamKuligKról 42.

– Potym Iowiszowego powiádáią Syná Herkulesá bydź Bogiem, ktory kiedy winá Spił się był, wpadł w szaleństwo, y własne swe Syny Tyráńsko pozábiiał mieczem bez przyczyny, Potym się wrzucił w ogień, od ktorego zginął, A kiedysz proszę, tákim Bog występkiem słynął. DamKuligKról 203.

– [...] Y chadzał [koziołek] strzygąc trawę z kozkámi w gromádzie, Ktore kiedy dáley szły, on też w tymże stádzie Szedł z niemi, co postrzegszy słudzy gospodárni Ná rącze w pádną konie, y wżiąwszy psy z psiárni Dogonią z psámi nagle z tyłu, z ktorych iedne Pozábiiáne, drugie rozszárpane biedne Zostáły, ow koziołek żywo poimány Do domu [...]. DamKuligKról 131.

– A gdy się Báráchiasz zbrániał, niechcącego Przez gwałt vczynił Krolem Páństwá Indyiskiego [...]. DamKuligKról 270.

– Z tákowey powieści [że nie ma w państwie człowieka, który mógłby mu opowiedzieć o wierze chrześcijańskiej] Więcey przydał Krolewic do smutku boleści sobie. DamKuligKról 32.

– Widziałem tedy Ciebie, czegom żądał mile, Widziałem, żeś porzucił świátá krotofile, A przystałeś do Páná sercem niewątpliwym, Y iesteś doskonáłym, y sługą prawdziwym Onego. DamKuligKról 284.

– Potem, kiedy one Kráie, w ktorych [syn marnotrawny] trawił czas, były przyciśnione Głodem, odszedł, y przystał do iednego służyć Gospodarza stron onych, kędy cięszkiey vżyć Musiał biády: bowiem go paść gnał wieprze w pole. DamKuligKról 80.

– Z Poważnego słynących godnością wyboru Ludzi był człowiek ieden, ktory miał v Dworu Krolá pierwszą powagę: Mąż w życiu przystoyny, Chwalebny pobożnością, człowiek bogoboyny, Ktory myśląc naywięcey o Niebie, w boiaźni Boskiey trwał; lecz taiemnie dla Krolá przyiáźni. DamKuligKról 16.

– Bo ieśli zá pomocą BOGA łáskáwego Dostąpimy po śmieci [!] Dobrodzieystwá tego, To iest, ábysmy spolną z Bogiem Przyiaźń mieli, Ile się godzi ludziom, będziemy wiedzieli Wszytkie w Nim te Sekretá, ktore pod zasłoną Terasz iak Morpheuszem myśl ćmią przytłumioną. DamKuligKról 53.

– Odszedł w tym do swego Pokoiu, rostrząsáiąc w głowie byt nędznego Swiáta, myśląć [!] o śmierci co dzień, nieprzerwánym Frásunkiem vciśniony, á záwsze stroskánym Zostaiąc, máwiał często ku sobie ták: Tedy Y ia strátny Krolewic, Dekret śmierci kiedy Muszę wypełnić! y ktoz piaszczystą mogiłą Przywálonego wspomni? DamKuligKról 31.

– [...] ktore [bałwany] w páłácu miał swym, precz wywráca A w drobne rąbiąc sztuki, vbogim obráca. Na iáłmuzny. DamKuligKról 262.

– [...] w tem opalaiącem Piekielnem ogniu wspomniał, tákże o gryżącem Złe sumnienie robaku, kędy noc beż słońcá Zámierzchłá, y o mękách nie máiących końca Nigdy swego, na ktore męki zárabiáią Ci, ktorzy żyiąc, w służbie występkow zostáią. DamKuligKról 150.

– Wozy drogo vsłáne: ktorych w przedniey stronie Vbráne w drogie szory żuły złoto konie. Po drugim záś romaki przystroione boku W czołdáry, y wsiądzenia sost czyniły w kroku, Ná ktorych mężni kształtnie w żeláznym vbierze Iák Euryt, ábo Pholus, siedzieli Rycerze. DamKuligKról 222.

– Między temi Pánnámi piękna dziewká byłá Ktora s[w]oią głádkością wszytkich przenosiłá. Włos miáłá od nátury w cyrki vtráfiony, Ktory był po Krolewsku pięknie ozdobiony, Wzrok wdzięczny, twarz rumiánną, vstá koralowe Pełne pereł, pieszczoną przy skłonności mowe, Y insze wdzięki miłe, práwie vrodziwa Nimpha głádkością ábo Syrená prawdziwa: Tá byłá Krolewskiego rodzáiu poymáną Od zwyciezcow, y Krolu zá praezent oddáną. DamKuligKról 226.

– Ták masz rozumieć o tym, że przez rozgłoszenie Ewángeliey świętey, ktora To Złączenie Boskiey Nátury z Ludzką głosi w BOŻYM SYNIE, Wiádomość nieomylna w sercách nászych słynie. DamKuligKról 54.

– Ani tákiey mogą doyść rády potępieni: Aby kiedy mogli bydź z piekłá wybáwieni: Bo y oni, y męki w piekle sporządzone Trwáć wiecznie będą Boskim Dekretem stwierdzone. Zkąd káżdy może w głowie sobie ruminowáć, Iák nam ostrożnie trzebá w życiu postępowáć Względem Sądu, ábyśmy mogli vyść przyszłego Gniewu, á po Práwicy stać SYNA BOŻEGO. DamKuligKról 58.

– On [Bóg] może się zmiłowáć Nademną, y grzechi me w niepámięci schowáć: Lubo mi w prawdzie się zda, że to rzecz niemożna, Aby mi przepuszczona miáłá bydź niezbożna Moiá złość [...]. DamKuligKról 213.

– Niemiałeś vbránego rozumu w doyrzáłe Baczenie, áleś prawie iáko dziecię małe Vwierzył chytrym słowom szálbierzow zdradliwych. DamKuligKról 171.

– [...] chytrością dawnych zdrad czartow oszukány, Jáko niebiegły Szermierz legę przekonány DamKuligKról 287.

– Y nátychmiast bić kazał [król] nágo rozebranych Srodze, ktorych gdy iednák widział skátowánych, Począł w sobie zwierzęcą surowość hámowáć, Y wyrzekł hásło, przestáć zmęczonych kátowáć! DamKuligKról 164.

– [Wiara chrześcijańska] Głupim mądrością, pewnym iest choremu zdrowiem; Szátánom wielkim stráchem [...]. DamKuligKról 34.

– [...] w tem opalaiącem Piekielnem ogniu wspomniał, tákże o gryżącem Złe sumnienie robaku, kędy noc beż słońcá Zámierzchłá, y o mękách nie máiących końca Nigdy swego, na ktore męki zárabiáią Ci, ktorzy żyiąc, w służbie występkow zostáią. DamKuligKról 150.

– [...] słudzy Iedni pięknie przybráni stali, w kupie drudzy Wychodzili z pokoiow, iedni w drogich szátách, Ci w lámách rożnych, insi w Syriyskich bławatách. DamKuligKról 28.

– Kray vstawicznem płaczem y threnmi zapchany Szatanu, y Aniołom iego zgotowany. DamKuligKról 104.

– [...] gdy gadał, mowá Pozwánym zmięte szeptem przecináłá słowá DamKuligKról ?.

– Ten gdy w uściech głos ścisnął, záraz szept powstánie Między ludem żáłosny. DamKuligKról 268.

– Záczym wewnątrz go zły duch podpalał, á wszytkie Iáko ná ćiele piękne, ták ná duszy brzydkie Niewiásty, chcąc mu gwałtem wźiąć czystość ślubowną, Dawáły do nierządu ánsę powierzchowną. DamKuligKról 224.

– Bo kiedy ná Rodźicá twego roskazánie Przećiwko Chrześćiánom tu prześládowanie W Páństwie iego powstáło, á drugich wygnano Precz, drugich ná srogą śmierć dekretem skazáno, O tey y tá náuká vćiszáła dobie. DamKuligKról 151.

– Tak vczęsnikiem świátłá niebieskiego bywa, Y postępek w náuce Páńskiey czyni táki: Obránia bowiem bywa rodzay nie iednáki. Gdyz DamKuligKról 111.

– Nieutáiłem namniey, ábym cię wszelkiego Wiádomem niemiał práwá vczynić Bożego. DamKuligKról 147.

– Ieśli słowu twemu Któreś wyrzekł, vczynisz dość, będziesz iednemu Podobny młodzianowi, ktory z przyrodzenia roztropnego dowcipu był, á z vrodzenia Zacny z możnych rodzicow. DamKuligKról 117.

– Przetoż z Niebá rátunku w swym trudzie doznawał [Józafat]; Bo mu Chrystus według prac Iego swych dodawał Pociech, y swey w gwałtownych potrzebách pomocy, Ciesząc go ná vmyśle y we dnie, y w nocy, A kiedy krąg słoneczny ná swym Zodyáku Od záczęcia prac Iego trzeci raz w Lwá znáku Bieg miał zácząć, on ieszcze po Pustyniách chodził, Aby ná Bárláámá mieszkánie vgodził. DamKuligKról 280.

– [...] A gdy pedágog odszedł, Iozáfát te prześle Do Barlááma słowá: Ieżeli się zgodzisz W słowách z prawdą, ná drogi dar v mnie vgodzisz Względem perły, o ktorey dziwnem słyszał rzeczy, Od pedágogá mego nád rozsądek człeczy, Z kąd w niey tá moc záwárta. DamKuligKról 35.

– [...] ták sądzę, y mniemam, że niemász zadnego Ani było ná świecie rodzicá tákiego, Ktoryby ná weselszą pociechę vgodził, Iáko ia, kiedyś się ty ná ten świat vrodził [...]. DamKuligKról 171.

– [...] Bo iáko rány w ćiele máłe zániedbáne Gdy się iad w nich rozszerzy, vmitygowáne Bydź niemogą lekárstwem, owszem niech gotuie Ten ná śmierć sobie trunnę: ták, kto nieruguie Z początku mnieyszych grzechow, częstokroć znałogu W śmiertelne w pada grzechy, y vmiera Bogu [...]. DamKuligKról 142.

– Gdy záś Krol w tákim błędzie, y vporze chodzi, Syn mu się komplexyey ozdobney vrodzi. DamKuligKról 13.

– [...] Gdyż nałog cnot iest duszy zacnośći nádánie, Z ktoremi przyrodzone ma iákieś poznanie: Ten zá Boską pomocą ták vgrontowány Bywa często w człowieku, że niema odmiány, Iák y sam postrzedz możesz w cnotách: W rostropnośći, W mocy, w strzemieźliwośći, y w spráwiedliwośći, Ze kto swą vstalował w tę náturę cnoty, Sáme ćięszkie Brontesa nieprzełomią młoty. DamKuligKról 143.

– Krol wzruszony Większą cholerą, bárziey Zakon prześládowáć Począł, á báłwochwálcow w znácznieyszey czci chowáć [...] Gdy záś Krol w tákim błędzie, y vporze chodzi, Syn mu się komplexyey ozdobney vrodzi. DamKuligKról 13.

– Te bowiem cieni biegłe, y sny [=rozkosze doczesne], ktore słyną Do terminu krotkiego, prędko w lot przeminą, A nástąpi on vpał w piekle niezgászony [...]. DamKuligKról 178.

– Wiádomego Praw wtedy [na sądzie ostatecznym] niebędzie Pátrona, Ani wymową będzie spráwá obroniona [...]. DamKuligKról 57.

– Nieutáiłem namniey, ábym cię wszelkiego Wiádomem niemiał práwá vczynić Bożego. DamKuligKról 147.

– Słuchay złych zdrad przepáści, nád okropne cienie, Strásznieyszy! Bábilonu hárdego nasienie! Cháldeyskiey zásie wieży, ktorą się zmieszáły Narody, budowniczych wnuku pozostáły! Zły stárcze! DamKuligKról 236-237.

– Mieymy o tem dysputę wolną, z ktorey właśnie, Ktory z tych Zakon lepszy, zrozumiemy iáśnie. DamKuligKról 191.

– Nád AEgypcyánow záś Národu niebędzie Głupszego pono: bo ci w tákim trẃáli błędzie, Ze niewidział świát nád nich grubszego rodzáiu, Bo niekontenci według Graeckiego zwyczáiu Czcić Bostwo poczynione z ludzi, lecz zwierzętá Niezmyślne, wodne ryby, powietrzne ptászętá; Y drzewá, ktore topor ostry, gdy námáca Wycina, álbo wicher, gdy Wstánie, wywráca, Chwalili zá Bogi swe, á nád wszytkie kráie W pożyciu swym sprośnieysze wiedli obyczáie. DamKuligKról 204-205.

– Ten przyiaciel od śmierci okrutney nas broni, Ten od piekielnych kátow chciwości nas chroni, Ktorey ták, iák lew srogi, gdy ma wymorzony Appetit, záwsze ná łup czuwá nieuspiony: Strzegą ná nas vstáwnie, y chcą pod swą władzą Mieć: lecz, gdy ten przyiaciel będzie: nic nierádzą, Ten to tedy przyiaciel życżliwy, y práwy, Ktory z lichwą namnieysze płáci násze spráwy. DamKuligKról 99.

– [...] Przybywa bowiem pełny dzień zápálcżywości Ná spustoszenie Ziemi, pełny surowości Ná wytrácenie grzesznych: ponieważ ozdobne Gwiazdy iuż więcey świecić niebędą sposobne. DamKuligKról 65-66.

– Rzecze Aráches: Pokaz nam iego mieszkánie. Odpowie mu Zakonnik ták ná to pytánie: Ieśli was zechce vyrzeć, sam się wam nágodzi, A nam się celi iego pokazáć niegodzi. DamKuligKról 163.

– Po mowie będzieć wolno, iákie chcesz, karánie Wydáć na mię. roskaż mie porąbáć ná ćwierci, Y zámęczyć: ia żadney nie lękam się śmierci. DamKuligKról 7.

– Y wszytkie spráwy táyne, ktore cicho w mroku Ciemnem zámierzchłe leżą, będą ná widoku. DamKuligKról 57.

– [Barlaam] opałaiącem Piekielnym ogniu wspomniał, tákże o gryżącem Złe sumnienie robaku, kędy noc beż słońcá Zámierzchłá, y o mękách nie máiących końca Nigdy swego [...]. DamKuligKról 150.

– Zły stárcze! ktory grzechom sprośnieyszym nád one Miástá pięć, ktore Boskim ogniem są spalone, Służysz? czemu zbáwienia to przepowiádánie; Przez ktore y ná ziemi, y ná Oceánie, To, co było okropną zewsząd otoczone Ciemnością, iest przyiemnym świátłem oświecone Przez ktore ná gościniec obłąkáni przyszli, A więźniowie z niewoley ná swobodę wyszli Vsiłuiesz zátłumić? DamKuligKról 237.

– Iákiegoż ty odemnie, szalonego rodu Człowiecze, potrzebuiesz lepszego dowodu, Nád ten opowiedziány? ábym Ci probował, Ze błąd z twych Mędrcow kłamstwá świát by opánował, A z nászych Apostołow prawdá rozgłoszona Kwitnie wszędzie. bo gdyby twoiá niezmyślona Wiárá była, záprawdę szczycąc się obroną Ták wielką, niebyłaby nigdy zátłumioną. DamKuligKról 243-244.

– Bárláám zaś chcąc láment iego [królewicza] miec przerwány Powstał, y do modlitwy był przygotowány, A wzniozszy swe do Niebá ręce, ták do swego Stworcy rzekł: Boze Oycze Iezusá nászego Pána, ktoryś to wszytko, co było ciemnością Strászną w prźod zátłumiono, przeniknął iásnością Ktoryś wszytko to słowem, cokolwiek wzrok moze Obiąć ludzki, y czego doyść widzieć niemoze, Stworzył, y ktoryś nas twe rátował stworzenie, A niedopuściłeś nam iśc ná zátracenie Wieczne zá głupstwem nászem. DamKuligKról 155.

– [...] zoczy Ledwie żywo człowieká zdeptánego srogą Zwierzęciá w sił impecie biezącego nogą. DamKuligKról 17.

– Tedy Niebo z potrzeby chodzi z Plánetámi W koło ziemi; ponieważ pewnemi czásámi Poruszone Plánety iedne ná świát wschodzą Pieknym [!] porządkiem; drugie pod ziemię záchodzą, A lubo bez przestánku y noc, y dzień biegą, Niezmordowáne iednák swego toru strzegą; Opowiádáią bowiem pewnych czásow świátu Zimę, y Láto według Boskiego mándátu: Gdyż ktora dána im iest od Bogá vstáwá, Tego nieprzestępuią nigdy biegiem práwá. DamKuligKról 198.

– Tem sposobem czcąc cnotę, wszytkie świátá gody, Y wczásy mieli zánic, y wszelkie wygody: Bo potráwą surową: leśnemi źiołkámi, Twárdem z chlebá suchárem y z drzewá iábłkámi, Wiodąc byt. mieli to miast, żyrownych báżántow, A wodę piiąc, z krynic, miasto Alekántow. DamKuligKról 87.

– Zápłáczćie rozumnego człowieká niebiosá/Niech z was plynie ná żywot duszom martwym rosáWytryskayćie łzy żyźne z serdeczney fontány/Zátopćie złośći/ ktore w duszách czynią rány. DamKuligKról 36.